การให้ คือ รูปธรรม ที่ส่งผ่านมาจากจิตใจที่เป็นนามธรรม ไม่มีตัว ไม่มีตน
มือของผู้ให้นั้นสูงกว่ามือของผู้รับ ฉันใด
จิตใจของผู้ให้ย่อมสูงส่งกว่าผู้รับนั้นไซร้ ฉันนั้น
สังคมแห่งการให้ การเสียสละ
สังคมแห่งความสุข (Happy Society) คือ สังคมแห่งการให้ การเสียสละ
สังคมแห่งการให้ จึงเป็นสังคมของผู้ที่มีจิตใจที่สูง มากกว่าสังคมที่มีแต่การแบมือคอยรับความช่วยเหลือทั้งจากพ่อแม่ ญาติพี่น้อง สังคม หรือรัฐบาล ที่ส่วนใหญ่แล้วมีแต่การอ้อนวอน หรือร้องขอ
คนเราเกิดขึ้นมาดูโลกก็เป็นผู้รับ เป็นผู้เอาตั้งแต่เด็กๆ
เอาเลือด เอาน้ำนมจากอกแม่ เอาอาหาร ที่พักอาศัย เอาเครื่องนุ่งห่ม ยารักษาโรค การคุ้มครองภัยทั้งจากพ่อและแม่
เราจึงติดนิสัยของผู้เอามาตั้งแต่เด็ก
ทำไมลูกส่วนใหญ่ถึงไม่ค่อยเลี้ยงดูพ่อแม่ยามแก่เฒ่า..?
สาเหตุก็เพราะว่า พ่อแม่ท่านให้เราจนเราเคยชิน จนเราคิดว่า พ่อแม่มีหน้าที่ให้เราอย่างเดียว พ่อแม่เป็นคนรับใช้ของเรา
แต่สามีหรือภรรยา โดยเฉพาะลูก ๆ นั้น เราก็มีแต่ให้เขา เราจึงเคยชินว่า หน้าที่เราต่อลูก ภรรยาสามีนั้นคือการให้
วงจรของสังคมจึงบิดเบี้ยวหันเหไป ลูก ๆ ทั้งหลายจึงไม่มีจิตคิดที่จะให้การดูแลเลี้ยงดูพ่อแม่ยามแก่เฒ่า
เราจึงเห็นความเป็นจริงในสังคมทุกวันนี้ว่า พ่อแม่ดูแลลูกหลายคนได้ ดูแลสามี ดูแลภรรยาได้ แต่ลูกทั้งหลายกลับดูแลพ่อแม่ไม่ได้..!
ก็เพราะคนส่วนใหญ่นั้นคิดว่า ลูก สามี ภรรยา คือหน้าที่ที่จำเป็น พ่อแม่ไม่ใช่หน้าที่ที่จำเป็น คือ ทำก็ได้ ไม่ทำก็ได้
พ่อแม่ท่านก็ไม่ได้ว่าอะไร เพราะท่านเป็นผู้ให้จนเคยชิน เราก็เป็นผู้รับจนเคยตัว
เราต้องมีความเห็นถูกต้อง มีความเข้าใจที่ถูกต้อง การประพฤติปฏิบัติของเราถึงจะถูกต้อง
ถูกต้องอย่างไร ?
เราต้องมาปรับเปลี่ยนความคิดเสียใหม่ว่า...
เรามีหน้าที่ให้กับพ่อกับแม่ แสดงความกตัญญูกตเวที ให้พ่อให้แม่เป็นลำดับที่หนึ่ง
คนที่มีความกตัญญูกตเวที คนผู้นั้นย่อมจักมีแต่ความเจริญ
ทุก ๆ วันนี้คนส่วนใหญ่ให้ความสำคัญกับลูกกับภรรยาสามีเป็นลำดับแรก ให้ความสำคัญกับหัวหน้าหรือนายจ้างเป็นลำดับที่สอง หรือบางครั้งอาจจะให้ความสำคัญกับหัวหน้าผู้ที่ให้เงินให้สตางค์เรา มากกว่าคนในครอบครัวเดียวกันเสียอีก พูดดีพูดเพราะ คะ ขา กับหัวหน้าได้ แต่กลับบ้านมาพูดดีพูดเพราะกับคนที่บ้านไม่ได้
ครูบาอาจารย์ท่านยังเคยพูดติดตลกกับผู้ที่ปฏิบัติธรรมฝ่ายผู้หญิงว่า
“จะพูดดีๆ เพราะๆ กับผัวมันจะตายรึยังไง”
สำหรับฝ่ายชายท่านก็จะสอนว่า กลับไปบ้านก็ให้พูดดี ๆ กับภรรยา อย่าไปวางท่า วางกล้าม วางอำนาจมากเกิน
ต้องทำบ้านให้เป็นสวรรค์เป็นวิมานด้วยการพูดจากันดี ๆ พูดจาให้ไพเราะ อ่อนหวาน
ต่อมาคนส่วนใหญ่ให้ความสำคัญกับเพื่อนฝูงเป็นลำดับที่สาม
อย่างเช่นวันเกิด ก็จะนึกถึงเพื่อนก่อนพ่อแม่ พาเพื่อน หรือเพื่อนจะพาออกไปเลี้ยงสังสรรค์วันเกิดตามสถานที่ต่าง ๆ
และสุดท้ายท้ายสุด เมื่อวันใดไม่มีใครให้ความสำคัญกับเรา เมื่อนั้นเราจึงจะกลับมาให้ความสำคัญกับพ่อแม่ ซึ่งอยู่เป็นลำดับสุดท้ายเสมอๆ
ดังนั้นคนส่วนใหญ่จึงมีความคิดความเห็นว่า ไม่ต้องให้ความสำคัญกับพ่อแม่ก็ได้ เพราะอย่างไรพ่อแม่ก็มีหน้าที่ให้ ดูแลรับใช้อุปถัมภ์อุปัฏฐากเรา
แต่คนอื่นที่เราแคร์หรือให้ความสำคัญก็เพราะว่า ถ้าเราไม่แคร์เขา เขาก็ไม่ให้ผลประโยชน์กับเรา
เราจึงชินชาและชาชินที่จะมองข้ามความสำคัญของพ่อแม่ เพราะอย่างไรก็ไม่ต้องแคร์ ขาดเงิน มีปัญหาเมื่อไหร่ เมื่อกลับไปบ้าน หาพ่อหาแม่ ท่านก็พร้อมดูแลเราเสมอ
เราขอ เรายืมเงินจากพ่อแม่ได้ จะคืนหรือไม่คืนก็ได้ แต่พ่อแม่จะมาขอหรือมายืมเงินจากเราไม่ได้นะ
ไม่เหมือนกับลูก ภรรยา สามี เจ้านาย เพื่อนร่วมงาน คนเหล่านี้ถ้าเราไม่ให้อะไรกับเค้าก่อน เค้าก็ไม่ให้เรา
เราไปทำงาน เราก็ต้องไปเป็นทาสเค้า ต้องทำงานรับใช้เค้า เค้าถึงจะให้เงินเรา
เราต้องมีความเห็นถูกต้อง มีความเข้าใจที่ถูกต้อง การประพฤติปฏิบัติของเราถึงจะถูกต้อง
เรามีหน้าที่มีการงาน เราต้องเอาหน้าที่การงานนั้นมาสร้างความดี มาเสียสละ
นำหัวโขน นำยศ นำตำแหน่งที่เขามอบให้กับเรา มาสร้างประโยชน์ตนและประโยชน์ผู้อื่นให้ถึงพร้อมด้วยความไม่ประมาท
อันการงานนี้หนอ ทรงคุณ
อันการงานเกื้อหนุน ทรงค่า
อันการงานสร้างสม ทรัพย์สิน เงินตรา
อันการงานสร่างซา เหงาหงอย งงงวย
🙏🙏🙏
อันชีวิตมีค่า เพราะธรรม
อันชีวิตเลิศล้ำ สูงยิ่ง
อันชีวิตประเสริฐ เพราะธรรม นำจริง
อันชีวิตสุขยิ่ง ด้วยธรรม นำใจ
🙏🙏🙏
อันความสุขสุขหนอ เคลิบเคลิ้ม
อันความทุกข์ทุกข์หนอ ดำดิ่ง
อันความรักหลงใหล สวยงาม เพลิศพริ้ง
อันความเกลียดเข้าสิง เข่นฆ่า ทุรชน
🙏🙏🙏
อันสงบสุขยิ่ง ใดเปรียบ
อันสงบเงียบเชียบ ใจกาย
อันสงบโลภโกรธ หลงยิ่ง นี้ฤา
อันสงบจบสิ้น หมดภพ ชาติเอย...
🙏🙏🙏
สังคมแห่งการให้ การเสียสละ
- 15
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
