ในวันที่ต้องตอบคำถามลูกที่ว่า...
"งั้นเพื่อนๆเค้าก็ไปเรียนชั้นป.3กันหมดสิพ่อ"
เป็นคำถามเดียว ที่ลูกชายผมซึ่งกำลังเรียนอยู่ชั้นป.2 ถามกลับหลังจากที่ผมบอกเค้าว่า วันจันทร์นี้ (28 มิ.ย.64)ไม่ต้องไปโรงเรียนแล้ว พ่อจะให้หยุดเรียน แล้วค่อยไปเรียนใหม่ปีหน้า!
คงต้องบันทึกไว้สั้นๆถึงเหตุผลที่ต้องให้ลูกหยุดเรียนเป็นเวลาหนึ่งปีว่า สถานการณ์การแพร่ระบาดของโรคโควิด-19 วันนี้ เป็นส่วนหนึ่งของการตัดสินใจดังกล่าว
ต้องขนาดนั้นเลยหรือ? ต้องถึงขั้นนี้เลยหรือ? หรือเราต้องทำอย่างไรดี? เป็นคำถามพื้นๆที่วนเวียนอยู่ในความคิดระหว่างที่ต้องเชื่อมโครงเหล็กเพื่อทำเต๊นท์ตัวใหม่สำหรับไปกางขายของที่ตลาดนัด ความคิดเรื่องกลัวลูกจะรับเชื้อจากที่โรงเรียนแล้วนำกลับมาแพร่เชื้อให้ป้าและย่าที่มีอายุมากและเป็นโรคเบาหวานทั้งสองคน
สีแดง...ผู้ช่วยจับโครงเต๊นท์ขณะเชื่อม
ผมต้องออกไปขายของที่ตลาดนัดที่อยู่ห่างจากบ้านไป 26 กม. เลยจำเป็นต้องฝากลูกชายไว้กับป้า ซึ่งป้าจะเป็นผู้ไปรับกลับจากโรงเรียนและไปอยู่บ้านป้ารอจนกว่าผมจะขายของที่ตลาดนัดเสร็จ แล้วจึงจะ มารับกลับบ้านก็เป็นเวลาราวๆสามทุ่ม รวมเวลาที่หลานชายต้องอยู่ ต้องคลุกคลีกับผู้สูงอายุทั้งสองคือตั้งแต่เลิกเรียนตอนสี่โมงเย็น ถึงสามทุ่ม วันละประมาณ 5 ชั่วโมง
ครั้งแรก..ที่ย่าเห็นหลานชาย
ที่บ้านป้ามีย่าซึ่งอยู่ในความดูแลของป้า ทั้งสองคนยังไม่ได้รับวัคซีน ย่านั้นไม่ยอมฉีด ซึ่งเราก็คงต้องยอมตามท่าน ส่วนป้ารอคิวในส่วนของผู้อยู่ในกลุ่มเสี่ยง 7 โรค ซึ่งอยู่ระหว่างรอวัคซีน จริงๆแล้วป้านั้นได้คิวฉีดแล้ว แต่เมื่อ อสม.ไปแจ้งให้มารับวัคซีน ป้าไม่อยู่บ้าน อสม.จึงฝากเรื่องไว้ให้ย่าบอกให้ แต่ย่าไม่อยากให้ป้าฉีดวัคซีน เลยเก็บเรื่องไว้ไม่ยอมบอกป้า ในความคิดของท่านก็คงไม่ต้องอธิบาย มันคือความห่วงใยและกังวลในสถานการณ์ปัจจุบัน
เมื่อทบทวนกวนวนจนข้นตกตะกอนนอนก้นกับวงจรชิวิตประจำวันคือ
ตื่นนอน ทำของเพื่อเตรียมไปขาย ส่งลูกไปโรงเรียน ไปขายของ กลับมารับลูกที่บ้านป้า กลับเข้าบ้าน เข้านอน โดยจะเปลี่ยนไปเป็น
ตื่นนอน ทำของเพื่อเตรียมขาย ส่งลูกไปบ้านป้า ไปขายของ กลับมารับลูกที่บ้านป้า กลับเข้าบ้าน เข้านอน
วงจรชีวิตของเรา ของลูก ที่จะเปลี่ยนไปจากนี้คือ ไม่ต้องไปโรงเรียน จะลดช่วงเวลาที่เค้าต้องอยู่ที่โรงเรียนลง ซึ่งนั่นก็ต้องแลกมากับการที่เค้าจะไม่ได้เรียนพร้อมกับเพื่อนๆที่เรียนด้วยกันมาตั้งแต่อนุบาล หรือด้วยเหตุผลอื่นใด ในหลายมุม หลายมิติ ผมเลือกมองข้ามทั้งหมด ด้วยความคิดของตัวเองที่ว่า..
"สถานการณ์ขณะนี้ เราพึ่งพาใครอีกไม่ได้ เรารอการตัดสินใจจากใครอีกไม่ได้ เราต้องตัดสินใจเอง เลือกเอง และสุดท้าย เราต้องยอมรับผลการตัดสินใจของเราเอง"
พ่อ-ลูก คุยกัน
เป็นบันทึกเล็กๆที่เขียนไว้ ที่ครั้งหนึ่งต้องตัดสินใจไม่ให้ลูกไป
"โรงเรียน"
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
