นิยายผ่านตา นักรบพเนจรสุดขอบฟ้า 2 เล่มจบ 天涯客
นักเขียน : #Priest
ผู้แปล : breadknight
สำนักพิมพ์ : #SENSE BOOK
จำนวนหน้า 379+390=769
ปกหลัง
โจวจื่อซู ประมุขเคหาสน์สี่ฤดู ผู้ดำรงตำแหน่งหัวหน้าเทียนชวง
ต้องการออกจากเทียนชวง จึงยินยอมรับทัณฑ์ตะปูเจ็ดทวารสามสารทด้วยตนเอง
ทั้งที่รู้แก่ใจดีว่าอิสรภาพครั้งนี้ ต้องแลกมากับอายุขัยที่เหลือเพียงสามปี
เขาจึงแปลงโฉมเป็นชายชราท่าทางอมโรค เพราะไม่ต้องการให้ผู้ใดจดจำได้
หวังจะท่องเที่ยวพเนจรไปสุดขอบฟ้า ใช้เวลาชีวิตที่เหลืออยู่อย่างมีความสุข
แต่แล้วกลับต้องมาเจอ เวินเค่อสิง ที่ไม่รู้ว่าตาบอด
หรือสมองมีปัญหากันแน่ ถึงได้เอาแต่บอกว่าเขาเป็นคนงาม
ทั้งยังไม่เชื่อว่าหน้าตาอัปลักษณ์นี้ คือโฉมหน้าที่แท้จริงของเขา
ไม่รู้ว่าการที่โจวจื่อซูเข้าไปยุ่งเกี่ยวพัวพันกับเรื่องราวในยุทธภพ
ยังวุ่นวายไม่พอหรือไร เขาถึงได้มีคนน่ารำคาญเช่นนี้ตามติดไปทั่ว!
Pdชะนีเมาท์นิยาย
นักรบพเนจรสุดขอบฟ้า นิยาย BL ที่แบบว่า ยุทธภพจ๋า มากๆ คือถ้า พระเอก นายเอก เขาไม่ได้แอ้วกันทั้งเรื่อง นี่ก็เกือบจะแยกไม่ออกว่าเป็นนิยายกำลังภายใน หรือ นิยาย Y กันแน่ฟระเนี่ย ก็นะ ตามสไตล์ สายโหด ของนักเขียน Priest เขานั่นแหละ
.
ตัวนิยายจะมี Setting เป็นยุทภพจีนโบราณค่ะ ส่วนตัวนักรบพเนจร ก็น่าจะหมายถึง โจวจื่อซู อดีตประมุขสำนักเทียนซวง สายสืบลับแห่งราชสำนัก ที่ต้องการจะออกจากวงการ จึงต้องแลกมาด้วยความเจ็บปวดแสนสาหัส ต้องตอกตะปูทวารสามสารทเข้าไปในร่าง เพื่อรอวันตาย ก็เป็นกฏขององค์กรอะนะ เพื่อรักษาความลับบลาๆ ถ้าจะให้เรียกขำๆ ก็เรียกว่า ค่าฉีกสัญญาออกจากสังกัด
หลังจากตอกตะปูแล้ว โจวจื่อซู ก็คิดจะใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ไม่ถึง 3ปีนี้ ก่อนจะตาย ได้มีโอกาศท่องเที่ยวตามแต่ใจที่ฝัน อะไรที่ไม่ได้ทำ ก็จะทำให้เต็มที่ สถานที่ที่ไม่เคยไป ก็ขอให้ได้ไปเหยียบซักครั้งก่อนตาย ค่ำไหน นอนนั้น เมาเหล้า หยัมเป เซแท่ดๆ แบบไม่ต้องรักษาภาพพจน์คนหล่อ เพราะเจ้าตัวใช้วิชาแปลงโฉม สวมหนังหน้าเป็นขอทานขี้เมา มาประทับร่างไว้
แต่ถึงขนาดแปลงโฉมได้ซกม๊กเบอร์ไหน ก็ยังอุตสาห์ไปต้องตาต้องใจ เวินเค่อสิง หนุ่มเจ้าสำราญ รูปหล่อ แถมยัง Call Out แบบเต็มตัว ว่ากรุ ชอบปู้ชายยยย รักแรกพบของเหล่าเวิน คือกระดูกสะบักไหล่ของขี้เมาผู้หนึ่ง ที่นอนอาบแดดอยู่ข้างถนน เป็นรสนิยมความงามที่แรกเริ่มอ่านแล้ว คืออิหยังวะ แต่พอได้มาอ่านถึงความในใจของเหล่าเวินในช่วงท้ายเล่มสอง แล้วคือแบบ.....ฮือ สงสาร เหล่าเวิน จนอย่ากจะโอบกอดและจุ๊บเหม่งเพื่อปลอบโยนเสียเหลือเกิน คือ ชีวิต เหล่าเวิน ที่ได้เปิดเผยช่วงท้ายเรื่อง จัดว่า ขโมยซีนขั้นสุด ทำเอาบทตัวเอก นักรบพเนจรของเหล่าโจว ดูจืดจางไปเลยยยย
นิยายเรื่องนี้ ไม่ได้เน้นเรื่องชายคลั่งรัก แต่ดูจะเน้นที่มิตรภาพลูกผู้ชายมากกว่า (แม้เขาจะแอ๊วกันทั้งเรื่อง และ ได้เสียกันในตอยพิเศษก็ตาม แต่ไม่มี NC นะ) ทั้งคู่เหมือนจะถุกจริตกับนิสัยใจคอของอีกฝ่าย จนตัดสินใจ ร่วมหัวจมท้าย ยอมสุ้ ยอมตายไปด้วยกัน ไม่เคยแบ่งแยก ธรรมะ อธรรม อย่างที่เหล่าชาวยุทธที่ต้องแปะป้ายบนหน้าผากตัวเองแบบชัดๆ
มันเลยเห็นชัด ถึงสังคมตลบแตลง มือถือสาก ปากถือศีล มารร้ายที่ยอมหยิบยื่นความช่วยเหลือให้เพื่อนมนุษย์แบบไม่ต้องคิดอะไร ในขนาดที่ฝ่ายธรรมะ มักจะเอาศีลธรรมมาแอบอ้าง เพื่อที่จะได้แย้งชิงของที่ไม่ใช่ของตนได้แบบหน้าไม่อาย คือมันก็เป็นฉากบ้านๆ ที่เรามักจะเห็นในหนังจีนอะนะ ได้ดูในหนัง ก็หมั้นไส้ อิพวกชาวยุทธธรรมะพวกนี้ แล้วพอได้อ่านแบบนิยายอิคนบพวกนี้ ก็น่าลำไยเหมือนเดิม
รวมๆ อ่านแล้วก็สนุกดีค่ะ แอบเบื่อๆ ช่วงแรกๆ มาว้าวตรงช่วงท้ายๆเล่มสอง ตอนชาวยุทธบุกหุบเขาผี ค่อยรู้สึกว่าคึกคักขึ้น มีแรงบันดาลใจขึ้นมาหน่อย ใครที่คาดหวังว่ามันจะเหมือนใน ซีรีย์ ก็ต้องทำใจนะ เราว่าต่างกันเยอะเลย แต่ไม่แน่ใจว่าต่างตรงไหน เพราะไม่ได้ดูซีรีย์แบบเต็ม ๆ แต่ก็คือ แอบเอาอิมเมจบรรดาตัวละครมาจิ้นหน้าเวลาอ่านนิยาย ก็พอได้อยู่
- 2
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
