สวัสดีค่ะทุกคน...เผลอแป๊บเดียว เพจร้างไปครึ่งปี แหะๆๆ ..ยังค่ะ ป้ายังไม่ได้ข้ามภพไปไหน ยังอยู่นี่แหละ แต่เรื่องราวร้ายๆ อุปสรรคในการมีความสุขมันมากมายเหลือเกิน ไฟเลยมอดๆ อ่ะนะ
เชื่อว่าหลายๆ คนก็คงมีอาการเดียวกัน ยิ่งเสพข่าว เสพข้อมูล ยิ่งสับสน งุนงง ไม่เข้าใจ ว่าทำไมชีวิตมนุษย์ตัวเล็กๆ อย่างเราๆ มันถึงได้ยากเย็นขนาดนี้ จะออกจากบ้านก็กลัวติดโรค จะอยู่บ้านก็กลัวอดตาย ไอ้ครั้นจะฉีดวัคซีนก็กลัวตายเพราะผลข้างเคียง จะไม่ฉีดรึ..จะตายเพราะติดโรคไปอีก
สู้ค่ะ สู้กันต่อไป ค่อยๆ คิด ค่อยๆ ตัดสินใจ สิ่งที่สำคัญที่สุดคือการป้องกันตนเอง ใส่หน้ากาก อยู่ห่าง ล้างมือ ยังต้องมี! จะฉีดหรือไม่ฉีด ก็ต้องมี! ถือว่าเป็นคาถากันโควิดไปเลยเนอะ
วันนี่ที่ป้ามาแพ่มๆ อยู่นี่ จริงๆ แล้ว อยากจะมาเล่าให้ฟังว่า ในสถานการณ์แบบนี้ ยุคที่เชื้อโรคมีอยู่ทุกที่ ทั้งในที่ทำงาน ร้านอาหาร ห้างสรรพสินค้า ตลาด รถไฟฟ้า หรือแม้แต่ห้องฟิตเนสในหมู่บ้าน...ป้ารู้สึกว่าอาชีพของตัวเองนี่มันช่างมีค่านัก! ฮ่าๆๆๆ ไม่ค่ะ ป้าไม่ได้ไปเรียนต่อแพทย์หรอก อย่าตกใจไป ป้าหมายถึงอาชีพมนุษย์อุตสาหกรรมอาหารนี่แหละค่ะ
ทำไมอ่ะเหรอ..เพราะว่าโรงงานอาหารต่างๆ ที่ได้รับการรับรองมาตรฐานแล้ว จะมีระบบการจัดการ ป้องกันเชื้อโรคต่างๆ ในกระบวนการผลิตอยู่แล้ว..เป็นปกติ พนักงานจะต้องใส่ทั้งถุงมือ ผ้าปิดปาก หมวกคลุมผม ล้างมือเป็นประจำ ทุกกี่ชั่วโมงก็ว่ากันไปตามแต่ระดับความเข้มข้นของลักษณะการผลิตนั้นๆ ยิ่งถ้าเป็นโรงงานประเภทที่ไม่มีการฆ่าเชื้อผลิตภัณฑ์ เช่น อาหารแช่เยือกแข็ง หรืออาหารสดตัดแต่ง ยิ่งจะต้องมีความเข้มงวดและรัดกุมมากๆ เลยทีเดียว
ซึ่งที่ว่ามานั่น มันทำให้พวกเรามีทางเลือกอาหารปลอดภัยมากขึ้น ในยามที่ตลาดถูกปิด หรือเราไม่มั่นใจว่าการจัดการอาหารต่างๆ เหล่านั้น สะอาด ปราศจากเชื้อเพียงพอมั๊ย..อาหารจากระบบอุตสาหกรรมทั้งเล็กทั้งใหญ่ ก็ยังพอเป็นทางเลือกให้เราได้อยู่ จริงมั๊ย
นอกจากนี้..ในช่วงการกักตัวหรือล็อคดาวน์ อาหารแปรรูป อาหารสำเร็จรูปก็เป็นสิ่งจำเป็นเช่นกัน ตู้เย็นไม่พอจะเก็บ ก็ยังสามารถหันไปเลือกหยิบผลิตภัณฑ์ประเภทกระป๋อง ประเภทถุงอลูมิเนียม เครื่องดื่มบรรจุขวดปิดสนิท และอื่นๆ อีกมากมายได้อีกด้วย
เนี่ยแหละจ้ะ ทำให้ป้ารู้สึกว่า อาชีพตัวเองก็มีความสำคัญเหมือนกัน การเป็นสาวโรงงาน ก็ช่วยให้เพื่อนมนุษย์มีทางเลือกได้นาาาา พอคิดบวกๆ แบบนี้ เลยทำให้มีแรงฮึบๆ ขึ้นมาอีกครั้ง
คุณๆ ล่ะคะ หาเวลามาคิดบวกกันบ้างหรือยัง ในยามที่ความทุกข์ และอุปสรรค มันลอยอวลอยู่ในอากาศรอบๆ ตัวเราแบบนี้ การคิดบวก ให้กำลังใจตัวเอง สำคัญไม่แพ้การให้กำลังใจซึ่งกันและกันเลยนะคะ
ถึงแม้วันนี้ คุณๆ บางคนอาจจะยังมองไม่เห็นทางออก แต่เราเดินมาไกลมากแล้วค่ะ เข้าใจว่าเหนื่อย แต่มันไกลมากแล้ว มันต้องใกล้ถึงทางออกแล้วล่ะ อย่าเพิ่งท้อนะ หยุดสักแป๊บ ให้กำลังใจตัวเอง กอดตัวเอง แล้วหันไปให้กำลังใจเพื่อน ให้กำลังใจคนรัก แล้วสู้ไปด้วยกันค่ะ
โควิดอาจจะทำให้เราห่างกัน แต่ไม่ได้ทำให้เรารักกันน้อยลง...เนอะ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
