ผมปัญญาอ่อน, หวัง ซู เฟิน
แปล หวัง เผิง
หนังสือที่เหมือนจะนิยมในหมู่แม่ๆ มั้ง เพราะคุณภรรยาซื้อมา หยิบมาอ่านเพราะอยากหาหนังสืออ่านแบบที่เบาสมองหน่อย เห็นขึ้นปกไว้ว่าแนะนำสำหรับชั้นประถมศึกษาเลยคิดว่าน่าจะตอบโจทย์ดี
แบ๊คกราวด์คือไต้หวันกับเรื่องราวของเผิงเถี่ยหนันเด็กชายไอคิวต่ำกว่าเกณฑ์ที่ต้องใช้ชีวิตในชั้นเรียนร่วมกับเพื่อนๆ ที่เป็นปกติ (เพราะว่าไอคิวยังไม่ต่ำพอที่จะต้องไปเข้าห้องเรียนเด็กพิเศษ) กับสิ่งที่เขาต้องประสบพบเจอในแต่ละวัน โดยดำเนินเรื่องโดยผ่านมุมมองของเถี่ยหนันเอง
การเดินเรื่องแบบนี้ทำให้เหมือนอ่านบันทึกชีวิตประจำวันของเด็กคนหนึ่งที่มองโลกในแง่ดี (เพราะสติปัญญาไม่สูงพอที่จะจินตนาการไปในทางแย่ได้) ความ optimistic นี้เองทำให้เราไม่มีอารมณ์ร่วมไปกับตัวละครเถี่ยหนันมากนัก คือไม่ได้สงสาร หรืออยากเอาใจช่วย เพราะวิบากกรรมที่เถี่ยหนันเจอนั้นไม่ได้ทำให้เขารู้สึกลำบากแต่อย่างใด ไม่ว่าจะเป็นการบูลลี่จากเพื่อนร่วมชั้น หรือการถูกหลอกใช้
นอกจากนี้ปัญหาที่เถี่ยหนันเจอส่วนใหญ่นั้นก็ไม่ได้ร้ายแรงหรือท้าทายและมักจะคลี่คลายได้โดยง่ายเสียด้วยซ้ำ อีกส่วนหนึ่งคือเขามีคนคอยให้การช่วยเหลืออยู่พอสมควรแล้ว ทำให้เราไม่รู้สึกว่าเถี่ยหนันกลายเป็นเหยื่อของสังคม (อาจจะเป็นความตั้งใจของผู้เขียนที่ไม่ได้อยากสร้างความรู้สึกสงสาร แต่อาจจะอยากให้เข้าใจมากกว่า)
เล่มนี้พอจะจบก็จบดื้อๆ แบบ หืมม...จบละเหรอ แต่เอาจริงๆ ก็ไม่ได้หงุดหงิดอะไรมากเพราะหนังสือมันไม่ได้เร้าความรู้สึกมากมายอยู่แล้ว พอไม่มีจุดพีคก็เลยไม่มีอาการอารมณ์ค้างแต่อย่างใด
สิ่งที่น่าจะได้จากวรรณกรรมเล่มนี้มากกว่าความซาบซึ้งกินใจ (ตอนแรกคิดว่าจะรู้สึกแบบนี้) น่าจะเป็นการเปิดมุมมองด้านสังคมแก่คนอ่านมากกว่า เรื่องแรก หลังอ่านจบเราอาจจะมี empathy มากขึ้น มองเห็นว่าคนแต่ละคนนั้นมีศักยภาพต่างกันไป และเอาตัวเองเป็นที่ตั้งน้อยลง
เรื่องที่สอง แม้ไต้หวันจะเป็นประเทศที่เจริญแล้วก็ตาม สังคมเองก็ยังไม่สามารถ normalize ผู้ที่มีความบกพร่องทางสติปัญญา และระบบสวัสดิการเองก็ยังไม่เอื้อพอที่จะช่วยแก้ปัญหาให้ประชากรกลุ่มเปราะบางกลุ่มนี้ได้อย่างมีประสิทธิภาพ
สรุป คงเป็นหนังสือที่เหมาะสำหรับเด็กประถมจริงๆ นั่นแหละ อ่านแล้วไม่มีอะไรต้องคิดเยอะก็จริง แต่ก็ไม่ผ่านเรื่องความบันเทิงสำหรับคนวัยอย่างเรา
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
