21 พ.ค. 2021 เวลา 16:27 • นิยาย เรื่องสั้น

From the earth to the air

“ฉันคือเธอ อากาศ”
“ไม่สิ ฉันไม่ใช่เธอ ไม่อาจเป็นเธอ— เธอคือสิ่งสำคัญในการหายใจ —การคงอยู่ —ความหวังของผู้คนมากมาย เธอสำคัญยิ่งยวด ใครก็มิอาจขาดเธอได้”
“ฉันเป็นเธอไม่ได้ เพราะฉันไม่มีทางเป็นสิ่งที่สำคัญเช่นนั้นได้หรอก”
.
.
“ไม่มีวัน”
.
.
ทำไมฉันจึงสำคัญตัวผิดไปได้มากเพียงนั้น เศษเถ้าธุลีกับสสารใหญ่ ทำไมฉันบอกเธอไปอย่างนั้น บอกว่าฉันคือเธอนั่นเหรอ —งี่เง่าสิ้นดี ทักษะการเปรียบเปรยของฉันช่างน่าอดสู
ฉันต้องขออภัยเธอจริง ๆ —โปรดให้อภัยแก่ฉัน
ในตอนแรกเริ่มฉันเพียงอยากบอกกับเธอว่า
“ฉันกับเธอ เราไร้ซึ่งตัวตนไม่ต่างกัน”
แต่ฉันลืมไปว่าการไม่มีอยู่ของ ‘ตัวตน’ ของเธอนั้น ไม่ได้ลดทอนความสำคัญยิ่งที่เธอมีอยู่เลย
ฉันช่างพลั้งพลาด
เพราะมันผิดกับฉันสิ้นดี
ฉันที่ไม่อาจมี ‘ตัวตน’ ได้ในทุกส่วนมุม —ในทุกซอกหลืบใดใดในโลกใบนี้
ฉันที่แม้จะมีเนื้อหนังมังสา มีเลือดมีเนื้อ มีเสื้อผ้าอาภรณ์ —มีเสียงกู่ร้องให้ก้องตะโกน —ก็มิอาจทำให้ผู้ใดมองเห็นฉันหรือตระหนักรับรู้ถึงการมีอยู่ของฉันได้
ฉันที่มี ‘ตัวตน’ อยู่แท้ ๆ ยังมิอาจมี ‘ตัวตน’ ได้จริง ๆ
ฉันที่เคยคิดว่า ‘ตัวตน’ ของฉันก็เปรียบดัง ‘อากาศธาตุ’
แต่ฉันเข้าใจผิดมหันต์ เพราะแม้แต่อากาศ ฉันก็ไม่มีทางเป็นได้ —มิอาจมีความหมายยิ่งใหญ่เช่นนั้นได้
ไม่แน่ว่าในวันที่ฉันจากไป
‘ตัวตน’ ของฉันอาจจะกลายเป็น ‘ตัวตน’ ขึ้นมาจริง ๆ ก็ได้
เมื่อร่างกายและเศษเสี้ยวจิตวิญญาณของฉันนั้นแหลกสลาย ปัดปลิวว่อนลอยล่องขึ้นไปบน 'อากาศ' เมื่อนั้นฉันถึงอาจกลายเป็น 'อากาศ' ได้จริง ๆ
หรือเมื่อร่างกายแหลกสลายเป็นผุยผง หลอมรวมกับพื้นดินและใบหญ้า ฉันอาจเป็นอณูเล็กที่ช่วยให้กิ่งใบของพืชพันธุ์บางชนิดงอกงาม ให้ผู้คนได้ย่ำเหยียบ— ก้าวข้ามเลยผ่าน —มิต่างจากตอนดำรงคงไว้ซึ่งลมหายใจ
แต่ไม่ว่าอย่างไร ก็มิอาจสำคัญแล้วก็ได้
—เพราะบางสิ่งเมื่อจากไป ก็มิได้เปลี่ยนแปลงจากตอนที่คงอยู่นักหรอก
.
.
เพราะมันมิเคยมีอยู่เลย
โฆษณา