สตาร์ทอัพวัยดึก เดอะซีรีส์
Young Old Startup: The Series
ตอนที่ 1: ผูกเชือก...ออกเดินทาง
ผมเป็นคนชอบเดินทาง แต่ส่วนใหญ่แล้ว การเดินทางของผมจะเป็นการเสาะหาสิ่งที่ไม่รู้ เพื่อให้ได้รู้ซะมากกว่า ประเภทเดินทางไปตามที่ฮอตฮิตตาม IG ที่แนะนำ ไม่ค่อยใช่แนวทางของผมซะทีเดียว ผมชอบไปในที่ ๆ คนไม่ค่อยไปเสียมากกว่า พยายามเสาะหาสถานที่ที่เราสามารถเรียนรู้อะไรใหม่ ๆ
เอาง่าย ๆ ผมไปปารีสมาแล้วอย่างน้อย 10 ครั้งตลอดชีวิต ผมไปเยือนและถ่ายรูปหอไอเฟิลแค่หนเดียว ให้รู้ว่าเคยไปมาแล้ว หลังจากนั้น ไม่เคยไปเยือนย่านนั้นอีกเลย ยกเว้นออกไปวิ่งตอนเช้าผ่าน เพราะเส้นทางริมแม่น้ำ Seine ช่วงนั้นสวยมาก พอทำให้ลืมเหนื่อยจากการวิ่งไปได้ 😊
สิ่งที่ผมชอบอีกอย่างหนึ่งของการเดินทางคือ การที่เราต้องตื่นตัวตลอดเวลา กับสิ่งแวดล้อม ผู้คน ภาษา ถนนหนทาง และบ้านเมืองที่เราไม่คุ้นชิน จะทำตัวเรื่อย ๆ ชิวๆ เดี๋ยวก็หลงทาง หรือ ไม่ก็ถูกล้วงกระเป๋า ทำลายมู้ดของทริปกันพอดี มันทำให้ตัวเองกระชุ่มกระชวย มีชีวิตชีวา และรู้สึกตื่นเต้น เลือดลมสูบฉีด นี่ไม่ใช่หรือ ชีวิตที่ควรจะเป็น
วกกลับมาเวลาทำงานที่เมืองไทย ช่วงเวลาก่อนที่ผมจะตัดสินใจหันหลังให้ชีวิตนายแบงก์ ตอนนั้นงานทุกอย่างค่อนข้างจำเจเสียแล้ว อย่าเข้าใจผิดนะครับ งานไม่ได้หมู ไม่ได้ชิว หนำซ้ำเป้าธุรกิจยังสูงแบบทำให้หลังแอ่นกันทีเดียว แต่ที่ว่าจำเจก็คือว่า รู้หมดแล้วว่าต้องทำอะไร มันมีสเต็ปที่ชัดเจน แต่ก็ต้องหาทางแก้ไขปัญหาที่เข้ามาแตกต่างกันไปบ้าง แต่สุดท้าย คือรู้ว่าจะไปที่ไหน แต่อย่างไรนี่ อาจมีปรับเปลี่ยนบ้างตามสถานการณ์ พูดง่าย ๆ คือ 80-90% ของงานเรารู้ว่าจะต้องเจอกับอะไร
บอกตรง ๆ ช่วงนั้นเป็นช่วงที่ Burn out สุด ๆ
มันทำให้ต้องย้อนกลับมาดูตัวตนที่แท้จริงของเราอีกครั้ง ว่าเราต้องการอะไรในชีวิต
ตอนนั้นเอง ที่ความทรงจำเก่า ๆ สมัยที่ยังอยู่ในรั้วมหาวิทยาลัยเกิดแฟลชแบ็คขึ้นมา
ในช่วงนั้น ผมเรียนปริญญาตรีอยู่ ความทรงจำยังชัดเจนอยู่เลยว่า ผมฝันว่าในอนาคตอยากจะมีธุรกิจเป็นของตนเองตามแบบฉบับลูกคนจีนทั้งหลาย ตอนเรียนวิศวฯ จึงสนใจใคร่รู้เรื่องเศรษฐกิจ ธุรกิจ อ่านหนังสือพิมพ์ธุรกิจทั้งรายวัน รายสัปดาห์มาตั้งแต่นั้น ในขณะที่เพื่อน ๆ อ่านตำราฟิสิกส์ Mechanics ผมกลับสนใจอ่านแต่เรื่องธุรกิจ ทั้ง ๆ ที่รู้บ้างไม่รู้บ้าง
จบมาเริ่มทำงาน กะว่าจะทำงานหาประสบการณ์สักระยะ เพื่อเสริมสร้างกระดูก จะได้ออกไปเดินต้านลมต้านฝนได้ด้วยตนเอง นาน ๆ เข้าก็สั่งสมประสบการณ์ พร้อม ๆ กับมุมมองของนายแบงก์ขึ้นเรื่อย ๆ ที่ต้องคิดให้รอบคอบ วิเคราะห์กันทุกเม็ด เพราะเรื่องเงินมันมีความเสี่ยงอยู่ เรากำลังเล่นกับเงินคนอื่น ต้องมีความรับผิดชอบให้มาก
กระบวนการคิดแบบนี้ ทำให้เรามองเห็นความเสี่ยงได้ชัดเจนขึ้น ซึ่งเหมาะสมดีแล้วกับการเป็นนายแบงก์ เพราะธุรกิจธนาคารเป็นธุรกิจของความไว้เนื้อเชื่อใจและศรัทธา หากขาดตรงนี้เสียแล้ว ธนาคารก็อยู่ไม่ได้
แต่ในทางกลับกัน มันสั่งสมจนกระทั่ง เวลามองเรื่องอะไรก็ตาม เราจะมองเห็นความเสี่ยงมาก่อน ส่วนโอกาสจะตามมาทีหลัง ทำให้เคยมีความคิดว่าชีวิตนี้ผมคงไม่สามารถออกมาเป็นผู้ประกอบการได้แล้ว เพราะมองทุกอย่างเห็นความเสี่ยงก่อน ยิ่งวิเคราะห์ ยิ่งเห็นความเสี่ยง แต่บทบาทนายแบงก์สามารถทำอย่างนั้นได้ หากเห็นว่าเสี่ยงมาก ก็ไม่ต้องปล่อยกู้ หากไม่แน่ใจในผลตอบแทนที่จะได้รับ เพราะความเสี่ยงยากที่จะประเมินเป็นตัวเลข เราก็ไม่ต้องลงทุน
ด้วยความคิดที่ฝังลึกเช่นนี้ จึงพาลคิดไปว่าถนนสายผู้ประกอบการของผมคงปิดตายไปแล้ว ผมคงไม่เหมาะ ยิ่งรู้มาก ยิ่งคิดมาก ยิ่งไม่กล้า
ภาพทรงจำมันกระแทกผมอย่างแรง ทำให้ตั้งคำถามกับตัวเองว่า ในช่วงชีวิตที่เหลืออยู่ ผมต้องการมีชีวิตแบบไหน ระหว่าง
ชีวิตที่มั่นคง อยู่ในกรอบที่มีคนกำหนดไว้ให้
ไม่ตื่นเต้น แต่ไร้กังวล
หรือ
ชีวิตไร้กรอบ เต็มไปด้วยโอกาส ความเสี่ยงสูง
แต่...หลากสีสัน การเรียนรู้ การค้นพบ และเต็มเปี่ยมไปด้วยพลัง
เท่านั้นล่ะครับ ผมก็สลัดรองเท้าหนังคู่งาม มาผูกเชือกรองเท้า sneaker ออกเดินทางตามหาความฝันในวัยดึก
#สตาร์ทอัพวัยดึก
#YoungOldStartup
#YOS
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
