Blockdit Logo (Mobile)
MissPao
•
1 มิ.ย. 2021 เวลา 12:19 • ความคิดเห็น
- ความสุขสุดท้าย และเป้าหมายของชีวิต -
 
..ไม่ต้องการ การนิพพาน..
..แต่ต้องการเป็นมนุษย์ที่สมบูรณ์แบบ..
...ชีวิตที่ไม่มีเป้าหมาย...
เปรียบเหมือเรือที่ไม่มีหางเสือ....เคยมีคนกล่าวไว้
เมื่อเดินทางมาถึงครึ่งหนึ่งของชีวิต..
เป้าหมายที่เคยชัดเจนเมื่อครั้งยังเยาว์วัย...เริ่มเปลี่ยนไปตามกาลและเวลา
..กาลและเวลาจะสร้างคนให้เป็นคน...หรือสร้างคนให้กลายเป็นมนุษย์นั้นสุดแท้แต่ "ความทิฐิในกายตน"...
มนุษย์ทุกตนล้วนถูกสร้างมาพร้อมด้วย "กายหยาบ"
กายหยาบ...จะถ่ายทอดสิ่งที่อยู่ภายในออกมาสู่ภายนอกให้ได้รับรู้...สิ่งที่ถูกซ่อนไว้อยู่ภายในลึกๆของจิตใจ...เมื่อมีสิ่งเร้าหรือได้รับการกระตุ้น...กายหยาบภายในจะค่อยๆถ่ายทอดออกมาให้เห็นแจ้ง...(สร้างคนให้เป็นคน)
ผิด..ชอบ..ชั่ว..ดี..สำนึกรู้..กลัวต่อปาบ..ประวิงเวลา...สิ่งเร้าหรือแรงกระตุ้น..ยั่วยุ...จะย้อนถามตัวเอง...สมควรหรือไม่..ทำลงไป..ผลกระทบ...(จิตใจจะได้รับการยกระดับ..สร้าคนให้กลายเป็นมนุษย์..)
ในวัยเริ่มเข้า 30 ในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้า..
เป้าหมายที่เคยชัดเจนในวัยเด็ก...
ค่อยๆเลือนหายไป...ด้วยปัจจัยต่างๆ ในการใช้ชีวิต...อุปนิสัยของสัตว์สังคม...เงิน...งาน...ความรัก...
แปรผันเป้าหมายที่เคยชัดเจน...จนแทบจะเลือนลางจางหายไป.....
ก่อน เติบโตมา...ธรรมดาทั่วไป...โกรธง่ายเป็นที่หนึ่ง...ร้องไห้นานเป็นที่หนึ่ง...เอาแต่ใจตัวเป็นที่หนึ่ง
แต่เรียนรู้ว่าหากทำตัวเป็น..น้ำเต็มแก้ว..ที่เติมอะไรลงไปก็ล้นเอ่อออกมา...เราจะไม่สามารถพัฒนาชีวิตและจิตใจได้..จึงทำตัวให้เป็นน้ำที่ไม่วันเต็มแก้ว..ที่พร้อมจะรับสิ่งใหม่ตลอดเวลา..แล้วก็ได้รู้...ในสิ่งที่ไม่เคยรู้มาก่อน...อีกมาก
เมื่อครั้งยังเด็ก..ไม่เคยรู้ความหมายของสิ่งเหล่านี้..มนุษย์กลัว..การยอมรับความจริง..ถือ "ทิฐิ" ในกายตน..
จนปล่อยให้ "ความทิฐหรืออีโก้"...ตัดโอกาสหลายสิ่งอย่างในชีวิตไป....
..เมื่อมีใครติหรือชม..ให้ยกมือไหว้..พร้อมขอบคุณเขาเหล่านั้น..ที่ช่วยมองตัวของเรา..แทนเรา..เพราะตัวเราจะมองเห็นแต่ความผิดพลาดของผู้อื่น..แต่ไม่มีผู้ใดเลย..ที่จะมองเห็นตนเอง...อย่าถือโกรธใครเขา..ด้วยเพียง"ทิฐิ" เมื่อเขาติชม...จงน้อมรับ...พร้อมปรับปรุง...ข้อผิดพลาดต่างๆ...เหล่านี้...เพื่อพัฒนาและยกระดับจิตใจ...
บอกกับตัวเองเสมอ "ความอีกโก้หรือทิฐิ" ตัดโอกาสในชีวิตใครมาก็มาก...จึงแปรเปลี่ยน...ลดความอีโก้ที่มีนั้นน้อยลงเสีย...แล้วก็ได้รู้...
กับความสุข...บางอย่างที่คอยนำทางเป้าหมาย...ให้ได้ค้นพบตัวเอง เพาะบ่มจนกลายเป็นคนมีสำนึกสารธารณะคนหนึ่ง
บางคราก็ทุกข์...บางคราก็สุข...จนอยากจะพ้นจากความทุกข์...อยากเห็นแจ้งหลักธรรมะ...
การช่วยเหลือเพื่อสังคมบ้างเมื่อว่างเว้น...อยากจะแทนงานเขียนให้หลายคนได้อ่านและฉุกคิดสักนิด...เมื่อโลกมาไกลโพ้น...
แต่จิตใจกลับไม่ได้รับการชำระ..แต่อย่างใด...จิตมักฝักไฝ่...แต่สิ่งสกปรก...มองสำรวจตัวดูเสีย...อย่าปล่อยปะ...ให้จาคะได้ครอบงำ...จนจิตนั้นต่ำทราม...
มนุษย์...
ยังคงสืบพันธ์...มีรุ่นลูกหลานต่อไป...หากผู้ใหญ่อย่างเราเอาแต่ถ่ายทอด...ตัวอย่างและคำสอนที่ผิดๆ...ต่อไปโลกวันข้างหน้าจะอยู่อย่างไร...
เราอาจจะยังวนและเวียนมาเกิดซ้ำ...
ปรับทัศนคติ...คิด...สังคมปัจจุบันที่เป็นอยู่...ทำกรรมชั่วอย่างไม่กลัวเกรง...
อย่า "สร้างคนให้เป็นคน" ออกสู่สังคม...
แต่จง"สร้างคนให้การเป็นมนุษย์...ออกสู่สังคม...
สุดแท้แต่กำลัง...จะเป็นมนุษย์ที่สมบูรณ์แบบเพียงใด...มองสำรวจตัวเอง...
@ปัจจุบัน...กระแสสังคม...แฟชั่นนิยมแบบผิดๆ...การคิดต่างไม่ผิด...แต่ให้คิดกลัวการสร้างบาป...สังคมไทยเริ่มยัดเยียด...ค่านิยมแปลกๆ...ให้ลูกหลานไดซึมซับ...
ไม่สนับสนุนให้ตามกระแส...ค่านิยมความสวยแบบเกาหลี...ทั้งที่บรรพบุรุษให้มาเบ้าหน้าเดิมๆ...ดีอยู่แล้ว...ให้คิดเสมอว่า...ฟ้าส่งเรามาเกิด...เขาได้เลือกโครงหน้า...รูปร่าง...เส้นผม...จมูก...ริมฝีปาก...และดูตา...มือ...เท้า...ที่เหมาะสมกับเรามาแล้ว...
จินตนาการดู...หากบนฟ้ามีคนงาน...ที่คัดสรรคมนุษย์ที่ลงมาเกิด...กำลังเล่นเกมส์แต่งตัว...เลือกร่างกาย...เลือกเส้นผม....บลา บลา...ทำซ้ำๆๆ...อย่างนี้หลายพันล้านคน...จะเหนื่อยขนาดไหน...อย่าตีค่าความสวย...ตามสมัยนิยม...นมทำแต่พองาม...จมูกทำแต่พองาม...พอใจสิ่งที่ฟ้าสร้างมา...เพราเขาเลือกสิ่งที่ดีให้เหมาะกับตัวเรา
โฆษณา