"กว่านมแม่จะมา"
วันก่อนได้ฟังที่คุณกู๊ด Good to talk to สัมภาษณ์พี่เขียน นักเขียนสายท่องเที่ยวของ BD ซึ่งพี่เขียนเป็นคุณหมอเด็กด้วย คุยกันเลยมาถึงเรื่องนมแม่ ก็นึกถึงประสบการณ์ การให้นมแม่ตอนที่มะลิเกิดเมื่อ 8 ปีที่แล้ว เป็นประสบการณ์ที่ทรมานทรกรรมมาก สามารถพูดได้เลยว่าเจ็บกว่าคลอดลูกซะอีก
ในระหว่างที่ตั้งท้อง หลายต่อหลายเสียงแนะนำให้อ่านเตรียมตัวเกี่ยวกับการเลี้ยงลูกด้วยนมแม่ ทั้ง ๆ ที่มดไม่คิดมาก่อนว่า จำเป็นต้องเตรียมตัว เพราะไม่เคยรู้ว่าการเลี้ยงลูกด้วยนมแม่ อันเป็นเรื่องธรรมชาตินั้น จะต้องมีพิธี+เรื่องราวอะไรมากมายนัก ก็เห็นใครต่อใครควักเต้ามาให้ลูกดูดกันง่าย ๆ นี่นา
วันที่ 24 กันยา
เวลา 01.04 น. : มะลิลืมตาโผล่พ้นออกมาดูโลก พยาบาลก็อุ้มมาให้ดูดนมแม่ในทันที จากข้อมูลที่เคยเสพเค้ากล่าวไว้ว่า ทารกจะมีสัญชาติญาณในการเอาตัวรอด จะคลำ ๆ ควาน ๆ อ้าปากงับ ๆ นมแม่โดยอัตโนมัติ … เอ่อ .. มะลิทำแม่ผิดหวังด้วยการนอนนิ่ง ๆ ทำตาแป๋วมองแม่โดยไม่ขยับปาก ขยับมือ มดเองก็เลยต้องจับหัวมะลิกดเข้ากับนม
มะลิก็ดูดนมตามสัญชาติญาณจริงนั่นแหละ ในใจก็นึกถึงข้อมูลว่า “น้ำนมยังไม่มี แต่ให้ลูกดูดกระตุ้น เดี๋ยวน้ำนมมาเอง”
ตั้งแต่เช้าจรดเย็น มะลินอนเกือบทั้งวัน ไม่ค่อยร้อง ไม่ค่อยหืออือ แต่แม่มันก็กระเหี้ยนกระหือรืออยากเอาลูกมาเข้าเต้า เพราะข้อมูลบอกไว้ว่า ให้ลูกดูดกระตุ้นบ่อย ๆ น้ำนมจะมาเร็ว แต่มะลิเหมือนไม่ร่วมมือ จะปลุกลูกก็เกรงใจ เพราะหมอบอกไว้ว่า วันแรกลูกยังเหนื่อย การเดินทางจากท้องของแม่ออกมาสู่โลกภายนอก ผ่านการบีบรัดตัวของมดลูก และการเบ่งคลอด มะลิเองก็เหนื่อยเหมือนกันนะ … สรุปว่าวันแรกมะลิดูดเต้าแม่ไปแค่ไม่กี่ครั้งเอง
วันที่ 25 กันยา (วันที่ 2 ของมะลิ)
วันนี้เธอเรี่ยวแรงดีแล้ว ร้องไห้ตั้งแต่เช้าเสียงดังแว้ก ๆ ลั่นห้อง พยาบาลเข้ามาเช็ค เห็นมดเอาลูกเข้าเต้า ก็เตือนว่าให้ลูกดูดแค่ข้างละ 10 นาทีเท่านั้นพอ แต่มดอยากให้ลูกดูดนาน ๆ เนื่องจากข้อมูลบอกว่า ยิ่งดูดนานนมจะยิ่งมาเร็ว ยิ่งให้ดูดทุก ๆ สองชั่วโมงยิ่งดี แต่พยาบาลบอกว่าให้ดูดเฉพาะตอนลูกร้องเท่านั้น
มดเริ่มลังเล เพราะไม่อยากทำตัวเป็นพวกรู้มาก รู้ดี อยู่ที่นี่ก็อยากจะเชื่อฟังคำแนะนำของคนที่นี่ แต่ในสมองมันดันบรรจุข้อมูลไว้ซะล้นขนาดนั้น ก็เลยแอบทำเกินคำสั่งบ้าง ให้ดูดเกิน 10 นาทีบ้าง แอบปลุกลูกขึ้นมาดูดบ้าง ในที่สุดผลของคนดื้อก็คือ หัวนมแตกจนเลือดออกซิบ อีกทั้งรอบ ๆ โคนหัวนมก็โดนบาดลึกจนเห็นเนื้อสีชมพู
คุณพยาบาลบอกว่า หัวนมยังไม่ยืดหยุ่นเพียงพอ และยังไม่เคยถูกกระทำรุนแรงขนาดนี้มาก่อน จึงเป็นที่มาของการดูดข้างละ 10 นาทีและทุก ๆ การร้องของลูก
ตกกลางคืน คุณพยาบาลผู้เชี่ยวชาญเรื่องการให้นมแม่ เข้ามาคุยด้วย บอกว่าขอให้หยุดให้ลูกดูดนมก่อน เพราะการที่เลือดออก แปลว่าเกินลิมิตที่ร่างกายจะรับแล้ว การฝืนไม่ช่วยอะไร มีแต่จะยิ่งเจ็บ เธอแนะนำให้ปั๊มนมด้วยเครื่อง เพื่อกระตุ้นน้ำนมแทน ซึ่งเครื่องปั๊มจะสามารถเลือกระดับการดูดให้เบาหรือให้แรงได้ แม่ก็จะได้พักหัวนมชั่วคราว
(ระหว่างการพักให้นมลูก คุณพยาบาลก็ให้ทั้งครีมทั้ง สเปรย์มาทา+พ่นหัวนมสลับกันทุกครั้งที่ปั๊มนมเสร็จ และก็จะใช้ปากกาเลเซอร์มาจี้ที่หัวนมให้วันละ 3 ครั้ง เธอบอกว่ามันอาจจะดูเหมือนไม่ช่วยอะไร แต่จริง ๆ ช่วยมากในเรื่องการกระตุ้น อีกทั้งยังเสริฟชาสมุนไพรเรียกน้ำนมตลอดทั้งวันไม่อั้น มดก็กินวันละสองสามลิตรเลยทีเดียว)
เครื่องปั๊มนมไฟฟ้าแบบสองหัว ไม่รุนแรงกับหัวนมมากนัก ทำให้มดพอที่จะปั๊มนม 15 นาทีตามที่พยาบาลบอกได้ แต่ที่ทำร้ายจิตใจก็คือ นมออกมาข้างละ 2 หยดเท่านั้น มดเห็นแล้วก็ให้สงสารมะลิ โถ ดูดมาตั้ง 2 วันแล้วคงไม่ค่อยมีนมตกถึงท้องซักเท่าไหร่ ลูกแม่ถึงได้ยิ่งดูดแรงขึ้น แรงขึ้น
คุณพยาบาลให้กำลังใจบอกว่า เป็นเรื่องธรรมดาที่วันที่ 2 จะยังไม่มีนม แต่เธอขอฟันธงว่าพรุ่งนี้นมจะมาแน่นอน … แต่ที่เธอลืมฟันธงไปอีกอย่างก็คือพรุ่งนี้จะทรมานมากกว่าวันนี้เสียอีกน่ะสิ
วันที่ 26 กันยา (วันที่ 3 ของมะลิ)
ตั้งแต่ตั้งท้องจนถึงวันคลอด ต่อให้เจ็บปวดทรมานขนาดไหน มดก็ไม่เคยร้องไห้เพราะความเจ็บปวดเลยสักครั้ง แต่วันนี้เป็นวันที่มดเจ็บจนน้ำตาหยด มันเริ่มตั้งแต่สาย ๆ ของวัน หลังจากปั๊มนมรอบที่ 2 ซึ่งยังไม่มีนมตามเคย สักพักก็เริ่มรู้สึกว่ามีอะไรแล่นเป็นริ้ว ๆ จากเต้านมมาที่หัวนม เป็น ๆ หาย ๆ และก็เริ่มปวดเต้านม สังเกตุดูก็เห็นว่าเต้านมบวมเป่งขึ้นมาก เริ่มดีใจว่านี่คงเป็นสัณญาณของนมที่กำลังเริ่มผลิต
พอคุณพยาบาลทราบข่าว ก็บอกว่าวันนี้จะปวดมากหน่อย มดยังยิ้มรับว่าปวดก็ไม่เป็นไรขอให้มีนมมาเถอะ ซึ่งอวดดีไปหน่อย เพราะยังไม่รู้ฤทธิว่า “ปวดมากหน่อย” ของคุณพยาบาลนั้น สำหรับมดมันโคตรปวด ปวด ปวด ปวด และ ปวด เหมือนนมจะระเบิด เต้านมร้อนระอุไปหมด
ทางห้องของพยาบาลก็วิ่งผลัดกันมาดู และหาทางบรรเทาด้วยการ ประคบเย็น รอบแรกเป็นผ้าแช่เย็นทาด้วย คว๊าก (คล้ายโยเกิร์ตแต่ข้นกว่า) นำมาประกบนมทั้งสองข้าง ซึ่งความเย็นก็ช่วยทำให้ลืมความปวดไปได้บ้าง แต่พอหายเย็นก็กลับมาปวดเหมือนเดิม
พอเข้าช่วงบ่าย ความปวดก็ทวีความรุนแรงขึ้นมาก (แต่มดก็ยังปั๊มนมทุก ๆ 3-4 ชั่วโมง ครั้งละ 15 นาที และยังไม่มีน้ำนมเหมือนเดิม) ปวดจนเมื่อพยาบาลเข้ามาถาม มดก็ไม่มีคำพูดใด ๆ แต่น้ำตาหยดแบบกลั้นไม่อยู่ เป็นน้ำตาของความเจ็บปวดโดยแท้จริง
คราวนี้พยาบาลอีกคนนำผ้าแช่เย็นทาสมุนไพรมาประคบให้อีกครั้ง ก็บรรเทาได้อีกระยะ สุดท้ายไม่ไหวจริง ๆ พยาบาลจึงให้ทานยาแก้ปวดหนึ่งเม็ด ซึ่งเอาความปวดออกไปได้ครึ่งนึงทีเดียว
ตกเย็นสิ่งมหัศจรรย์ก็เกิดขึ้น เมื่อมดเริ่มปั๊มนมรอบที่เท่าไหร่จำไม่ได้ แต่เป็นช่วงนาทีท้าย ๆ ก็มีน้ำนมหยดเพิ่มเป็นระยะ ๆ มดดีใจแทบจะตะโกนเรียกพยาบาล แต่ก็สะกดใจนิ่งไว้จนครบเวลา ได้น้ำนมมาสองข้าง 20 cc แล้วนำไปอวดคุณพยาบาล ทุกคนแสดงความยินดีกับมดด้วยรอยยิ้มที่ให้กำลังใจ
กลางคืนมดตื่นขึ้นมาปั๊มด้วยจิตใจที่คึกคะนอง+หึกเหิม และหวังว่าน้ำนมคงจะมากขึ้น และมากขึ้น และมากขึ้น แต่ปรากฎว่าน้ำนมยังคงหยดน้อย ๆ ในช่วงนาทีท้าย ๆ เหมือนเคย พอล่วงเข้าเช้าวันใหม่ในเวลาตีหนึ่งกว่า ๆ คุณพยาบาลเดินมาบอกว่าให้หยุด และให้คุณแม่พักผ่อน เครียดมากไป พักผ่อนน้อยเกินไป ก็มีผลต่อน้ำนมด้วยเช่นกัน
สะดวกทุกที่ทุกเวลา หิวเมื่อไหร่ก็แวะมา
วันที่ 27 กันยา (วันที่ 4 ของมะลิ)
เช้าวันนี้มดโด๊ฟชาสมุนไพรเรียกน้ำนมมากเป็นพิเศษ และคุณพยาบาลก็เหมือนรู้ใจ ขยันเดินมาถามเพื่อเติมชาให้เป็นระยะ พยาบาลทุกคนที่เดินผ่านมดเวลาพามะลิไปเปลี่ยนผ้าอ้อม มักจะส่งยิ้มเป็นกำลังใจมาให้ ส่วนคนไหนที่ได้มาดูเรามากเป็นพิเศษ ก็จะเดินมาสอบถามข่าวคราว ทำให้มดรู้สึกอบอุ่นกับโรงพยาบาลนี้มาก
วันนี้คุณพยาบาลผู้เชี่ยวชาญเรื่องนมแม่มาคุยด้วยอีกครั้ง บอกให้ลองเอามะลิเข้าเต้าสลับกับปั๊มนมได้ วันนี้แม้มะลิจะดูดนมแล้วมดเจ็บเหมือนเคย แต่ที่ต่างไปก็คือ คุณพยาบาลให้ลองเงี่ยหูฟังเสียงมะลิกลืนนมดัง อึก อึก อึก นั่นแปลว่ามีน้ำนมให้มะลิแล้ว มดดีใจน้ำตาคลอ รู้สึกอยากกระโดดกอดคุณพยาบาลทุกคนที่ฝ่าฟันร่วมกันมา
แม้มะลิจะได้น้ำนม แต่การปั๊มนมก็ยังไม่เห็นผลชัดเจนนัก น้ำนมมามากกว่าเมื่อวานนิดเดียว ปั๊มแต่ละครั้งได้ประมาณ 20-30 cc เท่านั้น จนมดเริ่มท้อ และถามหาตัวช่วยเช่นยาอะไรที่กินแล้วน้ำนมมา แต่ทางนี้บอกว่า ให้ใจเย็น ๆ และกินชาสมุนไพรไปนั่นแหละ เดี๋ยวอีกสองสามวันนมจะมาเอง มดไม่กลัวอะไรเท่ากับกลัวลูกไม่อิ่มเท่านั้นเอง
วันนี้อาการปวดคัดนมนั้นไม่มากเท่าเมื่อวาน แต่ก็ยังมีการประคบเย็นกันอยู่ วันนี้เป็น Ice pack มาประคบเต้าแทนพวกสมุนไพรต่าง ๆ ซึ่งก็ช่วยได้นาน เพราะน้ำแข็งใช้เวลานานกว่าจะละลาย
มะลิเริ่มร้องหิวบ่อยทุก ๆ 3-4 ชั่วโมง แม้มดจะพยายามปั๊มนมทุก ๆ 3 ชั่วโมงก็ยังไม่พอกับความต้องการของมะลิซึ่ง มดก็กัดฟันให้มะลิดูดเต้า ด้วยความเจ็บปวดทรมานเพราะยังเจ็บแผลที่หัวนมแตกอยู่มากนัก ลูกดูดไปมดก็นั่งน้ำตาเล็ดไป
เย็นนี้คุณพยาบาลถามว่า ในระหว่างที่น้ำนมยังไม่มา ได้คิดถึงทางเลือกอื่นคือการให้นมผงหรือไม่
ได้ยินดังนั้นมดอยากจะร้องไห้ เป็นความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูก มันเหมือนว่าที่มดต่อสู้มาตลอดสามวันนั้นยังไม่พอ ไม่สามารถที่จะให้นมลูกจนอิ่มได้ พอคุณพยาบาลหันมาถามมด น้ำตามดก็หยดแหมะทันที คุณพยาบาลถึงกับเดินเข้ามากอดแล้วบอกว่า
“เธอทำดีที่สุดแล้วนะ ใจเย็น ๆ ฉันไม่ได้แนะนำให้เธอป้อนนมผงลูกตลอดไป แต่ตอนนี้นมยังไม่มา แผลที่หัวนมเธอยังไม่หาย และมะลิก็ต้องการอาหาร เธอจะทนเห็นลูกร้องได้นานแค่ไหน”
คืนนั้นมดก็นอนคิดทั้งคืนว่า จะทำอย่างไรดี เพราะข้อมูลที่ได้ศึกษามานั้นห้ามเด็ดขาดอยู่ 2 อย่างก็คือ 1. อย่าให้นมผงลูก 2. อย่าป้อนขวดลูกจนกว่าจะ 1.5 เดือนไปแล้วเดี๋ยวลูกจะติดจุก ซึ่งข้อ 2. เนี่ยละเมิดไปเรียบร้อยเพราะไม่สามารถให้ลูกดูดเต้าได้ จึงต้องปั๊มใส่ขวดให้ลูกกิน แต่มะลิก็ไม่ติดจุก เพราะมดสลับจุกกับเต้า ก็เห็นกินได้ดี
ส่วนเรื่องการให้นมผงลูกที่เป็นข้อห้ามก็เกี่ยวกับข้อ 2. ด้วยคือลูกจะติดจุก และแม่จะติดสบาย ให้นมผงแล้วไม่เอาลูกเข้าเต้า ลูกไม่ดูดกระตุ้น นมแม่ก็ยิ่งมาน้อย และในที่สุดก็ท้อแท้เลิกให้ลูกดูดเต้าในที่สุด
ตลอดทั้งคืนมดก็ยังตื่นมาปั๊มนมทุก ๆ 3 ชั่วโมงและภาวนาขอให้น้ำนมมาเร็ว ๆ อย่างน้อยสองข้างก็ซัก 50 cc ด้วยเถิด แต่คำภาวนาและความพยายามไม่เป็นผล น้ำนมยังคงปั๊มได้แค่ 20-30 cc เหมือนเดิม
ไปไหน ไม่ต้องพกกระเป๋าพะรุงพะรัง พกเต้าไปก็พอ
วันที่ 28 กันยา (วันที่ 5 ของมะลิ)
แปดโมงเช้ามะลิปลุกมดที่มีสภาพอิดโรยด้วยเสียงร้องไห้จ้า มดรีบเอาลูกเข้าเต้าเพราะได้เวลาปั๊มพอดี แม้จะเจ็บปวดแค่ไหนมดก็ยังกัดฟันทน แผลเริ่มตกสะเก็ดเล็กน้อย เป็นสัญญาณที่ดีว่าอีกไม่นานหัวนมจะด้านขึ้นและรับแรงดูดจากมะลิได้โดยไม่เจ็บมากนัก คุณพยาบาลยังคงบอกให้มดปล่อยมะลิดูดแค่ข้างละ 10 นาทีเท่านั้น ไม่ควรมากกว่า ไม่อย่างนั้นหัวนมจะรับไม่ไหวและจะแตกเป็นแผลอีก
มะลิได้นมพอหรือไม่ มดก็ยังไม่แน่ใจ แต่คราวนี้เงี่ยหูฟังได้ยินเสียงการกลืนน้ำนมดังถี่ขึ้นกว่าปกติ เสียงดัง อึกต่อการดูดสองครั้ง ก็พยายามปลอบใจตัวเองว่า น้ำนมคงเริ่มมาแล้ว เราอาจจะไม่ต้องให้นมผงลูกแล้วก็ได้ เมื่อครบข้างละ 10 นาที มะลิก็สงบลง นอนตาแป๋ว มดจึงฝากรถเข็นลูกไว้ในห้องเด็กอ่อน แล้วรีบมาอาบน้ำด้วยความสบายใจ
แต่สบายใจอยู่ได้ไม่นาน ระหว่างอาบน้ำ คุณพยาบาลก็มาเคาะเรียกแล้วบอกว่า “ยัสมินร้องไห้มาก คงเพราะหิวมาก ขอชงนมผงให้นิดหน่อยได้หรือไม่” เสียงคุณพยาบาลดูเกรงใจผสมร้อนรน ส่วนมดเองก็ท้อแท้ และอ่อนล้า เกินกว่าจะกระโดดออกจากห้องน้ำแล้ววิ่งเอานมที่อักเสบเป็นแผลไปให้ลูกดูด จึงบอกไปสั้น ๆ ว่า “โอเค”
หลังจากแต่งตัวเสร็จก็รีบเดินไปห้องเด็กอ่อน ปรากฎว่ามะลินอนหลับตาพริ้ม คุณพยาบาลรายงานว่า “ยัสมินกินนมไป 50 cc” พร้อมกับยิงคำถามตามมา “ตกลงมดได้ตัดสินใจเรื่องทางเลือกที่สองเกี่ยวกับนมหรือยัง ควรจะรีบตัดสินใจและซื้อนมติดบ้านไว้ เพราะเดี๋ยวติดวันอาทิตย์ จะไม่มีร้านค้าเปิด” มดไม่เข้าใจว่าทำไมเรื่องนมผงถึงเป็นเรื่องที่อ่อนไหวสำหรับมดเหลือเกิน ได้ยินคำถามนี้อีก มดก็น้ำตาคลอเบ้าอีก
คุณพยาบาลบอกว่า “ไม่ต้องซื้อกระป๋องใหญ่ ให้ซื้อกระป๋องเล็กหรือไม่ก็ขอตัวอย่างนมมาก็พอ เพราะฉันเชื่อว่า อีกสองสามวันนมเธอจะมาให้ลูกกินพอแน่ ๆ แต่เพื่อความปลอดภัยว่า ยัสมินจะไม่อดในวันเสาร์อาทิตย์นี้ ก็ควรจะมีนมติดบ้านไว้”
ท้ายที่สุดมดก็ทำใจได้ว่า ลูกควรจะมาก่อนอีโก้ของมดเอง การที่มัวแต่คิดว่ายังไงมดก็มีศักยภาพที่จะให้นมลูก และปฎิเสธนมผงอย่างสิ้นเชิง โดยที่ไม่สนใจว่า ลูกจะเป็นจะตายอย่างไรนั้น คงไม่ใช่หนทางแห่งความเป็นแม่แบบที่มดอยากเป็น เมื่อทำใจได้แล้ว มดและอ้วนก็ไปติดต่อขอเช่าเครื่องปั๊มนมของโรงพยาบาลที่มดใช้อยู่ เพื่อนำกลับไปปั๊มเรียกน้ำนมที่บ้านและก็แวะซื้อนมผงกระป๋องเล็กไปเป็นหลักประกันให้มะลิ
กินนมชมวิว 😁
วันที่ 29 กันยา (วันที่ 6 ของมะลิ)
อย่างที่คุณพยาบาลทำนายไว้ไม่มีผิด “เมื่อเธอกลับไปบ้าน อะไร ๆ น่าจะดีกว่านี้ เพราะได้กลับไปอยู่ในสถานที่คุ้นเคย ได้อยู่กับสามี เธอจะผ่อนคลาย และน้ำนมจะมาเอง” ซึ่งน้ำนมที่เคยมาสองข้างรวมกัน 30 cc รุ่งสางของวันนี้มดปั๊มได้ 50 cc แล้ว จากนั้นมดก็รีบใส่ขวดเก็บเป็นคลังสำรองไว้ให้มะลิเวลาตื่น ซึ่งกว่ามะลิจะตื่น มดก็ยังปั๊มได้อีกครั้ง ตอนนี้ในคลังสำรองมีนมสะสมรวมกันอยู่เกือบ 150 cc พอให้มะลิกินไปได้ สองมื้อ
วันที่ 30 กันยา (วันที่ 7 ของมะลิ)
วันนี้ปั๊มได้มากขึ้นกว่าเดิมอีกนิด มดรู้สึกไม่เพลีย ไม่เหนื่อยที่จะต้องตื่นทุก ๆ 3 ชั่วโมงในตอนกลางคืน และไม่ได้พักในตอนกลางวัน เพื่อจะปั๊มเรียกน้ำนม มีแต่ความคิดที่ว่า “มาแล้ว นมมาแล้ว เราจะไม่ต้องพึ่งนมผงแล้ว” (วันนี้เสริมนมผงแค่หนึ่งมื้อ)
-----
วันที่ 1 ตุลาคม (วันที่ 8 ของมะลิ)
น้ำนมเริ่มมามากขึ้น ตอนที่เครื่องปั๊มทำงานปั๊มนม มดเห็นน้ำนมพุ่งเป็นสาย ไม่ใช่เป็นหยด ๆ เหมือนเคย มันน่าตื่นเต้นจนน้ำตาไหล นมมาแล้วววว
-----
วันที่ 4 ตุลาคม (วันที่ 11 ของมะลิ)
ตอนนี้มดปั๊มนมได้ข้างละ 70-80 cc แล้ว สองข้างรวมกันก็ 150 cc ถือเป็นความสำเร็จที่สวยงาม มะลิได้นมพอจนเกินจะพอ และแผลที่หัวนมก็เริ่มบรรเทาลงแล้ว มดเลิกปั๊มนมตอนกลางคืน แต่ให้ลูกกินจากเต้าแทน ส่วนกลางวันก็ยังปั๊มทุก ๆ 3 ชั่วโมงเหมือนเคย (กระป๋องนมผงเริ่มมีหยากไย่เกาะแล้ว : )
-----
วันที่ 8 ตุลาคม (มะลิครบ 2 สัปดาห์)
มดเลิกปั๊มนมแล้ว และมะลิสามารถดูดนมจากเต้าแม่ได้โดยตรง แม้จะยังเจ็บอยู่ทุกครั้ง แต่ก็ไม่เจ็บปวดทรมานเหมือนช่วงแรก ๆ มดก็ยังคงกินชาแทนน้ำอยู่เสมอ (วันละ 2 ลิตร – ไม่กินน้ำอื่นเลย) อาหารไม่ได้บำรุงมากนัก น้ำนมก็ยังมาไม่ขาดสาย มะลิก็เหมือนจะมีความสุขกับการได้ดูดนมจากเต้ามากกว่าจากขวด
ถ้าใครถามมดว่า ให้ลูกกินนมแม่หรือไม่ มดก็มักจะตอบอย่างภูมิใจว่า “มะลิกินนมแม่ค่ะ” และถ้ามีใครบอกว่า “ดีจังมีน้ำนมพอให้ลูกด้วย” มดก็มักจะตอบว่า “น้ำนมนี้มดไม่ได้มาง่าย ๆ นะคะ ต้องแลกมาด้วยความเจ็บปวด น้ำตา ความอดทน ความมีวินัย และที่สำคัญ … ความรัก“
❤️
- 3
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
