เห้งเจียหรือซุนหงอคง เป็นตัวละครตัวเอกที่มีลักษณะโดดเด่นในวรรณกรรมไซอิ๋วประพันธ์
ขึ้นโดย อู๋เฉิงเอิน (吴承恩) ในช่วงปลายราชวงศ์หมิงโดยเล่าถึงเรื่องเล่าการเดินทางผจญภัยของพระถังซำจั๋ง ซุนหงอคง ตือโป๊ยก่าย ซัวเจ๋งและม้ามังกรเพื่อไปอัญเชิญพระไตรปิฎกจากดินแดนชมพูทวีป ระหว่างการเดินทางพบเจออุปสรรคต่างๆโดยมีซุนหงอคงเป็นผู้ปราบภูตผีปีศาจออกไป ด้วยอิทธิฤทธิ์ต่างๆ จุดเด่นของวรรณกรรมนี้เป็นการผสมผสานระหว่างความเชื่อของพระพุทธศาสนา ลัทธิเต๋าและขงจื้อผนวกเข้าไว้ได้อย่างน่าสนใจ
บุคลิกลักษณะของซุนหงอคง ตามที่ปรากฏในวรรณกรรมมีนิสัยใจร้อนวู่วาม ในขณะเดียวกัน ความกตัญญูต่อผู้เป็นอาจารย์และความรักที่มีพี่น้องร่วมสาบานรวมถึงลูกหลานของตนเองนับว่าเป็นสิ่งที่ประทับใจต่อผู้อ่าน หากพิจารณาเหตุใดซุนหงอคงถึงได้มีลักษณะนิสัยแบบนั้น สามารถแบ่งออกเป็น 3 เหตุผลดังนี้
นิสัยของซุนหงอคงที่ปรากฏในวรรณกรรมไซอิ๋ว สามารถแบ่งออกได้เป็น 3 สภาวะดังนี้
1. สภาวะเดรัจฉาน
ซุนหงอคงเป็นลิงที่ถือกำเนิดมาจากหิน ดังนั้นจึงมีลักษณะที่เป็นตามสัญชาตญาณของลิง
ดังที่ปรากฏในตอนซุนหงอคงไปร่ำเรียนสรรพวิทยาจากอาจารย์สุภูติ (菩提祖师) ผู้ถ่ายทอดวิชาและวิทยายุทธ์ในช่วงแรก ขณะที่กำลังบรรยายการสอน ซุนหงอคงมักจะไม่อยู่นิ่งเหมือนกับศิษย์คนอื่น ๆ ลุกขึ้นเต้น มือเกาตามร่างกายหาเห็บหมัด นับเป็นการแสดงถึงลักษณะที่แท้ของลิง
2. สภาวะมนุษย์
ซุนหงอคงถึงแม้ว่าเป็นลิงที่ถือกาเนิดมาจากหิน นับเป็นเป็น 1 ชีวิต ย่อมมีการดับสูญไปเป็น ธรรมดาของโลก ตามในวรรณกรรมที่ได้กล่าวไว้ ซุนหงอคงต้องการที่เป็นอมตะ หลุดพ้นจากการควบคุมการเกิดตายของพญายมราชจึงได้บุกนรกเพื่อทำลายบัญชีเกิดตายหน้าของตนเองทิ้งไปจึงกลายเป็นอมตะ แสดงถึงสภาวะอารมณ์ของมนุษย์ที่กลัวความตาย และเรื่องความกตัญญูที่มีต่ออาจารย์ทั้งสองคือ อาจารย์สุภูติและพระถังซำจั๋ง นับเป็นหนึ่งในสภาวะอารมณ์ของมนุษย์เช่นกัน
3. สภาวะเทพ
ถึงแม้ซุนหงอคงจะได้ร่ำเรียนวิชาจนแปลงกายได้ 72 ร่าง แต่ยังไม่ถือว่าเป็นเทพในวรรณกรรมได้เล่าถึงเหตุใดซุนหงอคงกลายเป็นโดยสมบูรณ์เนื่องจาก ครั้งหนึ่งซุนหงอคงไม่ได้ถูกเชิญให้ไปงานเลี้ยงท้อสวรรค์ของเจ้าแม่ซีหวังหมู่ (西王母) เพื่อแก้แค้นได้บุกเข้าไปทำลายงานเลี้ยงและกินผลท้อซึ่งเป็นผลไม้ทิพย์จนหมดและเข้าไปในเตาปรุงยาของไท้เสียงเหล่ากุง (太上老君) ขโมย กินยาลูกกลอนเข้าไป ด้วยเหตุนี้เองทำให้กลายเป็นเทพมีอิทธิฤทธิ์ต่างๆเพิ่มขึ้น ดังในตอนที่ปีศาจกระดูกขาวจำแลงกลายมาหลอกเป็นคนแก่ เพราะจะกินพระถังซำจั๋งได้ถูกซุนหงอคงใช้ตาทิพย์ที่ได้ พลังมาจากยาลูกกลอนที่กินไปมองเห็นร่างที่แท้จริงของปีศาจกระดูกขาว ซึ่งมนุษย์ธรรมดามองไม่เห็นร่างที่แท้จริงของปีศาจ
จากที่ได้กล่าวมาในข้างต้น ซุนหงอคงที่ถูกแต่งขึ้นมาล้วนแฝงไปด้วยสภาวะอารมณ์ต่างๆ รวมอยู่ในตัวละครเดียวโดยลิงมาเป็นสัญลักษณ์ของจิตที่ไม่นิ่งของมนุษย์ซึ่งอารมณ์รัก โลก โกรธ หลง สอดคล้องกับพุทธศาสนาเรื่องสภาวะจิต และได้กล่าวถึงเทพเจ้าที่อยู่แดนสวรรค์ตามความเชื่อของ ลัทธิเต๋า หลักการความกตัญญูของขงจื้อ เปรียบเหมือนการนำทั้งสามศาสนามารวมเข้าไว้เป็นหนึ่งใน ตัวละครเดียว เพราะซุนหงอคงได้ผ่านการอบรมสั่งสอนจากเต๋าและพุทธ จากเหตุที่กล่าวมาทั้งหมด ทำให้ตัวละครจากวรรณกรรมกลายมาเป็นที่เคารพนับถือของชาวจีนในเวลาต่อมาและได้รับความนิยมในการสร้างรูปเคารพและตั้งศาลเจ้า เห้งเจีย (行者) หรือซุนหงอคง (孙悟空) เป็นเทพเจ้าที่มาจากวรรณกรรมไซอิ๋ว นอกจากจะเป็นวรรณกรรมที่เป็นรูปแบบหนังสือแล้ว ในปัจจุบันได้มีการนำมาสร้างเป็นซีรีส์หรือภาพยนต์หลายเวอร์ชั่นอีกด้วย
🍀🍀🍀🍀🍀🍀🍀🍀🍀🍀🍀🍀🍀🍀🍀🍀🍀🍀🍀🍀🍀🍀🍀🍀🍀
Reference
บทความเรื่อง 名著《西游记》中孙悟空的人物形象分析 ของ 韩亚蓓
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
