คุณกำลังทุกข์ ท้อใจอยู่ใช่ไหม ฉันอยากให้คุณ ได้อ่านบทความนี้จัง
..พายุ..
เช้าวันนี้อากาศสดใส ท้องฟ้าปลอดโปร่ง ผู้คนเดินขวักไขว่บนท้องถนน มีรอยยิ้ม มีเสียงหัวเราะ หยอกล้อเล่นกัน เหมือนเช่นเคย..
แต่ทันใดนั้นเอง!! เสียงฟ้าฟาดดังเปรี้ยงงงงงงง!!!! คลื่นแสงลากยาวลงกลางถนน เสียงกรีดร้องของผู้คน และวิ่งกระจัดกระจายด้วยความตกใจ และหวาดกลัว ในขณะที่ฉันยังคงยืนนิ่ง ด้วยแสงของสายฟ้าที่แว็บเข้าตา และขา ที่ไม่อาจขยับเขยื้อนได้ในเวลานี้
เพียงชั่วอึดใจเดียว ท้องฟ้ามืดครึ้ม เมฆดำหนาเข้าปกคลุมทั่วทั้งท้องนภา เกลียวคลื่นพายุกำลังก่อตัว ตีวงกว้าง มันดูดกลืนทุกอย่างที่มันได้หมุนเกลียวพัดผ่าน และทันใดนั่นเอง..
ร่างของฉันก็หลุดลอยเข้าไปในคลื่นพายุ รอบแล้วรอบเล่า ฉันหมุนวนอยู่อย่างนั้น ไม่มีแม้เสียงกรีดร้อง ไม่มีความหวาดกลัวใดๆเกิดขึ้นในเวลานั้น มีเพียงมือของฉันที่พยายามไขว้คว้าหาบางอย่างที่พอจะจับยึดได้ หรือ....
หวังเพียงเล็กๆ ว่า จะมีมือของใครสักคนมาคว้ามือของฉันไว้
ห้วงช่วงเวลาผ่านพ้นไปเพียงไม่กี่นาที คลื่นพายุคลายเกลียวคลื่น ลดระดับแรงลม และร่างของฉันก็หลุดลอยลงสู่พื้น
ฉันยังคงนั่งงง และคิดเวียนวนกับสิ่งที่เกิดขึ้น
สภาพร่างกายไม่บอมช้ำ หากทว่าสภาพจิตใจบอมช้ำเหลือเกิน ฉันขดตัวนอนอยู่ใต้ผ้าห่มอันหนานุ่ม จิตใจยังคงหลุดลอยหมุนวนอยู่ในคลื่นพายุนั้น
นี่มันผ่านแล้วหนึ่งสัปดาห์ แต่ทำไมฉันถึงยอมให้คลื่นลูกนั้น ครอบงำสภาพร่างกายและจิตใจได้นานขนาดนี้
นอนคิดทบทวนกับเรื่องที่เกิด ซ้ำแล้วซ้ำเล่า มันรวดเร็วและรุนแรง ปานสายฟ้าฟาดลงกลางใจ ฉันหมดแรง ล้มลง หมดกำลังใจที่จะลุกขึ้นสู้ต่อ ขาดความเป็นตัวของตัวเองอีกครั้ง
ทำไมนะ..ทำไม!! ฉันคิดโทษตัวเอง โทษความอ่อนแอ โทษที่มีความอดทนไม่มากพอ..
น้ำใสๆ เริ่มไหลออกจากตา อาบสองแก้ม เสียงสะอื้นแห่งความเจ็บปวด ดังกึกก้องในใจ ฉันกำมือแน่น ม้วนตัวในผ้าห่ม ขดตัวนอนอย่างคนไร้จุดหมาย
ร้องออกมา..รมน..ร้องไห้ออกมา เสียงของฉันพึมพำกับตัวเอง อยากร้องก็ร้องมันออกมา จะร้องไห้นานแค่ไหนก็ได้ จะเจ็บปวดแค่ไหนก็ได้ เท่าที่ตัวเองจะยอมให้มันเจ็บ
แต่พรุ่งนี้!!! มึงต้องลุกขึ้น!!!
เสียงของความเข้มแข็งที่อยู่ลึกสุดใจ ถูกขุดขึ้นมา เมื่อความอ่อนแอเข้าถาโถม
กรี้ง กรี้ง..กรี้ง กรี้ง..เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ปลุกฉันตื้นจากภวังค์ได้ชั่วครู่ หน้าจอมือถือ บ่งบอกว่า สามีโทรมา
สามี: How are you today? Darling.
ฉัน: (ปล่อยโฮร้องไห้ไปตามสาย..ร้องไห้หนักกว่าตอนอยู่คนเดียว..) I feel so bad. I'm so sorry. I can't to get up. Darling. (เสียงสะอื้นจากความเจ็บปวดที่ตัวเอง พึ่งปลดปล่อยมันออกมา)
สามี: everything it's OK. don't worry about that. I always beside you. Darling. Please get up , please wake up, please do it again. You can do it. and you are very powerful.
ฉัน: I can't to do. I'm not...
สามี: take care my love. now I work. Kiss you. Hope you get well soon. 😚😚
ฉันยังคงนอนจมกองน้ำตาของตัวเอง อยู่ใต้ผ้าห่ม และหลับลงอีกครา...
...kiss you darling.. I came home. Hi.. I'm here!!
เสียงกระซิบเบาๆ ที่ข้างหู มืออันหนากร้าน ลูบผมของฉันเบาๆ พร้อมดึงฉันเข้าไปกอด และบรรจงจุมพิตลงที่กลางหน้าผาก
ฉันเอียงหน้ามองผู้ชายคนนี้ ในห้องที่มีแสงไฟสลั่วๆ แต่กลับเห็นแววตาอันอบอุ่น ที่คุ้นเคย เห็นสายตาแห่งความห่วงใย ได้อย่างชัดเจน
แต่ทำไม..ฉันพึ่งจะมองเห็น!!
ฉันกอดเก็บตัวเองไว้ในโลกมืด ทำตัวเหมือนว่า ตัวเองอยู่เพียงลำพังในเกลียวคลื่น ไร้ซึ่งสิ่งใดให้ยึดเหนี่ยว ไร้คนเข้าใจ ไร้คนข้างกาย เหมือนโลกทั้งโลกดับสลาย ไม่มีใครอยู่เคียงข้างฉันเลย แต่ ณ เวลานี้ ตอนนี้ ฉันกลับรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัย ดวงตาคู่เดิม แววตาของความห่วงใย และอ้อมกอดที่ไม่เคยหายไปไหน และไม่เพียงแค่สามี ที่อยู่ข้างฉัน ยังมีน้องสาว มีเพื่อนๆ มีครอบครัว และอีกหลายคนที่ส่งกำลังใจให้ฉันตลอด...
เมื่อยามที่พายุถาโถม คลื่นลมโหมกระหน่ำ แรงลมซัดสาดจนเดินเซ ณ ขณะนั้น อาจมีทั้งขวากหนามทิ่มแทง และแรงใจให้สู้ต่อ รวมทั้งมือของคนที่ห่วงใยเรา ยื่นมือมาคว้าเราให้ลุกเดิน
แต่เราผู้ซึ่งหวาดกลัว และหวั่นไหวในคลื่นพายุ อาจมองไม่เห็นสิ่งใดเลยในเวลานั้น แต่เมื่อพายุสงบลง และเมื่อเราพร้อมที่จะ เปิดหู เปิดตา เปิดใจ ยอมรับความช่วยเหลือเหล่านั้น
พร้อมที่จะให้โอกาสตัวเองได้ลุกขึ้นอีกครั้ง เราจะพบโลกใบใหม่ที่สดใสกว่าที่เคย เราจะเข้มแข็งขึ้นอีกครั้ง เพราะเรา..ได้ก้าวผ่านพายุลูกนั้นมาแล้ว
ทุกๆความบอมช้ำ จะทิ้งบาดแผล บทเรียนและความทรงจำที่ดี และร้าย ไว้เสมอ มันจะไม่หายไปไหน
แต่เราก็จะไม่เอามันมาเป็นอุปสรรคให้เราท้อ เรายังคงต้องเดินต่อไป ก้าวต่อไป ตราบที่ลมหายใจยังมี
บทส่งท้าย..
ฝากถึง➡คนที่กำลังเจอปัญหา กำลังอยู่ในคลื่นพายุ
จงปล่อยตัวเองให้หลุดลอยไปกับพายุนั้นอย่างเต็มที่ อย่าฝืนแรงลม อย่าวิ่งหนีปัญหา แต่จงอยู่กับมัน ดำดิ่งสู่ความมืดมนนั้นให้สุด เท่าที่คุณจะยอมให้ความมืดครอบงำ
และเมื่อเวลาผ่านไป คุณจะเหนื่อยและท้อ และเริ่มบอกกับตัวเองว่า พอได้แล้ว มันจบแล้ว..
เมื่อนั้น คุณจงให้โอกาสตัวเอง ให้โอกาสคนที่ห่วงใยคุณ ให้เขาเหล่านั้น ได้ช่วยพยุงให้คุณได้ลุกขึ้นอีกครั้ง เพื่อให้คุณได้หลุดพ้นจากคลื่นพายุ แล้วก้าวเดินต่อ
ฝากถึง➡คนที่พึ่งก้าวผ่านพายุลูกนั้น เหมือนกับฉันตอนนี้
ฉันอยากบอกคุณว่า คุณเก่งมาก คุณผ่านมันมาได้แล้ว จงก้าวเดินต่อไป อย่าท้อ อย่ายอมแพ้ อย่ายอมให้พายุ หรืออุปสรรคใดๆ ครอบงำได้อีก
และคุณ..ต้องแข็งแกร่งให้มากกว่าเดิม เพราะแน่นอนว่า หนทางข้างหน้า คุณอาจได้เจอกับพายุในรูปแบบที่แตกต่างออกไป จงเตรียมพร้อม เพื่อรับมือกับมันอย่างชาญฉลาด
ฝากถึง➡คนที่ผ่านคลื่นพายุมานับครั้งไม่ถ้วน
คุณแมร่งโคตรสุดยอดมนุษย์ คุณแมร่งโคตรเจ๋ง คุณผ่านมันมาได้อย่างผู้มีประสบการณ์อันโชกโชน
แต่ฉันอยากบอกคุณว่า คุณจงเป็นกำลังใจให้พวกเรา ที่กำลังเผชิญพายุ ที่กำลังพยายามก้าวผ่านพายุเหล่านั้น พวกเรากำลังเคว้ง และหลงทาง คุณอย่าดูถูกความอ่อนแอของเรา ในสถานการณ์นั้นๆ
อย่ามองว่า มันเป็นเพียงปัญหาเล็กๆ ในมุมของคุณเอง
แต่ช่วยส่งกำลังใจให้พวกเรา ผ่านมันไปให้ได้
จงให้วิธีที่เหมาะกับปัญหาที่เราเจอ เพื่อให้เราได้มีแรงใจ มีพลัง และก้าวไปเป็นผู้มีประสบการณ์อันแข็งแกร่งเหมือนกับคุณ
พวกเราจะขอบคุณมาก🙏
ท้ายที่สุด..จนถึงตอนนี้ ฉันดีขึ้นกว่าเมื่อวานมากแล้ว บอมช้ำเบาๆ แต่ชีวิตต้องเดินหน้าต่อไป และฉันเลือกที่จะออกจากพายุนั้น
พอแล้วกับความอ่อนแอในวันวาน และอยากบอกพายุเหล่านั้นว่า พวกคุณเก่งมาก ที่ทำให้ฉันล้มทั้งยืน หลุดเข้าไปในความมืดได้นานขนาดนี้
ขอบคุณที่สอนให้โตขึ้น ระวังตัวมากขึ้นในโลกที่มันแตกต่าง
และนี่..คงเป็นอีกบทเรียนที่จะจดจำไปนานแสนนาน
ขอขอบคุณความรู้ วิชาเอาตัวรอด ความสุข รอยยิ้ม ความเป็นเพื่อนที่มอบให้ มันมีค่าเสมอเมื่อได้นึกถึง
บ๊ายบายเจ้าพายุ..
คุณเป็นทั้งมิตรภาพที่ดี และดาบที่ทิ่มแทง หวังว่าเราจะไม่หวนมาพบกันอีก ไม่ว่าจะที่ไหนๆก็ตาม..ลาก่อน
พายุในใจ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
