"ความโกรธ"เป็นเรื่องที่ต้องฝึกแต่อย่าไปหวังให้คนอื่นไม่โกรธ
ความโกรธหรือโทสะ เป็นกิเลสที่ทุกคนก็มีกันทั้งนั้น การที่เราจะฝึกตัวเองไม่ให้โกรธจึงเป็นเรื่องที่ต้องทำอย่างจริงจังและต่อเนื่อง
ในทางพระพุทธศาสนาคนที่ละความโกรธได้แล้วจริงๆร้อยเปอร์เซ็นต์ก็ต้องเป็นพระอริยบุคคลชั้นอนาคามีขึ้นไป
แม้แต่พระโสดาบันหรือพระสกทาคามีก็ยังมีความโกรธยังละความโกรธไม่ได้
ดังนั้นถ้าเราพบเห็นคนที่โกรธอยู่ก็อย่าไปโทษเขาเลย ใครก็โกรธได้ทั้งนั้น เรามียักษ์ตนนี้อยู่ในตัวกันทุกคน
แต่ถึงแม้เราจะรู้อย่างนี้ แม้แต่ตัวเราเองก็ยังโกรธ แต่เราก็ควรจัดการกับความโกรธที่เกิดขึ้นไม่ให้สร้างความทุกข์กับผู้โกรธ
การมีสติ
จึงเป็นเครื่องมือสำคัญที่เราจะควบคุมความโกรธ แต่อย่าหวังว่าเราจะทำให้มันหายไปได้จากอุปนิสัยได้ง่ายๆโดยไม่ต้องฝึก
คนที่เราเห็นว่าเขามีนิสัยไม่โกรธเขาฝึกตัวเองมาแล้วไม่รู้กี่หมื่นกี่พันชาติไม่ได้พึ่งมาฝึกในชาตินี้หรอก
พระท่านสอนว่า ความโกรธมีโทษมากก็จริงแต่หายเร็วส่วนราคะมีโทษน้อยก็จริงแต่หายช้า
เมื่อเราฝึกสติตามทันความคิดของตัวเองก็จะตามทันความโกรธ
เป็นเรื่องแปลกความโกรธไม่ชอบคนมีสติเมื่อไหร่ที่คนมีสติตามรู้ตามเห็นว่าความโกรธเกิดขึ้น
มันจะรีบหนีไปเร็วดุจกระพริบตา
..พงศ์..
- 4
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
