‘ค่าใช้จ่าย’ กับ ‘การลงทุน’ ต่างกันอย่างไร?
สำหรับผม ความจำเป็นต้องซื้อหนังสือภาษาอังกฤษมาอ่านเสมอเพื่อเป็นส่วนหนึ่งของการเพิ่มข้อมูลในหัว ก็มีปัญหาของมัน เพราะหนังสือภาษาอังกฤษส่วนใหญ่ที่ส่งมาจำหน่ายในบ้านเรามีราคาสูง เล่มที่ราคาต่ำที่สุดหนึ่งเล่มสามารถซื้อหนังสือภาษาไทยได้ถึงสองสามเล่ม
หลายครั้งเมื่อดูราคาปกแล้ว ก็ต้องคิดใหม่ ชั่งน้ำหนักว่าความรู้ที่อาจจะได้นั้นคุ้มกับเงินที่จะต้องควักออกไปหรือไม่
สำหรับคนที่เงินในกระเป๋าจำกัด การตัดสินใจซื้ออะไรสักอย่างไม่ง่ายเหมือนคนคาบช้อนเงินช้อนทอง
บางคนอยากเรียนทำอาหาร แต่เมื่อเห็นค่าเรียนคอร์สละสองพันสามพัน ก็ต้องคิดใหม่ ลงท้ายก็อาจไม่เรียน
การซื้อคอมพิวเตอร์, เครื่องพิมพ์, เครื่องถ่ายเอกสาร, การเรียนพิเศษ, การเรียนภาษา, การเรียนต่อต่างประเทศ, การเข้าคอร์สอบรมพิเศษต่าง ๆ ฯลฯ เหล่านี้ก็มักอยู่ในกรอบการคิดแบบ “มันคุ้มหรือเปล่า?” เพราะเงินทองไม่ได้หาง่าย ๆ เหมือนพวกคอร์รัปชั่น ทุจริตเชิงนโยบายทีละหลายพันล้านบาท แต่หากใช้เงินเป็นตัวตั้งในทุกเรื่อง เราอาจจำกัดโอกาสหลาย ๆ อย่างในชีวิต เพราะไม่ใช่การควักเงินทุกครั้งหมายถึง ‘การเสีย’
หลักคิดที่ง่ายที่สุดก็คือ แยกแยะให้ออกว่าการควักเงินนั้นเป็น ‘ค่าใช้จ่าย’ หรือ ‘การลงทุน’
หลายคนมักไม่แยกแยะอย่างนี้ ทำให้ประหยัดในเรื่องที่ไม่ควรประหยัด และไม่ประหยัดในเรื่องที่ควรประหยัด
ค่าใช้จ่ายกับการลงทุนฟังดูคล้ายกัน ทำให้กระเป๋าเงินเบาเหมือนกัน แต่มันต่างกัน
ค่าใช้จ่าย (expense) คือการควักเงินออกไปแล้ว ไม่มี ‘กำไร’ กลับคืนมา เช่น ซื้อเสื้อผ้าชุดใหม่มาสนองตัณหาตัวเอง, กินอาหารเย็นในภัตตาคารหรู, ซื้อขนม, ซื้อนิยายมาอ่านเพื่อความบันเทิง, ซื้อหนังสือภาพดารามาดูเพื่อสนองความพึงใจ, ค่าหมอ, ค่าจัดฟัน ฯลฯ เหล่านี้เป็นเงินที่เราจ่ายไปเพื่อดำรงชีวิต อาจได้ความสุข ความสบายใจมาด้วย แต่ในตอนจบ ไม่มีกำไร
ส่วนการลงทุน (investment) คือการควักเงินออกไปแล้ว มี ‘กำไร’ กลับคืนมา อาจเร็วหรือช้า แต่มันจะกลับคืนมา เช่น ซื้อหนังสือแฟชั่นฝรั่งเล่มละสามพันบาทมาเป็นไอเดียการออกแบบเสื้อผ้าไปขาย ได้เงินสามแสน เป็นต้น
บางครั้งเรื่องเดียวกันก็อาจเข้าข่ายได้ทั้งค่าใช้จ่ายและการลงทุน เช่น ซื้อเสื้อผ้าชุดใหม่มาสนองตัณหาตัวเอง ขณะเดียวกันก็สวมไปถ่ายแบบ ได้เงินค่าจ้าง, ซื้อนิยายมาอ่านเพื่อความบันเทิงแต่ก็สามารถใช้เป็นบทเรียนเพื่อเขียนหนังสือไปขายได้ด้วย, จัดฟันให้สวยเพื่อรักษาสุขภาพฟัน ขณะเดียวกันก็ไปถ่ายแบบ เป็นต้น
กำไรในที่นี้ไม่จำเป็นต้องเป็นเงินทองเสมอไป
มองแบบนี้ทำให้ตัดสินใจได้ง่ายขึ้น เสียเวลาคิดน้อยลง
องค์กรไม่น้อยไม่ยอมเสียเงินเพิ่มความรู้และไอเดียแก่พนักงาน เพราะมองว่ามันเป็นค่าใช้จ่าย แต่หากมองกว้างกว่านั้น ก็อาจสามารถแปลงค่าใช้จ่ายเป็นการลงทุน
ผลตอบแทนบางอย่างมองไม่เห็นเป็นรูปธรรมชัดเจน ยกตัวอย่างเช่นการศึกษานอกเวลา หรือการเรียนที่ดูเหมือนไม่เกี่ยวกับอาชีพของเรา การศึกษาจากตำราแพง ๆ หากสามารถใช้มันได้ตลอดชีวิต หรือมีประโยชน์ต่อการพัฒนาชีวิต หรือทำให้ฉลาดขึ้น ก็ถือว่าเป็นการลงทุน ไม่ใช่ค่าใช้จ่าย
บ่อยครั้งกว่าการลงทุนจะได้ผลกลับคืนมานั้นต้องใช้เวลายาวนานมาก เช่นการอ่านหนังสือบางเล่ม ผ่านไปแล้วแล้วยี่สิบปีจึงมีประโยชน์ หลังจาก ‘เคี้ยวเอื้อง’ ละเอียดแล้ว
การเดินทางท่องเที่ยว อาจเป็นการพักผ่อนหย่อนใจชั่วคราว แต่ก็อาจสะสมเป็นประสบการณ์ชีวิตที่ทำให้เข้าใจโลกและงานดีขึ้น หรืออาจจะนำไปเขียนหนังสือขายได้
การเรียนภาษาต่างประเทศอาจทำให้ได้ช่องทางธุรกิจใหม่ ๆ ในประเทศใหม่ ๆ! ฯลฯ
นักแสดงชาวออสเตรเลีย ฮิว แจ็กแมน เคยเล่าว่า “พ่อของผมเป็นนักอุดมคติตัวจริง เขาสนใจแต่เรื่องการเรียนรู้ ถ้าผมขอรองเท้าไนกีสักคู่ คำตอบคือ ‘ไม่’ แต่ถ้าผมขอแซกโซโฟนสักตัว ผมจะได้มันในวันรุ่งขึ้นเลย แต่ผมก็ต้องเทกคอร์สเรียนการเป่า อะไรที่เกี่ยวกับการศึกษาหรือการเรียนรู้ พ่อผมจะไม่ประหยัดเลย”
ในวัยเด็ก ครอบครัวผมมีเงินไม่มากนัก แต่พ่อของผมก็ไม่เคยประหยัดในเรื่องการเรียนพิเศษภาษาจีนและอังกฤษของลูก ๆ เลย แม้ต้องทำงานหนักขึ้นก็ตาม (แต่แน่นอน แซกโซโฟนราคาสูงเกินไป!)
ในเรื่องเลี้ยงลูก พ่อแม่ที่ฉลาดจึงควรรู้จักแยกแยะความแตกต่างระหว่าง ‘ค่าใช้จ่าย’ กับ ‘การลงทุน’
.
ในการใช้ชีวิต หลายเรื่องก็อาจใช้หลักแยกแยะ ‘ค่าใช้จ่าย’ หรือ ‘การลงทุน’ เช่น การคบเพื่อน แม้ไม่ต้องเสียเงิน แต่หากคบเพื่อนแย่ มันอาจก่อให้เกิด ‘ค่าใช้จ่าย’ ในอนาคต
การหาแฟนสวยแต่ทำงานไม่เป็น ก็เข้าข่าย ‘ค่าใช้จ่าย’ ตรงกันข้าม หากคู่ครองสามารถช่วยการงานการบ้านการเรือนด้วย ก็เข้าข่าย ‘การลงทุน’
อืม! ฟังดูแข็งกระด้างชอบกล! แต่อย่าเพิ่งเข้าใจผิดว่า หลัก ‘ค่าใช้จ่าย’ หรือ ‘การลงทุน’ สอนเราให้มองชีวิตแบบกำไร-ขาดทุน มันเป็นเพียงเครื่องมือช่วยวิเคราะห์เรื่องราวและเหตุการณ์ เพื่อทำให้ตัดสินใจได้ง่ายขึ้น
ท้ายที่สุดแล้ว การตัดสินใจเรื่องต่าง ๆ ในชีวิต ไม่ว่าเป็นเรื่องเล็ก ๆ เช่นการซื้อสินค้าหนึ่งชิ้น ไปจนถึงการเลือกคู่ครอง ก็อาจใช้ความพอใจมาตัดสินใจ ไม่จำเป็นต้องมีเหตุผล หรือต้องประหยัดเสมอไป
บ่อยครั้งผมเลือกซื้อสินค้าที่หน้าตา ทั้งที่บางครั้งมีราคาสูงกว่า และไม่ค่อยมีประโยชน์
ผมรู้จักผู้ชายคนหนึ่งที่บอกว่า เขายอมแต่งงานกับผู้หญิงสวยแต่โง่ดีกว่าแต่งงานกับผู้หญิงไม่สวยแต่เก่ง เขาใช้ ‘ความพอใจ’ เป็นมาตรในการดำเนินชีวิต “ก็พอใจอะ!”
จะใช้หลัก ‘ค่าใช้จ่าย-การลงทุน’ หรือ ‘ความพอใจ’ ในการดำเนินชีวิต ก็แล้วแต่ทางเลือกของแต่ละคน เราคงไม่อาจใช้หลักใดหลักหนึ่งในทุก ๆ กรณี
แต่ขอเตือนไว้ก่อน ในเรื่องการเลือกคู่ครอง อย่าลืมคำโบราณที่ว่า หาเมียหรือสามีผิด คิดจนตัวตาย!
.
จากหนังสือ #ท้องฟ้าไม่ปิดทุกวัน / https://bit.ly/3en45dZ
- 33
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
