เคยค่ะ เพื่อนสมัยมัธยม คนละห้อง คลั่งมาก คลั่งรักแค่พอเค้าเดินผ่าน ,,ใจมันลอยตามไปเลย 😍เค้าเป็นนักบาส เรียนสายวิทย์ ส่วนเราเด็กสายศิลป์ ฝรั่งเศส ก็แค่คนตัวผอมแห้ง ไม่เด่น ไม่มีไรให้เค้าชอบ เรียนก็ไม่เก่ง เขียนจดหมายให้เค้าทุกวัน ตั้งแต่ ม. 4 เทอมแรก จนถึงม. 5 ทั้งหมด 235 ฉบับ เราจะให้เพื่อนทุกคนในกลุ่มวนๆกันไปส่ง จดหมายให้เค้า
… วันนึงเค้าฝากบอกกะเพื่อนมาว่า เค้ากำลังชอบกะรุ่นน้อง… อร้ายย ดิชั้นร้องห้ายยย เป็นวรรคเป็นเวรประนึงว่า เค้าคือสามีแต่งงานกันแล้ว เดินกลางสายฝน ….ก็ห่างหายกันไป ซึ่งเค้าไม่เคยรู้เลยว่าเรา ชอบ
ในที่สุด วันเลี้ยงรุ่นเราได้วนมาเจอกันอีกครั้ง ตอนอายุ30 เรานั่งติดกันเพื่อนจัด (ตามประสาเพื่อนชอบปั่น) มีโอกาสคุยกันนั้นนี่ แบบเพื่อนรุ่นเดียวกันเคยเห็นหน้ากัน พอเริ่มมึนๆ…เราบอกไปว่าเราคือคนที่แอบชอบเค้ามาตั้งแต่เด็ก เราคือคนที่เขียนจดหมาย เราคือคนที่โทรไปหาแล้วไม่พูด 😳
เราเค้าชอบเพราะเค้า ยิ้มน่ารัก ยิ้มแล้วโลกสดใสดูใจดี และเป็นคนเก่ง มันก็จบลงแค่นั้นตรงโต๊ะนั้น
รู้สึกว่าตัวเองได้ทำครบแล้ว ไม่ติดค้างอะไร
ให้เค้าอยู่ในความทรงจำที่แสนดี
ไม่ได้อยากเขามาเป็นแฟนแล้ว
“คนนี้คือคนที่นึกถึงที่ไร ยิ้มทุกครั้ง”
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
