ฝนตกแบบนี้ มันน่าจริงนะ
ทำไมฝนตัองตกตอนเลิกงานทุกทีเลย ..เพื่อนๆเขากลับบ้านกันหมดแล้ว เหลือแต่ฉัน ที่ยังต้องสะสางงานอย่างเซ็งๆ ..คนที่เขามีแฟนมารับ เขาคงถึงบ้านกันหมดแล้ว...เฮ้อ !!! คิดไปก็เท่านั้น วันดีๆเก่าๆ ก็คงไม่หวนคืนมาหรอก..แต่มันยังอยู่ในความทรงจำ
"เปียกหมดเลย ทีหลังไม่เอาแล้วนะ วิ่งตากฝน ฉันไม่รับคำท้าเธอแล้วแหละ "
"ก็ผมบอกแล้วว่า เดินตากฝน เปียกน้อยกว่าวิ่ง คุณก็ไม่เชื่อ "
"เอาเถอะ ฉันยอมแพ้" ( ฉันพยายาม ใช้ผ้าเช็ดหน้าผืนเล็ก ซับความเปียกแฉะออกไป ..แต่เสียงหัวเราะที่เงียบลง กลับเป็นเสียงลมหายใจที่แรงขึัน..เสื้อเชิ๊ตสีขาวของฉัน เปียกปอนจนเห็นลายลูกไม้สีแดงดำ ที่ซ่อนอยู่ข้างใน และสายตาคู่นั้น ได้ปลดเปลื้องมันออกไปหมดแล้ว ...เขาประชิดตัวฉัน ..สบตาส่งความรู้สึก ..ที่คุ้นเคย)
คุณสวยจัง
มาชมอะไรกันตอนนี้ เพื่งเคยเห็นเหรอ
เห็นทุกวัน แต่วันนี้คุณสวยที่สุด (มือเร็วกว่าสายตา ประกบที่เต้าน้อยๆ ของฉัน )
ริมฝีปากอุ่น ประกบที่เนินน้อย เหนือขอบลูกไม้ มือข้างหนึ่งอ้อมหลัง ปลดตะขอที่ประคองพันธนาการเอาไว้ให้หลุดออก ริมฝีปากเลื่อนลงประกบ ยอด จงอยน้อย..สองข้างอย่างคนหิวกระหาย...อืมมมมม... อย่า..เดี๋ยวใครมาเห็นเข้า
เขาไม่หยุด ..บรรเลง ริมฝีปาก เหนือเนิน พร้อมมือที่ ปะป่ายไปตามจุดสำคัญ ..เหมือนเขาไม่ได้ยินเสียงขอร้องของฉัน ..แต่ถึงกระนั้ร ..ฉันก็ไม่ได้ปัดป้อง...ฝนตกข้างนอก แต่อากาศข้างในร้อนเร่า
เรื่องราวของเรามันเลยเถิดไปจนถึงบนโต๊ะ หลังเคาน์เตอร์ ในห้องทำงานของฉัน ..ไม่มีใครอยู่ที่นี่ มีแต่เพียงสองเรา..คนเหงาๆ สองคน ในเวลาค่ำของวันฝนตก..ใจกลางเมืองใหญ่ ..ที่มีแต่คนเหงา
เสื้อผ้าแห้งแล้ว ..แต่อย่างอื่นเปียกปอน
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
