ความคลาสสิคในแบบบ้าน ๆ ที่คนเมืองกรุงยากจะได้สัมผัส เสน่ห์ของบ้านไม้เก่า ที่มาพร้อมกับความสบายใจ และความน่ากลัวนิด ๆ สำหรับคนที่กลัวความมืด
ผมเป็นคนกรุงเทพตั้งแต่เกิด อยู่กรุงเทพมาตลอดนับเป็นเวลาก็คง 25 ปีได้ บรรยากาศโดยรอบ มักจะดูแคบไปหมดเพราะคอนโดต่าง ๆ ก็แข่งขันกันขึ้นเป็นดอกเห็ดเลยทีเดียว ก็เลยไม่ค่อยมีโอกาสได้เห็นวิวอย่างอื่นเลยนอกจากตึก
จนพอได้มาเริ่มสนใจทำเกษตรจริง ๆ ก็เลยทำให้มีโอกาสได้กลับมาอยู่บ้านเกิดของพ่อที่จังหวัดฉะเชิงเทรา (ก็คือบ้านในภาพนั่นเอง) ในทุก ๆ สัปดาห์ เอาเข้าจริง ๆ เท่าที่จำความได้ตอนเด็ก ๆ สักช่วงประถม - มัธยม เป็นช่วงที่ไม่มีความคิดที่จะกลับมาเลย หากไม่มีธุระที่จะต้องกลับมาเยี่ยมญาติผู้ใหญ่ อาจเพราะช่วงนั้นยังติดเกมส์ ติดเพื่อน และอื่น ๆ อีกมากมาย
พอเริ่มเข้าช่วงวัยทำงาน เจอผู้คนหลายรูปแบบ ทั้งเสียงคำชม คำด่ามากมายจากการทำงาน รวมไปถึงเสียงเครื่องยนต์ตามถนน บางทีมันทำให้สติเราหลุดไปบ่อยมาก จนบางครั้งมันทำให้ในหลาย ๆ วันจะเต็มเป็นด้วยความหงุดหงิด ว้าวุ่นอยู่ในใจ อยู่ตลอดเวลา
และพอถึงวันเสาร์ อาทิตย์ ก็จะเป็นวันที่ผมได้กลับมาดูแลสวน ตอนกลับมาถึงสวนทุกครั้ง พอก้าวเท้าลงจากรถสองแถวที่มาจอดหน้าปากซอยบ้าน แล้วเดินเข้าเขตของตัวบ้านไปได้สัก 15 เมตร มันจะให้ความรู้สึกแบบ วืบบบบ . . . ทุกอย่างมันเงียบไปหมด จะมีแต่เสียงใบไม้ที่กระทบกันจากลมที่พัดไปมา เสียงนกร้อง เสียงตัวเหี้ยวิ่งหนีลงน้ำ เสียงหมาที่เลี้ยงไว้เห่าและวิ่งมาหา ทัศนวิสัยโดยรอบที่มีแต่ต้นไม้ กับ บ่อเก็บน้ำ ทุกอย่างพวกนี้มันทำให้จากคนที่ใช้เวลารีบ ๆ ในทุกวันจันทร์ ถึง ศุกร์ พอมาถึงที่นี่แล้วทุกอย่างมันดูช้าลงอย่างเห็นได้ชัด
มีคนเคยบอกไว้ว่า การได้มาอยู่กับอะไรแบบนี้บ่อย ๆ มันจะหล่อหลอมให้เราเป็นคนมองการไกล เพราะด้วยทัศนวิสัยต่าง ๆ ที่มองออกไปมันโล่งและสบาย . . . ทุกวันนี้สัมผัสได้ด้วยตัวเองแล้วว่า จริงครับ !!
(รูปเก่าเล่าใหม่จาก ไปฟาร์มก่อน)
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
