หัวอกนายกฯ
วันก่อนเจอท่านนายกฯโดยบังเอิญครับ
ผมโชคดี..ที่ชอบชีวิตเรียบง่าย ไม่ชอบอะไรที่มากเรื่อง ทำนองว่ามีขั้นมีตอน ทั้งที่มันเป็นเรื่องง่ายๆ พอๆกับกลืนน้ำลายลงคอ
ด้วยอายุและหน้าที่การงาน หลายคนมองว่าผมเป็นคนดี ประมาณว่าเป็นตัวอย่างของของใครต่อใครได้ แต่ในความจริง ผมเคร่งครัดศีลธรรมแค่บางข้อเท่านั้น
ผมกินเหล้าเมื่ออยากกิน ไม่เลือกว่าเป็นวิสกี้ บรั่นดี ไวน์ เหล้าขาว กระแช่หรือยาดองริมทางที่ขายที่ละเป๊กแถมมะขามดองแก้เฝื่อนคอ
ผมยังดูดกัญชายัดไส้เมื่อมีโอกาสพบเจอ
บางครั้งทีเมามายถึงขั้นพูดไม่ชัด ก็ยังทะลึ่งไปแย่งไมค์โครโฟน ชาวบ้าน มาแหกปากหอนจนดึกดื่น ลืมเวลาว่ากี่ทุ่มกี่ยาม จนโดนคุณนายที่บ้านอบรมอยู่บ่อยๆ
ผมเป็นอีกคน ที่ไม่ระวังเรื่องอาหารการกินครับ กินทุกอย่างที่อยากกิน ไม่ว่าจะมีไขมันหรือวิตามิน ขมหรือหวาน สุกหรือดิบ กินผัดนกที่บินอยู่บนอากาศ กินกระทั่งกุดจี่ แมงกะชอนหรือตัวแมงจินูน ที่อยู่ใต้ดิน
ขอโทษ บางครั้งกับเพื่อนฝูงบางกลุ่ม ผมยังกินผัดเผ็ดโคนหางเหี้ยแกล้มเหล้าขาว บางเวลาผมเลือกกินลาบเลือดขมแกล้มยาดองข้างถนนทั้งที่นอนในโรงแรมระดับหลายดาว
ผมคบเพื่อนไม่เลือก โจร ตำรวจ นักบริหาร กรรมกร ศิลปิน ขี้ยาหรือ นักกีฬา นักการเมือง มัคนายก ขอโทษ...เพื่อนบางคนของผม เป็นสัปเหร่อก็มี
เมื่อวันก่อน ผมพบท่านนายกฯ เพื่อนอีกคนหนึ่ง โดยบังเอิญครับ
ผมไปฟังสวดอภิธรรมของผู้ใหญ่ท่านหนึ่ง ที่วัดในตัวเมืองอยุธยา ท่านนายกฯให้เกียรติมาเป็นประธาน ประสาคนคุ้นเคยเขาหยุดทักทายผมขณะเดินผ่าน
สังเกตเห็นหน้าท่านเซียว ๆคิ้วขมวดเหมือนผูกโบว์ จึงกราบเรียนถามท่านเบาๆพอได้ยินสองคนว่า มึงเป็นเชี่ยอะไร หน้ายังปวดขี้
ท่านนายกฯ หันไปทางเจ้าภาพซึ่งยืนกุมเป้ากางเกงอยู่ข้างๆ บอกว่า เดี๋ยวผมคุยกับเพื่อนแป้บหนึ่ง ไปรับแขกเถอะ
เขียนมาถึงบรรทัดนี้ มิตรสหายอาจจะหาว่า ขี้โม้ ไปรู้จักกับท่านนายกฯตั้งแต่เมื่อไร สถานะต่ำเตี้ยเหมือนหนอนในส้วมหลุมอย่างนี้
พูดแล้วเหมือนเรื่องโกหกครับ ผมรู้จักชิดเชื้อขนาดว่า กินเหล้าในครัวบ้านท่านมาแล้ว ผมกับท่านเคยผ่านสมรภูมิ จนเกือบตายมาครั้งหนึ่ง เล่าเมื่อไรก็อดหวาดเสียวย้อนหลังไม่ได้
ประมาณปี 2524 คืนหนึ่งหลังจากลุยผัดกระเพราเครื่องในห่านพะโล้แกล้มเหล้าที่ร้าน”เม่งชง”ร้านอาหารชื่อดังของอำเภอผักไห่ยุคนั้นจนได้ที่ เราก็ลงมติเอกฉันท์ไมมีใครขัด ว่าจะไปกินเหล้าต่อในตัวเมืองอยุธยา
ขอแวะพูดถึงที่ร้าน”เม่งชง” สักแป้บนะครับ
เม่งชง เป็นร้านอาหารชื่อดังของอำเภอผักไห่ครับ รสชาติออกไปทางจีนๆหน่อย นอกจากประเภทปลาแม่น้ำตัวใหญ่ๆแล้ว ที่มีชื่อเสียงจนคนร่ำลือก็คือห่านพะโล้
เจ้าของเป็นอาแปะตัวใหญ่ โลโก้ประจำตัวแก นอกจากใส่เสื้อกล้ามสีขาว กางเกงขาสั้นแล้ว อีกอย่างหนึ่งที่โดดเด่นพอๆกับฝีมือกับข้าว คือเสียงดัง ปากจัด ไม่เกรงใจคน
ถ้าคุณไปน้อยคน แล้วสั่งอาหารเยอะๆ แกจะบอก “สั่งน้อยๆก่อง ปู เลี๋ยวก็แหลกไม่หมก”
โต๊ะไหนมีเด็ก แกจะทำอาหารให้เด็กก่อน โดยบอกลูกค้าว่า “ให้เด็กกิงก่อง ลื้อโตแล้ว แหลกทีหลัง”
ปัจจุบัน เม่งชง ผมได้ข่าวว่าหลังสิ้นอาแปะ ลูกๆก็ทำต่อ แต่ไม่รุ่งเรืองขายดีเหมือนรุ่นเตี่ย จึงเหลือเพียงเป็นร้านอาหารตามสั่งธรรมดาๆ “เม่งชง” ที่ดังถึงกับได้ป้ายเชลล์ชวนชิมเมื่อก่อน จึงเหลือเพียงตำนาน
มาว่าเรื่องผมกับท่านนายกฯต่อครับ…
เลยสี่แยกวรเชษฐ์ บนถนนสายบางปะหัน – บางปะอิน ไปทางอำเภอเสนา มีร้านอาหารสำหรับนั่งกินเหล้าฟังเพลงเก่าๆอยู่ร้านหนึ่ง ชื่อ”วันวาน”นักร้องที่นี่จะร้องเพลงเก่า มีลีลาศ รำวงทุกคืนวันศุกร์
ผมกับเพื่อนฝูงจะมา”ต่อ”ที่นี่ทุกครั้งเวลาได้ที่ ถึง ตี 1 ตี 2 บางครั้งก็นั่งต่อถึงสว่างหลังร้านปิด
วันนั้นหลังออกจาก เม่งชง ถึง “วันวาน” เกือบ 4 ทุ่ม ซึ่งเป็นเวลาที่กำลังเต็มที่สำหรับยุคนั้น นักร้องสาวที่ดูด”ติ๊บ”พวกเราบ่อยๆจนคุ้นเคย ผลัดกันมานั่งคุยแลกดริ้ง หลายคน
สักเที่ยงคืนได้ก็เกิดห่าขวดโซดาและแก้วเหล้าปลิวว่อน จนผมกับท่านนายกฯที่สมัยนั้นยังไม่ได้วี่แววจะเป็นใหญ่ถึงระดับนายกฯได้ เกือบเอาชีวิตไม่รอด
เรื่องมันเกิดจาก นักร้องสาวคนหนึ่ง มานั่งกินเหล้าที่โต๊ะด้วย อาจเป็นเพราะถูกอัธยาศัยหรืออย่างไรก็ไม่รู้ได้ อีสาวคนนั้นอิงแอบใกล้ชิดกับท่านนายกฯในปัจจุบันอย่างผิดปกติ แม้จะมีคนมาตามให้ไปรับแขกโต๊ะอื่นบ้าง ก็ไม่ยอมไป จนสักครู่ใหญ่ ก็มีหนุ่มคนหนึ่งเดินมา ฉุดมือสาวนักร้อง
เพื่อนผมที่กำลังได้ที่จนบรรลุความกลัวทุกชนิด ลุกขึ้นฉุดมืออีกข้าง
ไอ้หนุ่มคนนั้นไม่พูดสักคำ ชกเปรี้ยงเข้าที่ใบหน้าอย่างจัง เท่านั้นแหละก็เกิดจลาจล ทั้งขวดทั้งแก้วปลิวว่อนเต็มร้าน
ผมวิ่งหนีตายออกมาก่อน พอถึงรถก็เห็นเพื่อนวิ่งตามมา ไม่รอช้าให้ถามไถ่ ท่านนายกฯของผมขึ้นคร่อม มอร์ไซด์ ซึ่งเป็นพาหนะที่ดีที่สุดในยุคนั้น
ผมรีบขึ้นนั่งซ้อนท้าย แล้วก็บิดคันเร่งรถวิบาก ยามาฮ่า เอ็นดูโร่ 125 CC กลับอ่างทองอย่างไม่เหลียวหลัง
ภายหลังเรื่องสงบ เราไปเคลียค่าใช้จ่ายกับเจ้าของร้าน ก็ได้ข่าวน่าตกใจ เขาเป็นห่วงเราแทบแย่
เพราะ หนุ่มคู่กรณีซึ่งเป็นแฟนนักร้อง บ้านอยู่หลังวัดท่าการ้อง ที่อยู่ห่างจากร้านไม่ไกล กลับไปตามเพื่อนมาเป็นโขยง ออกล่าเราทั้งคืน ถ้าตามเราสองคนทันคืนนั้น ผมว่าไม่ตายก็รากเลือดแหละครับ
กลับมาที่งานศพที่วัดวันนั้น หลังการทักทาย ท่านนายกฯนั่งลงเก้าอี้ข้างๆ บอก “กูปวดกบาลเต็มที ถ้ารู้ว่าเป็นนายกฯแล้ว ยุ่งยาก วุ่นวาย ขนาดนี้ กูไม่เป็นแล้ว”
ผมบอก “มึงก็ลาออกสิ” เพื่อนเงยหน้ามองพัดลม บอก “ลาออกสากกะเบืออะไร นี่มันเลยมาตั้ง 7 ปีแล้ว ก็ยังออกไม่ได้เลย มีเลือกตั้งเมื่อไร กูไม่เอาอีกแล้ว”
ผมจะบอกเพื่อนว่า “กูเตือนมึงก่อนลงสมัครแล้วว่า เล่นกับเพื่อนฝูง กับเมีย ยังปวดหัวทุกวัน ไปเล่นกับชาวบ้านประชาชนด้วย ระวังจะท้องผูกขั้นขี้ไม่ออก”
ในความคิดแบบไม่ซับซ้อนของผม ปัญหาในครอบครัว ญาติ พี่น้อง เพื่อนฝูง ที่ผูกมัดเราไม่ให้ไปไหน ก็มากพอแล้ว ไปรวมเอาปัญหาของชาวบ้านทั้งตำบลเข้ามาด้วย ลองคิดดูว่ามันมากมายจนเหมือน ทศนิยม ไม่รู้จบเลยแหละ
แต่ไอ้บ้านี่ไม่ฟังครับ มันลงสมัครเป็นนายก อบต.ตำบลหนึ่ง ของอำเภอผักไห่ อย่าให้เอ่ยชื่อเลยว่าตำบลไหน และชนะการเลือกตั้งด้วย เป็นยังไม่ครบเทอมครับ ก็เกิดการรัฐประหาร และยังรักษาการนายกฯไม่ได้เลือกตั้งใหม่มา 7 ปีแล้วอย่างที่รู้ๆกันนั่นแหละ
เล่ามาตั้งนาน ท่านนายกฯที่ผมพูดถึง ไม่ใช่นายกรัฐมนตรีผู้เก่งกาจของเรานะครับ แต่เพื่อนผมเป็นนายกองค์การบริหารส่วนตำบล ไม่ใช่นายกรัฐมนตรี
โชคดีของผมที่ชอบชีวิตเรียบง่าย ผมคิดตื้นๆไม่ลุ่มลึกให้ปวดกบาลครับ
ผมคิดว่า คนเราเป็นแค่ผู้มาเยี่ยมโลกนี้แค่ชั่วคราว
สักวันก็ต้องลาจาก ระหว่างที่กำลังมีลมหายใจ ก็ควรแสวงหาความสุขสร้างความงดงามให้กับตัวเองและผู้อื่น
อำนาจ ที่มี มันก็แค่ความหลงตัวเอง ชั่วคราว แต่ไม่มีใครอยู่กับอำนาจได้นาน แม้ผู้ได้ชื่อว่าเจ้าชีวิต อย่างฮ่องเต้หรือจักรพรรดิ
ที่สำคัญ ความสุขเท่านั้นที่สร้างความงดงามให้กับชีวิต
แต่อำนาจ ใครมีไว้ในมือ ก็มีแต่ความร้อน สักวัน มันจะเผาไหม้ตัวเอง จนไม่อาจพบความสุขได้ แม้เวลาหลับ
ข่าวจากมหาดไทยบอกว่า อีกไม่นานจะมีการเลือกตั้งระดับ อบต.หลังจากเลือกตั้ง อบจ.และเทศบาล มาได้ไม่นาน
ผมจะคอยดูว่า ไอ้นายกฯ วันชัย สุทธิรักษ์ เพื่อนผม มันจะเลิกหรือเล่นต่อ แล้วจะรายงานเมื่อถึงวันนั้นครับ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
