วันที่ นิก วอยอาชิช (Nick Vujicic) เกิดในโรงพยาบาลเมื่อวันที่ 4 ธันวาคม 1982 พยาบาลไม่ให้แม่เห็นเด็ก แม่ถามหมอว่าเด็กเป็นอย่างไร คำตอบจากหมอและพยาบาลคือความเงียบ
แม่เคยเป็นพยาบาลมาก่อน จึงรู้ว่ามีบางสิ่งผิดปกติแน่นอน
“ลูกฉันเป็นอะไร?”
“Phocomelia” หมอตอบ
ได้ยินดังนั้น แม่ของเด็กก็ช็อก
เมื่อพ่อเห็นทารกก็ร้องว่า “ลูกผมไม่มีแขน!”
หมอเงียบไปก่อนตอบว่า “ลูกคุณไม่มีทั้งแขนและขา”
Phocamelia เป็นอาการที่ทารกเกิดมาโดยแขนขาไม่ปกติหรือไม่มีแขนขา
พยาบาลนำทารกไปข้างตัวแม่ แม่เด็กร้องด้วยความขมขื่นว่า “พาเขาออกไป! ฉันไม่ต้องการแตะต้องหรือเห็นเขา”
ไม่แปลกที่แม่ของเด็กช็อก เพราะเมื่อทำการตรวจอัลตราซาวด์ หลายเดือนก่อน หมอบอกว่าทารกเป็นปกติดี ไม่มีร่องรอยของการไร้แขนขา
พ่อแม่ใจสลายเมื่อเห็นทารก แม่อารมณ์หงุดหงิด โวยวายกับพ่อว่า “ทำไมไม่มีใครส่งดอกไม้มาให้? ฉันไม่สมควรได้รับดอกไม้หรือไง?” พ่อของนิกจึงลงไปที่ร้านดอกไม้ ซื้อดอกไม้มาให้ภรรยา
เมื่อตั้งสติได้แล้ว แม่ของทารกก็ยอมรับชะตากรรม และในฐานะชาวคริสเตียนที่เคร่งครัด เธอเชื่อว่าพระเจ้าคงมีแผนการบางอย่างสำหรับลูกคนนี้
.
นิกเป็นชาวออสเตรเลีย เกิดในครอบครัวเชื้อสายเซอร์เบีย การไร้แขนขาเป็นผลมาจากโรคร้ายนาม Tetra-amelia อย่างไรก็ตาม เขามีสองเท้าเล็ก ๆ เท้าข้างหนึ่งมีนิ้วเท้าสองนิ้ว
พ่อแม่พยายามให้เด็กใช้ชีวิตอย่างปกติที่สุดเท่าที่ทำได้ แต่การขาดแขนขาทำให้ชีวิตดำเนินไปไม่ง่ายเลย ตั้งแต่วันแรก ๆ ในชีวิต เขาต้องเผชิญความลำบากทางกายภาพและจิตใจ ที่แย่ที่สุดคือถูกเพื่อน ๆ ล้อเลียน
ตามกฎหมายสมัยนั้น การเป็นคนพิการแบบนี้ทำให้เขาเข้าเรียนในโรงเรียนทั่วไปไม่ได้ แต่โชคดีที่กฎหมายนี้เปลี่ยน เขาเป็นรุ่นแรกที่เข้าเรียนในโรงเรียนทั่วไปได้ ทว่าเขามักถูกเด็กอื่นแกล้ง ทำให้เขาหดหู่มาก นิกกลับจากโรงเรียนมาร้องไห้ บอกว่าเขาเจอแต่เรื่องเลวร้าย แม่ก็ร้องไห้กับเขา
เมื่ออายุแปดขวบ เขาก็ปลงตกแล้วว่า ในชีวิตนี้เขาไม่มีทางทำโน่นทำนี่ จะไม่มีวันมีหญิงสาวมารักเขา ถึงมีก็ไม่สามารถกอดเธอ ไม่มีทางแต่งงาน ถึงแม้จะได้แต่งงานและมีลูกก็ไม่สามารถกอดลูก เขาจะได้ทำงานแบบไหน ใครจะจ้างเขา?
เขาถามพระเจ้าว่า ทำไมเรื่องร้าย ๆ จึงเกิดขึ้นกับเขา ทำไมทำให้เขาทรมานอย่างนี้ แต่ไม่มีคำตอบจากพระเจ้า
บ่ายวันหนึ่งหลังจากกลับจากโรงเรียน นิกบอกแม่ว่าจะแช่น้ำอุ่นในอ่างอาบน้ำ บอกแม่ให้ปิดประตูด้วย เมื่ออยู่ลำพังเขาก็จมร่างใต้น้ำและกลั้นลมหายใจ ปอดของเขาแข็งแรง จึงใช้เวลาพักใหญ่กว่าเขาจะถึงขั้นทนไม่ได้
เขาอยากจากโลกนี้ไป แต่ภาพครอบครัวที่โศกเศร้าในงานศพของเขาทำให้เขาเปลี่ยนใจ เขาไม่อาจจากโลกไปในลักษณะนี้ เขาเห็นแก่ตัวเกินไปหากทำเช่นนั้น
เลื่อนการฆ่าตัวตายออกไปก่อนก็แล้วกัน!
คืนนั้นเขาบอก แอรอน น้องชายของเขาว่า “ฉันจะฆ่าตัวตายเมื่ออายุยี่สิบเอ็ด”
ทำไมต้องเป็นตัวเลข 21 ? ก็เพราะเลข 21 เป็นวัยที่ชายหนุ่มทั้งหลายมีแฟน คนอย่างเขาไม่มีวันมีแฟนหรือคนมารักอย่างแน่นอนเด็ดขาดล้านเปอร์เซ็นต์
พ่อของเขาถามเขาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “ทำไมลูกถึงอยากฆ่า
ตัวตายล่ะ?”
เห็นชัดว่าน้องชายของเขาบอกพ่อ!
พ่อบอกว่า “เราจะอยู่เคียงข้างลูกเสมอ ทุกอย่างจะโอเค”
พ่อพูดพลางใช้นิ้วสางผมให้เขา นิกชอบสัมผัสนั้นเสมอ
“เราจะอยู่กับลูกเสมอ ลูกจะไม่เป็นไรแน่นอน”
คืนนั้นเขานอนหลับสบาย ถึงจะไม่มีแขนขา เขาก็ไม่ได้อยู่ในโลกนี้โดยลำพัง
.
ความคิดที่จะฆ่าตัวตายหายไปเมื่อวันหนึ่งแม่ของเขาให้เขาดูบทความในหนังสือพิมพ์เรื่องชายพิการคนหนึ่ง เขาได้คิดว่าเขาไม่ใช่คนเดียวในโลกที่พิการร้ายแรงแบบนี้
เขาเขียนหนังสือโดยใช้นิ้วเท้าทั้งสอง เขาเรียนที่จะใช้คอมพิวเตอร์ และพิมพ์ดีดโดยใช้นิ้วเท้าและส้นเท้า เขาแปรงฟัน หวีผมเอง โกนหนวด พูดโทรศัพท์ เขายังสามารถเล่นกีฬาบางประเภท โยนลูกเทนนิส ตีกลอง เล่นบอล กระโดดลงสระน้ำ ตกปลา เล่นกอล์ฟ
เมื่ออายุสิบเจ็ด นิก วอยอาชิช ก่อตั้งองค์กรไม่หวังผลกำไรชื่อ Life Without Limbs เขาเรียนจบมหาวิทยาลัยด้านบัญชีกับการวางแผนการเงิน เมื่ออายุยี่สิบเอ็ด เขาเริ่มออกเดินทางพูดกระตุ้นให้ผู้คนรู้สึกในทางดี มีความหวัง
เขาอยากเป็นนักพูดระดับโลก
และเขาก็ได้เป็น
.
ในคลิปวิดีโอของนิกที่เผยแพร่ไปทั่วโลก แสดงภาพชายหนุ่มไร้แขนไร้ขาคนหนึ่งนั่งบนโต๊ะ ร่างของเขาสูงเพียงเมตรเศษ ๆ ใบหน้าอาบรอยยิ้มอย่างอารมณ์ดี เขาบอกว่าชีวิตคนเราย่อมเผชิญอุปสรรค เราจะทำอย่างไรเมื่อล้มลง? เขาสาธิตโดยการล้มคว่ำหน้าและบอกว่า “ผมไม่มีแขนไม่มีขา ตามตรรกะย่อมไม่สามารถลุกขึ้น แต่ไม่จริง...”
ชายพิการใช้หน้าผากกับไหล่ยันร่างเผยอขึ้นมาเล็กน้อย ใช้ท่อนล่างขยับ และใช้หน้าผากยันพื้นต่อเนื่อง ร่างของเขาค่อย ๆ ลุกขึ้นมาจนได้
หากเราล้มลงและพยายามลุกขึ้นร้อยครั้งและไม่สำเร็จทั้งร้อยครั้ง ถ้าล้มเลิกก็จบแค่นั้น แต่ถ้าไม่ยอมเลิก ก็ต้องลุกขึ้นจนได้
การลุกขึ้นเมื่อล้มลงสำหรับคนไร้แขนไร้ขา เป็นเรื่องที่เป็นไปได้ยาก แต่หากไม่ยอมแพ้ และขอสู้แค่ตาย อุปสรรคก็ละลาย นิกต้องใช้เวลาฝึกตัวเองในการลุกขึ้นนานแสนนานกว่าจะทำได้
ครั้งหนึ่ง ขณะเดินทางไปพูดที่รัฐหนึ่ง เขานั่งติดกับผู้หญิงวัยกลางคนผู้หนึ่งซึ่งกำลังร้องไห้ เขาถามเธอว่า “มีอะไรที่ผมช่วยได้ไหม?”
เธอเล่าว่าเธอกำลังบินไปเยี่ยมลูกสาววัยสิบห้าซึ่งเพิ่งผ่านการผ่าตัด และการผ่าตัดไม่ประสบความสำเร็จ เขาปลอบใจเธอไปตลอดเที่ยวบินนั้นเพื่อให้เธอรู้สึกดีขึ้น ในช่วงหนึ่ง เธอเล่าว่าเธอกลัวการบิน
เขาบอกเธอว่า “คุณสามารถจับมือผมได้นะ!” เรียกรอยยิ้มใหญ่จากเธอ
.
นิก วอยอาชิช บอกทุกคนว่า “ผมชอบใช้ชีวิต ผมมีความสุข”
ทำไม?
เขาบอกว่าทุกอย่างขึ้นอยู่กับทัศนคติอย่างเดียวเท่านั้น (เขาตั้งชื่อบริษัทที่จัดการการพูดของเขาว่า Attitude Is Attitude)
ไร้แขน ไร้ขา ไร้ความกังวล!
เขานึกถึง เฮเลน เคลเลอร์ ตาบอดตั้งแต่สองขวบ แต่ก็ทำอะไรได้มากมาย โลกมีคนพิการมากมายที่ฟันฝ่าอุปสรรคทางกายและใจสำเร็จ ทำไมจึงเลือกมองแต่คนที่ทำไม่สำเร็จเล่า?
ทัศนคติที่ดีไม่ได้เกิดขึ้นเอง มันมาจากการเห็นคุณค่าของมันและสะสม เมื่อสะสมได้มากพอ ชีวิตก็เหมือนตุ๊กตาล้มลุกที่เมื่อล้มลงไปแล้ว ก็ลุกขึ้นมาทันทีโดยอัตโนมัติ
แน่ละ ชีวิตมิได้โรยด้วยกลีบกุหลาบทุกวัน แต่มันก็ไม่ได้เต็มไปด้วยขวากหนามทุกวันเช่นกัน บางครั้งยากเหลือเกินที่จะยิ้ม แต่บางครั้งเราก็ต้องยิ้ม เมื่อยิ้มบ่อย ๆ มันก็อาจจะช่วยลบความคิดความรู้สึกไม่ดีออกไป
รอยยิ้มก็เหมือนไม้ขนไก่ซึ่งใช้ปัดฝุ่นที่เปื้อนชีวิต ฝุ่นไม่มีวันหมดสิ้น แต่การปัดมันเป็นระยะจะช่วยทำให้ชีวิตไม่สกปรกหรือเปื้อนความรู้สึกด้านลบนานเกินไป
มีคนถามเขาเสมอว่า “นิก ทำไมคุณจึงสามารถมีความสุขได้ขนาดนี้?”
เขาตอบว่า “ผมพบความสุขเมื่อผมพบความจริงว่า ถึงแม้ผมจะดูเหมือนไม่สมบูรณ์ แต่ผมคือ นิก วอยอาชิช ที่แสนสมบูรณ์”
และในเมื่อเขาเป็นคนที่แสนสมบูรณ์ เขาก็อยากช่วยเหลือคนอื่นให้มองเห็นคุณค่าของการมีชีวิตอยู่ในโลกนี้ เขาอยากช่วยคนอื่นให้เห็นโดยใช้ตัวเขาเองเป็นตัวอย่าง
อืม! บางทีการเป็นคนไร้แขนไร้ขาก็ไม่เลวนัก!
หมายเหตุ : ปัจจุบัน นิก วอยอาชิช เป็นนักพูดเสริมกำลังใจแก่คนทั่วโลก เขาพูดให้คนฟังมาแล้วสามล้านคน ยี่สิบสี่ประเทศ ห้าทวีป เขาเขียนหนังสือเรื่อง Life Without Limits
.
จากหนังสือ #ท้องฟ้าไม่ปิดทุกวัน / https://bit.ly/3en45dZ
- 85
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
