ตอน…ขึ้นไปพระจุฬามณีเจดีย์สถาน สวรรค์ชั้นดาวดึงส์
เมื่อเห็นคุณวารีขึ้นไปยังพระจุฬามณีเองได้แล้ว ดิฉันก็ถอนออกจากสมาธิรอเธอกลับมาเพื่อจะทดสอบอารมณ์เธออีกที เวลาผ่านไปสักพักใหญ่ๆ คุณวารีก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆ พร้อมด้วยใบหน้าค่อนข้างจะเป็นสีแดงระเรื่อเล็กน้อย แสดงว่าเธอใช้พลังจิตไปเกือบหมด ถึงได้รีบกลับคงถือโอกาสไปท่องแดนสวรรค์ต่อแน่เลย
ประโยคแรกที่ดิฉันถามคุณวารีก็คือ
"ทำไมต้องวิ่งขึ้นไปอย่างนั้นด้วย จนสะดุดบันไดหน้าเกือบจะหกคะมำเชียว ดูกิริยาไม่สำรวมเอาเสียเลย ไม่สมกับเป็นลูกศิษย์ของหลวงพ่อ ทีหลังต้องสำรวมให้มากกว่านี้นะคะ" ซึ่งเธอก็รับปากรับคำทันที แต่แล้วเธอก็ทำท่าฉงนนึกขึ้นมาได้
"แล้วอาจารย์รู้ได้ยังไงล่ะคะว่าหนูวิ่งขึ้นไปแถมยังสะดุดบันไดน่ะค่ะ" ก็อาจารย์ตามหลังคุณไปห่างๆ นะซิ! แต่คุณไม่ทันสังเกตไม่ได้เหลียวหลังกลับมามอง กำลังเห่อน่ะ
"แล้วอาจารย์เห็นอะไรอีกคะ" เธอถามเหมือนจะทดสอบจิตดิฉันเช่นกัน
"เห็นคุณหันหลังยื่นมือออกไปให้คนอื่นจับมือคุณ แล้วดึงขึ้นไปพร้อมกันใช่มั้ยล่ะคะ?"
"ใช่ค่ะ! หนูทำอย่างนั้นจริงๆ โอ้โห! อาจารย์..อาจารย์เก่งจริงๆ เลย มิน่าล่ะ หลวงพ่อถึงได้พูดถึงอาจารย์ว่าอาจารย์เก่งมาก หนูเชื่อแล้วล่ะค่ะว่าหลวงพ่อศักดิ์สิทธิ์มาก หนูจะไม่ไปไหนแล้วจะอยู่วัดท่าซุงนี่แหละ"
แล้วหลังจากนี้คุณจะทำอะไรต่อ ดิฉันถามเธอไปอย่างนั้นเอง ไม่ได้คิดจะเอาคำตอบอะไรจากเธอหรอก
"หนูตั้งใจไว้ว่ากลับไปนี่ หนูจะนั่งฝึกให้เข้มแข็งมากกว่านี้ แล้วจะนำเอามโนมยิทธินี้ไปสงเคราะห์ช่วยเหลือคนแถวบ้านหนูต่อไป"
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
