สวัสดีวันพฤหัสบดี แรม ๕ ค่ำ ๘/๒ ครับ
วิธีการที่ถูกต้อง และใช้ในสถานการณ์ที่เหมาะสม ย่อมประสพผลสำเร็จ แต่ บางที ในสถานการณ์ ที่เลวร้าย วิธีการอาจไม่ถูกต้องชอบ
ธรรม แต่จำเป็นต้องแก้สถานการณ์ ก็ต้องทำ
เพื่อประโยชน์ แก่คนทั้งหลาย.
ถูกหรือผิดอยู่ที่ผลของเจตนา
เรื่องเล่าจาก มหากาพย์ มหาภารตะ
สวัสดีอีกครั้ง ครับ ถึงวันนี้ สถานการณ์ ไม่ดีนัก
อาจถือว่าเลวร้ายทีเดียว กับโรคระบาดที่เป็นอยู่
เท่าที่สดับ ยังไม่เห็นวิธีการที่ดี กับสถานการณ์
ที่เหมาะสม เลย ตั้งแต่เกิดสถานการณ์มา
มีแต่การแก้ตัว ปิดข่าว บิดเบือน ข้อเท็จจริง
ถ้าเป็นการสงคราม ผู้บริหารควรพิจารณาตัว
ผมว่านะ หรือจะเอาแบบ ทุรโยธน์ ก็ว่ากันไป
คือเอาแบบดันทุรัง จนกว่า ไพร่พลจะตายกันหมด ก็เอาตามสบายใจนะขอรับ
ยังไม่เห็น วิธีการที่ดีและถูกต้อง ในสถานการณ์ ที่เลวร้าย นี้เลย กล้าๆหน่อยทำให้
ใจฮึกเหิม เหมือนตอนที่จะปฏิวัติ และเสียสละ
เพื่อประชาชน เสียบ้าง ก็ดี.
เข้าเรื่อง
สงครามวันที่ สิบห้า
หลังจากโทรณาจารย์ ระลึกถึงความผิดพลาด
ของชีวีตตัวเองที่ผ่านมา รวมถึงตนที่เป็นสาเหตุ
การรุมฆ่าอภิมันยุ อย่างไร้ความชอบธรรม
และสงคราม ในวันนี้ ก่อนที่จะเริ่มการรบ
ทุรโยธน์ ยังไม่วาย ที่จะเพียรมาใช้คำพูด
ที่เสียดแทง ให้โทรณาจารย์ เจ็บช้ำอีก เพื่อ
กระตุ้น ให้โทรณาจารย์ รบ อย่างเต็มที่ แต่จะว่า
ไปแล้ว ก็ไม่ต่างจากเจ้านายที่ลงปฏัก กับทาสของตน
โทรณาจารย์ ตัดสินใจแบ่งกองทัพ เป็นสอง
ทัพ ให้ทุรโยธน์ นำไปเองทัพหนึ่ง
และบอกกับทุรโยธน์ว่า เจ้านำทัพเองส่วนนี้ไป
และออกไปรบอย่างจริงๆ จังๆ สักครั้ง เถอะ เท่าที่ผ่านมา เจ้า ได้แต่เอาแต่พูดมากกว่ารบ อาจารย์
เองรู้สึกเหนื่อยล้า อาจตายเมื่อไหร่ก็ได้ เจ้าจง
ไปทำศึก ของเจ้าให้เต็มที่เสียที
พูดจบโทรณาจารย์ นำกองทัพ ส่วนตน ไปยังทิศ
หนือของสมรภูมิ
และในวันนี้ โทรณาจารย์ ระบายออกด้วยการรบอย่างโกรธแค้น ท้าวทรุบท เพื่อนรัก เพื่อนแค้น
ที่เคยมีปมกันมา มาวันนี้ โทรณาจาย์ ใช้หอกซัด
จัดการปลิดชีพได้โดยง่าย ไม่เหลือไมตรี
รวมทั้งพระราชา เมือง มัสยะ ที่หมายจะเข้ามาช่วย อีกคน ที่ต้องพลีชีพให้แก่หอกของ โทรณาจารย์
ธฤตทยุมน์ เห็นท้าวทรุบทผู้เป็นบิดาสิ้นชีพ
ต่อหน้าเช่นนั้น จึงมุ่งหมายจะล้างแค้น
แต่ ดูแล้ว ฝีมือห่างชั้นกันมาก สารถี และรถม้า
ศึก ของธฤตทยุมน์ แหลกสลายไปในพริบตาเมื่อ
ปะทะ กับอาจารย์เฒ่า แม้แต่เกราะวิเศษที่ใส่
ป้องกันตัว ยังแตกละเอียด
และในขณะนี้ ธฤตทยุมน์ ผู้เกิดมาพร้อมคำสาป
ว่าเกิดมาเพื่อฆ่าโทรณาจารย์ แต่ชีวิตอยู่ในเงื้อม
มือโทรณาจารย์ เสียแล้ว แม้ดาบที่เหลือเพียง
เล่มเดียว ยังถูก ยิงจนหัก สะบั้น
ดูแล้ว โทรณาจารย์ คงล้างคำสาปได้เป็นแน่
อาจารย์เฒ่า เล็งเป้าหมายโดยใช้ลูกธนูแบบพิเศษ คือมีลูกสั้นกว่าปกติ ที่จะใช้สังหารศัตรู
ในระยะประชิด และเป้าหมายคือ ธฤตทยุมน์
บุตรแห่งท้าว ทรุบท
ในนาทีนั้น สาตยกี เห็นเหตุการณ์โดยตลอด
จึงจำเป็น ต้องแก้สถานการณ์ ช่วยเพื่อน
สาตยกี ง้างศร ประทับ ลูกศร ห้าลูก และยิง
โดยพลัน เพื่อทำลาย สายธนูของ อาจารย์เฒ่า
เส้นยาแดงผ่า เก้า สามารถช่วยชีวิต ธฤตทยุมน์ ได้อย่างหวุดหวิด
แล้วก็โฉบรถม้าศึก ไปรับ ธฤตทยุมน์ ออกจากสถาณการณ์ ที่เฉียดตาย
ทางด้านอาจารย์ เฒ่า โมโหสุดขีด ระบายออกด้วยการ ละเลงฆ่า เหล่าทหาร ลิ่วล้อ อยากผักปลา เท่านั้นยังไม่พอ แกงัดอัสตระ ที่มีชื่อว่า
พรหมมาส มาใช้ ทำให้ เมื่อแกออกอัสตระไปครั้ง
หนึ่ง ทำให้ไพร่พลฝ่ายปาณฑพ ตายไปไม่ต่ำกว่า
ครั้งละ สองหมื่นนาย
สถานการณ์ ที่เลวร้าย ถ้าปล่อยไปเช่นนี้ ไม่ทันค่ำ ทหารฝ่าย ปาณฑพ จะตายเหี้ยนเตียนไม่เหลือหลอ
กฤษณะ จึงรีบ ไปปรึกษากับ ยุษธิฐีระ โดยพลัน
ว่า ถ้าปล่อยไปเช่นนี้ ทหารของเราคงตายหมด
ก่อนค่ำ ท่านต้องทำอะไรสักอย่าง ข้าขอแนะนำ
ให้ไปบอกว่า อัศวถามา ลูกชายแกตายแล้ว
เพื่อให้ โทรณาจารย์ หมดกะจิตกะใจจะสู้
แกอาจวางอาวุธ ให้เราฆ่าได้
ในอีกด้าน โทรณาจารย์ ยังบรรเลง เพลงแห่ง
การฆ่าฟันอย่างเมามัน จนเหล่า ฤาษีที่เฝ้าชม
การรบอยู่ รับไม่ได้กับการกระทำของแก
ต้องมาปรากฏ กายให้โทรณาจารย์ เห็น
และโดยเฉพาะ ฤาษี ภรัชวาท ซึ่งเป็นพ่อของแก
ที่ทนดูความเลวร้ายของลูกตัวเองไม่ได้
มาบอกว่า โทรณะ ลูกรักเจ้าทำเกินหน้าที่ของเจ้า เจ้าเป็นพราหมณ์ มิใช่นักรบในวรรณะกษัตริย์ เจ้าฆ่าคนบริสุทธิ์มากมายเพื่ออะไร
เจ้าต้องหยุดเดี๋ยวนี้ และวางอัสตระ ทุกอย่างเสีย
แล้วละทิ้งชีวิต ไปสู่สวรรค์ กับข้าเดี๋ยวนี้ .
แต่ไม่อาจหยุด โทรณาจารย์ได้ แม้แต่พ่อแกมาขอร้อง พอภาพนิมิตหายไป แกก็บรรเลงเพลง
ฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ต่อ เอากะแกสิ
แลัวในจังหวะต่อมาอันใกล้กันนั้น ภีมะ รบโฉบเข้ามาปะทะ แล้วบอกกับ อาจารย์เฒ่าว่า อัศวะถามา ตายแล้ว เอาละครับ ภีมะ เริ่มจุดประเด็น
ตามที่ พระกฤษณะ แนะนำ เพื่อแก้สถานการณ์
แต่อาจารย์เฒ่า จะเชื่อไหม และเหตุการณ์จะเป็นอย่างไรต่อไป วิธีการ อาจไม่ถูกต้องแต่
ถ้าสามารถ แก้สถานการณ์ อันเลวร้ายได้
เพื่อช่วย ชีวิต ไพร่พล มันอาจจำเป็น
แต่ต้องยอมรับผล ที่ติดตามมา อย่างคนที่เข้าใจ
ในครรลองของวัฏตะ แห่ง กรรม แต่เจตนาเพื่อ
ช่วย คนส่วนใหญ่ เราอาจหลอกคนอื่นได้แต่
เราไม่สามารถ หลอกกฏแห่งกรรมได้ ตามนั้น
เจตนาที่ดี คือ มองเห็น คนส่วนใหญ่เป็นหลัก
มิใช่ตนหรือพวกพ้อง เท่านั้น.
ขอบคุณทุกท่านที่อ่านและติดตามขอรับ
ขอบพระคุณ แหล่งข้อมูล
เรื่องเล่าจากมหากาพย์ มหาภารตะ
ของอาจารย์ วีระ ธีรภัทร ครับ
ดวงอาทิตย์ตกแล้วก็ต้องขึ้นอยู่ดีแต่เราจะได้เห็นหรือเปล่านั่นอีกเรื่องนึง?
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
