เมื่อวานลองเขียน ความเรียง กะว่าจะเอาไปประกวด แต่ เปลี่ยนใจ ไม่เอาดีกว่า เพราะ...
รู้สึกว่า โครงการนี้ มีแต่ มืออาชีพทั้งนั้นเลย กลัวจะไม่ไดีพอ เลยเอามาลงในนี้ให้ทุกคนอ่านค่ะ
ติชม ได้นะ
เพียงนิด ก็ต่อชีวิตได้
เรากำลังนั่งเขี่ยข้าวในจานอย่างอึดอัด หูก็ฟังเสียงแตกพร่ากล่าวอย่างอ่อนโยน
"ข้าวทุกเม็ดมีค่า ข้าวที่เรากินเหลือ แม้เราจะมองมันเป็นเพียงเสษของข้าวเหลือติดจาน แต่กับอีกหลายคน เพียงแค่นั้น พวกเขาก็มีชีวิตต่อไปได้แล้ว"
ดังนั้น เราจึงควรเห็นคุณค่าของมัน เห็นถึงหยาดเหงื่อทุกเม็ดของชาวนา เห็นถึงแรงกายแรงใจของพวกเขา เห็นถึงแรงกายแรงใจของคนงาน คนส่ง คนรับ คนในโรงสี แม้กระทั่ง คนที่ขายข้าวให้เรา พวกเขาก็ต้องใช้ทั้ง แรงกาย และ เวลา เพื่อข้าวที่เรากินเข้าไป
ประโยคหลังนี้ เราต่อในใจได้อย่างแม่นยำ และนี่แหละ ทำให้เรากินข้าวหมดทุกที ยกเว้นวันนี้ เราไม่ชอบอาหารในจานเลยแม้แต่นิด
นี่เป็นเวลาพักเที่ยงเหมือนทุกวัน หลังจากเรียนวิชาสุดท้ายในภาคเช้าจบ เราก็มานั่งกินข้าวที่โรงอาหารตามปกติ และทุกๆวัน ก็จะมียายคนหนึ่ง เดินมานั่งใกล้ๆ นั่งอ่านเรื่องสั้นจากหนังสือเล่มหนาเก่าคร่ำคร่าเล่มหนึ่งให้ฟัง พอจบ และเห็นว่า เราทำท่าจะไม่กินข้าวให้หมด ก็จะพูดถึงเรื่องของ เด็กสาวคนหนึ่ง กับคุณยายไวชรา ทั้งสอง ลำบากยากเข็ญเป็นที่สุด ยาย จะไปหาเสษอาหารที่มีอยู่น้อยนิดมาแบ่งกันกินกับหลานสาว
ตบท้ายด้วยการกล่าวถึงคุณค่าของ ข้าวทุกเม็ด และอาหารทุกจาน
"คุณยาย วันนี้ กินไม่หมดจริงๆค่ะ กินได้แค่นี้แหละ"
เราวางช้อนลง พร้อมกับคุยกับคุณยาย ที่นั่งมองอาหารในจานของเรา
"ถ้างั้น ยายขอนะ"
เรายิ้ม พยักหน้า แล้วลุกออกจากโต๊ะไป โดยไม่คิดจะสนใจสักนิดว่า คุณยาย จะเอาอาหารเหลือของเราไปทำไม
เรากลับเข้าเรียนในตอนบ่ายตามปกติ วันนี้ วิชา ภาษาไทย พูดถึงเรื่อง.คุณค่าของ ข้าวทุกเม็ด และ อาหารทุกจานอีกครั้ง เราฟัง แล้วก็อดนึกถึงคุณยายไม่ได้ และสงสัยว่า คุณยายคนนั้น จะเอาข้าวเหลือของเราไปทำไม
พักเที่ยงของอีกวันมาถึง เรากำลังตักอาหารคำแรกเข้าปาก วันนี้ อาหารอร่อยมากๆเลยล่ะ แล้วคุณยายคนเดิมก็มานั่งลงตรงข้ามเราเหมือนทุกวัน
ไม่ได้เปิดหนังสืออ่าน แต่กลับเริ่มเล่าด้วยสีหน้าอ่อนโยน
"วันหนึ่ง ยายกับหลานกำลังตามหาเสษอาหารมากินเหมือนทุกวัน หวังว่าจะมีใครกินอะไรเหลือบ้างหรือเปล่า อาหารเหลือนั้น จะอร่อยหรือไม่
และแล้ว ก็มีเด็กสาวใจดี เอาอาหารที่เหลือเกือบครึ่งจานมายื่นให้พวกเรา หลานสาวดีใจมาก อาหารที่เด็กสาวคนนั้นไม่ชอบ กลับเป็นอาหารโปรดของเธอ"
คุณยายเล่าไปยิ้มไป เรานึกถึงอาหารครึ่งจานที่เหลือ และแอบคิด หรือว่า คุณยายนนี้ คือคุณยายในเรื่อง
นึกได้ดังนั้น เราแบ่งอาหารเป็นสองส่วน ส่วนหนึ่ง ตักกินต่อไป อีกส่วนที่มีมากกว่า เหลือไว้ในจาน หลังอิ่ม เรายิ้ม แล้วพูดกับยาย
"เอาไปกินนะยาย แบ่งหลานของยายด้วยนะคะ"
เหตการณ์ในวันนั้น ถือเป็นเหตุการณ์ดีๆและเรื่องราวดีๆที่สามารถตอบได้เมื่อมีคำถามว่า ในชีวิตมีเรื่องอะไรดีๆบ้าง อย่างน้อย สักเรื่องหนึ่งก็ยังดี และ เรื่องนี้แหละ ที่เราจะเอาเป็นเรื่องดีๆ เหตุการณ์ดีๆ ที่พร้อมจะแชร์ต่อ
คนเรามีมากล้น จนคิดว่าเพียงเสษเล็กเสษน้อย ดูไร้ค่า แต่กลับอีกหลายคน แม้เพียงนิด ก็ต่อชีวิตให้พวกเขาได้
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
