ผมเบื่อการวิ่ง🤣🤣
วอร์มร่างกายก่อนวิ่งอย่างน้อย 15 นาที
ด้วยความเป็นคนชอบออกกำลังกาย และด้วยอาชีพที่ต้องเทสต์ร่างกายปีละ 2 ครั้ง ทำให้ผมเสพติดการออกกำลังกายโดยไม่รู้ตัว
กีฬาที่ผมถนัดที่สุดและเล่นได้แบบไม่ขี้เหร่คือ ฟุตบอล แต่ด้วยเหตุผลร้อยแปด ทำให้ไม่มีโอกาสเตะฟุตบอลเลย(ทั้งๆที่อยากเล่นใจจะขาด) ดังนั้น การออกกำลังกายในทุกวันที่พอจะทำได้นั่นคือ การวิ่ง
แต่การวิ่งเป็นกีฬาที่ผม "เบื่อ"มาก เนื่องจากมันเคลื่อนไหวอยู่ท่าเดียว ไม่เหมือนฟุตบอลที่มีการเคลื่อนไหวหลายๆลักษณะ ความสนุกตื่นเต้นจึงแตกต่างกัน
ในความคิดของผมชัยชนะของฟุตบอลคือการเอาชนะคู่ต่อสู้ แต่ชัยชนะในการวิ่งคือการเอาชนะตนเอง ในเมื่อจะต้องวิ่ง ทำอย่างไรผมจึงจะเอาชนะความ"เบื่อ"ของตัวเองได้ ผมจึงต้องสรรหาวิธีมาสร้างแรงจูงใจในการวิ่ง
จำได้ว่าวันแรกๆของการเริ่มวิ่ง ในสนามกีฬาบนลู่วิ่งตาตั้นรอบละ 400 เมตร ผมวิ่ง 1 รอบ เดิน 1รอบ สลับกันไป
หน้าตาบ่งบอกว่าต่อสู้กับใจตัวเองอย่างหนัก..
โอ้ย... ทำไมมันเหนื่อยยังงี้ เรี่ยวแรงเราหายไปไหนหมด เราเป็นนักกีฬา เราเคยฟิตปั๋ง เราต้องกลับมาให้ได้....
ผมเริ่มเรียนรู้ว่า การวิ่งรอบสนาม ผมไม่สามารถไปถึงเป้าหมายที่ตั้งใจไว้ได้ เพราะใจมันจะคอยบอกขาว่า "เหนื่อยแล้ว พอเถอะ" อยู่ตลอดเวลา และเมื่อขายอมแพ้ใจ ผมก็หยุดวิ่ง
ผมเปลี่ยนวิธีใหม่....
ออกวิ่งไปบนถนน ลัดเลาะไปเรื่อย ตามเส้นทาง เหตุผลก็คือ ถ้าเราหยุดวิ่ง เราก็กลับไม่ถึงบ้าน ปรากฎว่าสนุกมาก
ผมวิ่งไปตามตรอกซอกซอย บนฟุตบาท ข้ามถนน แหล่งท่องเที่ยว ฯลฯ สลับกับการเดินบ้างเมื่อจราจรคับคั่ง หรือผู้คนแออัด ผมวิ่งได้ไกลขึ้น อาจมีสายตาแปลกๆมองเราบ้างก็ไม่สนใจ
เมื่อวิ่งไประยะหนึ่ง ผมก็พบว่าการวิ่งแบบนี้ สนุกก็จริง แต่อันตรายกว่าวิ่งในสนามกีฬา...
วิ่งริมโขงที่เชียงคาน
นักวิทยาศาสตร์การกีฬาท่านหนึ่งบอกผมว่า ร่างกายเราจะเริ่มเผาผลาญเมื่อเราออกกำลังกายผ่านไป 45 นาที...
โอ๊ย..เราวิ่ง 1 ชม. ก็เท่ากับว่าร่างกายเบิร์นไป 15 นาทีเองใช่มั๊ยอาจารย์....🥵🥵
ผมกลับมาวิ่งที่สนามกีฬาอีกครั้ง พยายามวิ่งเกาะกลุ่มไปกับนักวิ่งคนอื่นๆ ก็ไม่สนุก ผมพบว่า ตัวเองชอบวิ่งคนเดียว...
จนในที่สุด ผมก็ค้นพบวิธีเอาชนะความเบื่อของตัวเอง และพาตัวเองไปถึงเป้าหมายที่ตั้งใจไว้คือ วันละ 5 กม. เป็นอย่างน้อย จากภาพยนตร์เรื่องหนึ่ง...
เนื้อเรื่องของหนังเกี่ยวกับการวิ่งมาราธอน พระเอกเค้าพูดกับนางเอกประมาณว่า..
"หน้าที่ของเราคือ มองถนน 7 ฟุตข้างหน้า แล้ววิ่งผ่านไปเท่านั้น"
เออ จริงด้วย...ต่อไปนี้ผมจะไม่คิดอะไรมาก มองไปข้างหน้า 7 ฟุตแล้วก้าวข้ามมันไป คิดอะไรเพลินๆไปเรื่อย บางวันก็ร้องเพลงในใจ เลิกคิดว่า เมื่อไหร่จะถึงซะที...กี่รอบแล้วนะ ฯลฯ
แล้วผมก็พบว่า ความเบื่อของการวิ่งหายไป มีสมาธิกับการวิ่งมากขึ้น และบางครั้ง ปัญหาบางอย่างที่ผมคิดไม่ออกมาทั้งวัน ผมกลับคิดออกตอนวิ่งนี่เอง...
ผมเลิกเบื่อการวิ่ง เริ่มวิ่งได้นานขึ้น ระยะทางไกลขึ้น และมีความสุขกับมัน จนเสพติดการวิ่งไปโดยไม่รู้ตัว...
...แล้วผมก็พบว่า การวิ่งไม่ต่างอะไรกับการใช้ชีวิต...
...เหตุผลของการใช้ชีวิตเยี่ยงมนุษย์...
เคลื่อนที่ไปให้ผ่าน 7 ฟุตข้างหน้า เพื่อจะพบการเปลี่ยนแปลงใน 7 ฟุตถัดไป..
- 7
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
