เรื่องเล่าจากหมอ เด็กปอเนาะ EP 5
สะพานสาบัน กับเส้นทางตะเซาวุฟ
การเรียนในปอเนาะ โดยปกติแล้วจะทำการเรียนการสอน ห้าวัน ในหนึ่งสัปดาห์ และหยุด สองวัน คือวันอังคาร และวันศุกร์ ช่วงค่ำของวันหยุด คืนกลางคืนของวันจันทร์ และวันพฤหัสบดี ซึ่งเราจะเรียกว่าค่ำวันอังคาร และค่ำวันศุกร์ ( เพราะการนับวันและเดือนของอิสลามนั้น จะตามจัทรคติ กลางคืนจึงมาก่อนกลางวัน ) กิจกรรมที่นักเรียนปอเนาะ หรือที่เรียกกันทั่วไปว่าโต๊ะปาเก ทำในวันหยุด เป็นกิจกรรมตามอัธยาศัย บางคนที่ขยันเรียน ก็จะหาเรียนพิเศษเสริม มีทั้งเรียนในปอเนาะ หรือไปเรียนที่ปอเนาะใกล้เคียง หรือบางคนก็ใช้เป็นเวลาทบทวนบทเรียน หรือคัดลอก(ฎอเบต)กิตาบ หรือบางคนก็ใช้เป็นเวลาฟังเทปบันทึกเสียงการสอนที่เรียนผ่านมา บางคนก็ใช้เป็นเวลาสำหรับพักผ่อน ไปเยี่ยมเยือนบ้านเพื่อนที่เรียนด้วยกัน บางคนก็กลับบ้าน บางคนก็ใช้เป็นโอกาสในการร่วมกันทำอาหารรับประทานกัน
ค่ำคืนหนึ่ง เป็นคืนของวันหยุด หลังจากเรียนวิชาอุซูลุดดีน(หลักศรัทธา) กับบาบอการีมที่บาลายของท่านในเขตปาแดเสร็จแล้ว ข้าพเจ้ากับรุ่นพี่ท่านหนึ่ง ผู้เป็นทั้งเพื่อน และเป็นทั้งครูในเวลาต่อมา ตอนนั้นเราเพิ่งรู้จักกันใหม่ๆ คืนวันหยุดนั้นหลังจากเรียนเสร็จแล้ว ก็เป็นช่วงที่ว่าง รุ่นพี่ท่านนี้ท่านมักจะออกไปตกปลา ที่สะพานสาบัน ตรงทางเข้าปอเนาะ ข้าพเจ้าก็ได้ขอติดตามไปด้วย เพราะคืนนั้นว่าง อยากออกไปดูบรรยากาศรอบๆปอเนาะในเวลากลางคืน
เมื่อไปถึงสะพานก็เป็นเวลาประมาณสี่ทุ่ม เราก็นั่งตกปลากันบนสะพาน โดยใช้วิธีการหย่อนสายเชือกที่เป็นสายเอ็นสำหรับตกปลา ระหว่างนั้นก็ได้นั่งคุยกันบนสะพาน
ข้าพเจ้าจะขอเล่าเท้าความเกี่ยวกับสะพานสาบันนี้ ซึ่งสร้างขึ้นในปี พ.ศ. 2538 เป็นสะพานที่ทอดข้ามคลองตันหยง จากฝั่งหนึ่งของคลองเรียกว่าหมู่บ้านสาบัน (ภาษาชาวบ้านเรียกกันว่า สือแบ ) ไปยังอีกฝั่งหนึ่งคือปอเนาะดาลอ การสร้างสะพานนี้บาบอการีม เป็นผู้ริเริ่มที่จะสร้างขึ้น และร่วมกันสร้างโดยน้ำพักน้ำแรงของเด็กปอเนาะ สร้างเป็นสะพานไม้ จากต้นไม้ที่เรียกกันว่า ต้นหลาโอน( ต้นคล้ายต้นหมาก แต่มีหนาม) บาบอการีมได้พาโต๊ะปาเก ไปตัดและขนต้นไม้ด้วยตัวท่านเอง เพื่อใช้เป็นทางสัญจรระหว่างฝั่งสือแบ และปอเนาะดาลอ มีทั้งเด็กปอเนาะและชาวบ้านแถบนั้น ได้ใช้ประโยชน์ ตรงกลางสะพานจะมีรั้วเหล็กกัน พร้อมทั้งมีปรพตูปิดเปิด เมื่อได้เวลาปิดประตูก็จะไม่อณุญาตให้ผ่าน จะปีนข้ามก็ไม่ได้เพราะมีเหล็กและลวดหนามรอบประตู ทั้งนี้ก็เพื่อควบคุมการเข้าออกปอเนาะ ป้องกันไม่ให้เด็กหนีเที่ยวกลางคืน ปัจจุบันสะพานนี้ไม่มีแล้ว เพราะโดนน้ำซัดสะพานขาดแล้วพังลง ในปี พ.ศ.2543 ปีเดียวกับ ที่น้ำท่วมหนักที่อำเภอหาดใหญ่
สะพานไม้ข้ามคลองตันหยง ดาลอ
ในขณะที่นั่งตกปลา ข้าพเจ้าก็ได้คุยกับรุ่นพี่ท่านนี้ ท่านได้ถามข้าพเจ้า ถึงเหตผลของการมาเรียนปอเนาะ เพราะเป็นเรื่องแปลกที่คนเรียนสามัญ โดยเฉพาะเป็นนักศึกษาแพทย์ เช่นข้าพเจ้า จะเข้ามาเรียนปอเนาะ มาใช้ชีวิตแบบเด็กปอเนาะ ข้าพเจ้าก็ตอบไปว่า ข้าพเจ้าต้องการจะเข้าใจศาสนา และต้องการหาคำตอบหลายๆประการซึ่งเป็นความขัดแย้งที่ข้าพเจ้าได้พบเจอ โดยเฉพาะประเด็นที่มีความขัดแย้งกันในเรื่องราวของข้อปฏิบัติ และหลักศรัทธา ในศาสนาอิสลาม ที่ข้าพเจ้าไม่ทราบที่มาที่ไป และไม่ทราบว่าจะเดินไปทางไหน รุ่นพี่ท่านนี้ก็ได้แนะนำกับข้าพเจ้าว่า การเรียนศาสนานั้น จะต้องตั้งเจตนาที่ดี และถูกต้องตั้งแต่ต้น เพราะผลของมันก็จะเป็นไปตามที่เราตั้งเจตนา เป้าหมายที่แท้จริงของการศึกษานั้นก็เพื่อแสวงหาความใกล้ชิดพระเจ้า เพื่อแสวงหาความพอพระทัยจากพระองค์ โดยต้องเรียนสิ่งที่จำเป็นบนตัวเราเองก่อน โดยเฉพาะที่สำคัญการที่ต่อไปข้าพเจ้าจะต้องเป็นหมอ สมควรที่จะเรียนรู้วิธิการขัดเกลาจิตใจ อย่าให้มีความลำพอง ยโส รู้สึกว่าตัวเราเองดีกว่าผู้อื่น แล้วท่านก็ได้มอบหนังสือเล่มหนึ่งให้กับข้าพเจ้า ชื่อว่า “ทางนำไปสู่อัลลอฮ์ จากหลักจิตวิทยาของอิสลาม”
หนังสือทางนำไปสู่อัลลอฮ์ ของครูอาลี ไชยา
ซึ่งผู้เขียน ได้นำคำบรรยายของ บรมครู อัลมัรฮูม อาลี ไชยา มักกะห์ ( ท่านเป็นคนสุราษฎร์ธานี ) ซึ่งเป็นหนังสือที่เกี่ยวกับขัดเกลาจิตใจให้สะอาด(วิชาตะเซาวุฟ) จากบรรดาลักษณะที่ไม่ดีทั้งหลาย และการทำอย่างไรให้ใจเราได้รำลึกถึงอัลลอฮ์ตลอดเวลา ข้าพเจ้าได้อ่านหนังสือเล่มนี้อย่างตั้งใจ และจบลงอย่างรวดเร็ว แต่ยังมีสิ่งที่ข้าพเจ้ายังต้องใช้เวลาอีกมายมาย จึงจะเข้าใจถึงเป้าหมายในเวลาต่อมา
คืนนั้นหลังจากที่นั่งตกปลากันจนเที่ยงคืน แม้จะตกปลาไม่ได้เลย แต่ถ้อยคำของรุ่นพี่ท่านนี้ ก็ได้ตกสู่ก้นบึ้งของหัวใจข้าพเจ้า และทำให้ข้าพเจ้ารักที่จะแสวงหาความรู้ยิ่งขึ้น โดยเฉพาะวิชาอุซูลุดดีน และวิชาตะเซาวุฟ ซึ่งเป็นจุดเริ่มต้นของการออกแสวงหาความรู้ที่ลึกล้ำ และกว้างไกล
ในเวลาต่อมา
ครูอาลี ไชยา มักกะห์
- 8
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
