ในบรรดานักเขียนนิยายจีนกำลังภายในทั้งหลายในแผ่นดิน ผู้ที่สร้างตัวละครได้มีสีสันมากที่สุดคนหนึ่งน่าจะเป็นโก้วเล้ง
ผ่านมา 40-50 ปี ผมยังจดจำตัวละครหลายคนของเขาได้ชัดเจนแจ่มแจ้ง
อาจเพราะโก้วเล้งผลิตงานออกมาหลากหลายมาก มีทั้งตัวละครแบบคิดเองและแบบกลายพันธุ์ดัดแปลงจากงานตะวันตก ที่สำคัญเขาพยายามไม่เดินซ้ำรอยเดิม
เรามาลองดูตัวละครที่มีสีสันของเขาสักหลายคน
แขกรับเชิญคนแรกในรายการของเราคือเจ็กเตี้ยมอั๊ง (一點紅) จากชุดจอมโจรจอมใจ
เจ็กเตี้ยมอั๊ง หรือจีนกลางออกเสียงอี้เตี่ยนหง แปลตรงตัวว่าหนึ่งจุดแดง ฉายาเต็มคือ หนึ่งจุดแดงแห่งตงง้วน (中原一點紅)
แกเป็นนักฆ่ามือหนึ่ง ที่มาของฉายานี้คือเวลาต่อสู้ แกชอบแทงกระบี่เข้าไปที่คอหอยคู่ต่อสู้ เนื่องจากแกสอบได้ที่หนึ่งวิชาฟิสิกส์ คำนวณแรงได้แม่น ฝีมือการกำหนดแรงในการแทงแม่นพอๆ กับ The Rocket รอนนี โอ’ ซัลลิแวน แทงลูกสนุกเกอร์ นั่นคือแทงด้วยแรงพอแค่ทำให้ศัตรูตาย ไม่ออกแรงมากหรือน้อยไปกว่านั้น ปรากฏแค่เลือดสีแดงซึมออกมาจุดเดียว
กลายเป็นฉายาหนึ่งจุดแดง
ถ้าไปเมืองนอก คงเรียกว่า Sir One Red Dot
ในงานหลายเรื่อง โก้วเล้งทำให้การฆ่าคนเป็นงานอาร์ตอย่างหนึ่ง
ก็มาถึงแขกรับเชิญรายที่สอง ศิลปินนักฆ่านาม ไซมึ้งซวยเซาะ (西門吹雪)
ชวยเซาะหรือชุยเซียะ แปลตรงตัวว่าเป่าหิมะ แต่เสียงเซาะ/เซียะ (雪) พ้องกับคำว่าเลือด (血) จึงมีความนัยว่าเป่าเลือด
จอมยุทธ์รายนี้ฆ่าคู่ต่อสู้ด้วยกระบวนท่ารวดเร็ว เมื่อแทงศัตรูล้ม หยดเลือดอาบกระบี่ แกก็เป่าหยดเลือดที่เกาะอยู่บนใบกระบี่ออกไป เนื่องเพราะเป็นคนรักความสะอาด Very clean indeed!
แขกรับเชิญรายที่สามเป็นตัวละครที่มีสีสันมากที่สุดในโลกนิยายจีนกำลังภายใน เขาหลุดพ้นจากบรรทัดฐานตัวเอกประเภท ‘หล่อเหลา ในรอบร้อยปีมีคนเดียว’ เขาก็คือโป๊วอั้งเสาะ หรือฟู่หงเสียะ (傅紅雪)
อั้งเสาะแปลตรงตัวว่าหิมะสีแดง พ้องกับคำว่าเลือดสีแดง
โก้วเล้งนี่ท่าทางเป็นขาโหดน่าดู ชื่อตัวละครทั้งสามรายนี้ (เจ็กเตี้ยมอั๊ง ซวยเซาะ อั้งเสาะ) ล้วนมีความหมายเกี่ยวข้องกับเลือด
โป๊วอั้งเสาะคนนี้ฉีกแนวไปจากพระเอกนิยายจีนกำลังภายในโดยสิ้นเชิง นั่นคือเป็นคนพิการขาเป๋ และเป็นโรคลมบ้าหมู
เดินลากขาไปทีละก้าว แต่ชักดาบไวกว่าความเร็วของ The Flash จากสำนัก DC เมื่อตวัดดาบ ศัตรูก็สิ้น
แต่เก่งเกินไปก็เกินหน้าเขา นานๆ ทีแกจึงชักเป็นโรคลมบ้าหมู (คล้ายๆ รพินทร์ ไพรวัลย์ ที่นานๆ ทีโรคมาลาเรียกำเริบ)
บรรดานักเขียนสมัยนั้นร้องว่า "อย่างนี้ก็ได้หรา"
แขกรับเชิญรายต่อไปที่มีสีสันก็คือสุภาพบุรุษจอมโจร ชอลิ้วเฮียง (ฉู่หลิวเซียง) ขโมย identity มาจากจอมขโมย อาร์แซน ลูแปง
จุดแตกต่างจากจอมยุทธ์อื่นๆ คือ ชอลิ้วเฮียงไม่เคยฆ่าใคร
จอมยุทธ์ที่ไม่เคยฆ่าใครนี่ถือว่าใหม่ในโลกนิยายที่ตัวเอกมักฆ่าคนร้ายตายเป็นฝูง
ลิ้วเฮียงหรือหลิวเซียงแปลว่าทิ้งกลิ่นหอมไว้ แต่หากคิดว่าตัวละครคนนี้ชอบดมกลิ่นหอม อาจต้องคิดใหม่ เพราะชอลิ้วเฮียงเป็นไซนัส น่าจะขั้นรุนแรง จนต้องฝึกหายใจทางผิวหนัง
เกือบจะได้ฉายา The Frog (กบ) แล้ว แต่ฟังดูไม่ค่อยดี
นวนิยายเรื่อง เซี่ยวฮื้อยี้ (絕代雙驕) ของโก้วเล้งก็มีตัวละครหลายคนที่มีสีสัน เช่น ซ่อนมีดในรอยยิ้ม ฮาฮายี้ (哈哈兒) ลี้ตั่วฉุ่ย (李大嘴) ที่มีบุคลิกแบบ ดร. ฮันนิบาล เล็กเตอร์
บางครั้งโก้วเล้งก็ทำให้ตัวละครที่หน้าตาเหมือนคนทั่วไป ให้ไม่ธรรมดา
ตัวอย่างชัดที่สุดคือ เล็กเซี่ยวหงส์ (陸小鳳傳奇)แกเป็นจอมยุทธ์ธรรมดาที่ไว้หนวด แต่โก้วเล้งทำให้กลายเป็นพิเศษขึ้นมา คือให้มีฉายาสี่คิ้ว (คิ้ว 2 หนวด 2)
บางครั้งสีสันของตัวละครก็มาจากตัวละครธรรมดามากๆ
ในเรื่อง ซาเสียวเอี้ย (三少爺的劍) ผมชอบตัวละครเจี่ยอ้วงชุน บิดาของซาเสียวเอี้ย ชายชราผู้นี้งำประกาย เดินเหมือนคนแก่ไร้พิษสง ครั้งหนึ่งคนร้ายลอบจู่โจม แกก็ก้มลงแบบบังเอิญหลบคมอาวุธมาได้ หลบไปหลบมา คนร้ายก็ล้ม อ้าว! นี่มันสูงสุดคืนสู่สามัญนี่นา
ใน วีรบุรุษเจ้าสำราญ (歡樂英雄) มีตัวละครจอมยุทธ์ที่ไม่ค่อยทำอะไร วันๆ เอาแต่นอน ชื่อตัวละครคนนี้คือ เฮ้งต๋ง (แปลว่าเคลื่อนไหว) แต่กลับชมชอบนอนอยู่บนเตียงโดยไม่เคลื่อนไหว
นักเขียนในสมัยนั้นงงไปแถบๆ เพราะไม่มีใครคาดว่าสามารถสร้างตัวละครแบบชอบนอนก็ได้
เกือบจะได้ฉายา The Sloth (ตัวขี้เกียจ) แล้ว แต่ฟังดูไม่ค่อยดี
อีกคนหนึ่งที่ไม่ค่อยทำอะไร วันๆ เอาแต่ดื่มสุรา เรียกว่าแดกเหล้าจนได้ดี ก็จะมีใครเล่าถ้ามิใช่ ลี้คิมฮวง (李尋歡) แห่งฤทธิ์มีดสั้น (多情劍客無情劍)
ดื่มไปแกะไม้สลักไป ทำให้ดูเป็นศิลปิน นานๆ ก็ปามีดออกไปที แต่เวลาส่วนใหญ่ผ่านไปกับการเมา เมาแต่ดูดี
ลี้คิมฮวง ภาษาจีนกลางออกเสียง หลี่สินฮวัน หลี่เป็นแซ่ สินฮวัน (หรือคิมฮวง 尋歡) แปลว่า ค้นหาความสุข
ชีวิตแกมีแต่ทุกข์ จึงแสวงสุขด้วยชื่อ
ฤทธิ์มีดสั้นน่าจะเป็นเรื่องเดียวของโก้วเล้งที่ชุมนุมตัวละครสีสันไว้มากที่สุด
ผู้เฒ่าซุน สูงสุดคืนสู่สามัญ
ลิ้มเซียนยี้ (林仙兒) เป็นผู้หญิงที่มีเสน่ห์และเอกลักษณ์ ล่อลวงบุรุษให้ลุ่มหลง เป็นคนที่มี time management ดีเลิศ นั่นคือเดินจากห้องนอนหนึ่งไปอีกห้องนอนหนึ่งด้วยทางเชื่อมใต้ดิน
ทำให้นึกถึงตัวละครหญิงอีกคนของโก้วเล้งในเรื่องเซียวจับอิดนึ้ง คือฮวงซี่เนี้ย เป็นหญิงแกร่ง ซึ่งก็ทำให้ต้องโยงไปหาตัวละครหญิงอีกคนของกิมย้งคือ งักฮูหยิน ภรรยางักปุกคุ้ง ในเรื่อง กระบี่เย้ยยุทธจักร
จิ้นบ้อเมี่ย (荊無命) ก็เป็นตัวละครที่มีสีสัน น่าขนลุก เวลาแกสู้กับใคร ก็สู้แบบกะตายไปเลย (บ้อเมี่ยแปลว่าไร้ชีวิต)
มือกระบี่ไร้ชีวิตผู้นี้เป็นคนสังหาร 'กระบี่เหล็กซงเอี้ยง' ก้วยซงเอี้ยง (郭嵩陽) แห่งหมู่บ้านกระบี่เหล็ก เพื่อนของลี้คิมฮวง
ก้วยซงเอี้ยงเคยเป็นคู่ต่อสู้ของลี้คิมฮวง แต่กลายเป็นเพื่อนกัน จัดเป็นชายชาตรีคนหนึ่ง (รายละเอียดตรงนี้ค่อยว่ากันอาทิตย์หน้า ถ้าไม่ลืมเสียก่อน)
ในการสร้างสรรค์นิยายจีนกำลังภายใน คิดเรื่องให้ดีมิง่าย เดินเรื่องให้สนุกยิ่งไม่ง่าย
คิดตัวละครที่คนอ่านจดจำได้ยิ่งยาก
ตรงนี้ต้องยกเครดิตให้โก้วเล้ง
เนื่องเพราะสีสันของตัวละครทำให้เรื่องสนุกตั้งแต่ยังไม่เดินเรื่อง
[ติดตามข้อเขียนของ วินทร์ เลียววาริณ ได้ทุกวันที่เพจ https://bit.ly/3amiAvG และ blockdit.com]
- 43
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
