[พรรณนา] กอดสุดท้ายที่ไม่เคย .... ใจของฉันเย็นชาสั่นระรั่วแทบระเบิดออกมาทะลุอก เพียงคราหนึ่งปรารถณาอบกอดเธอสุดใจก็ไม่เคย หนึ่งหยดน้ำตาของฉันดิ่งลงกระทบหนึ่งกายของเธอที่ไร้ชีวี ฉันภาวนาอธิษฐานขอสิ่งศักดิ์สิทธิ์

มีบัญชีอยู่แล้ว?หรือ

•

4 ส.ค. 2021 เวลา 05:48 • ปรัชญา

กอดสุดท้ายที่ไม่เคย

....

ใจของฉันเย็นชาสั่นระรั่วแทบระเบิดออกมาทะลุอก

เพียงคราหนึ่งปรารถณาอบกอดเธอสุดใจก็ไม่เคย

หนึ่งหยดน้ำตาของฉันดิ่งลงกระทบหนึ่งกายของเธอที่ไร้ชีวี

ฉันภาวนาอธิษฐานขอสิ่งศักดิ์สิทธิ์โปรดดลบรรดาล

ให้เธอถูกชุบชีวีขึ้นมาอีกคราด้วยความหวังยะเยือกสุดท้าย

หวังจะกอดเธอให้แนบแน่น บอกรักเธอไม่หยุดหย่อน

เสียงของฉันคงจะเบาเกินกว่าสิ่งศักดิ์สิทธิ์จะได้ยิน

เพราะไม่มีความอัศจรรย์ มีเพียงความเงียบงันใต้น้ำตา

ในเมื่อสิ่งศักดิ์สิทธิ์เมินเฉยต่อฉัน

ฉันจึงสวมยุทธภัณฑ์ทั้งชุดกระโดดขึ้นหลังม้ารบ

ออกเดินทางตามหาวิญญาณจิตของเธอทั่วพิภพ

ในที่สุดก็ถึงจนได้ ณ แดนมรณา

มีผู้เฝ้าประตูแดนมรณาขอให้ฉันกลับไปเถิด

ฉันชักดับออกมาแล้วแทงเข้าไปทะลุอกของผู้นั้น

ฉันเดินเข้าไปยังแดนมรณะเยี่ยงผู้กล้า

เมื่อเข้าไปได้ฉันเห็นเธอถูกตรึงไว้กลางแดนมรณา

เธอมองมาที่ฉันพร้อมรอยยิ้มและขอให้ฉันกลับไป

ทำไมเธอไม่เข้าใจเลยว่าที่ฉันมาที่นี่ก็เพราะเธอ

ฉันจะไม่ยอมกลับโดยไร้ซึ่งวิญญาณจิตของเธอ

รอยยิ้มของเธอเปลี่ยนไปเป็นเศร้าพร้อมน้ำตา

เธอร้องบอกกับฉันอีกคราว่า..."จงกลับไป"

ไม่มีวันที่ฉันจะกลับไปโดยไร้ซึ่งวิญญาณจิตของเธอ

เธออยู่แค่เอื้อม อีกไม่กี่ก้าวก็จะได้เธอกลับมา

แต่ก้าวแรกที่ฉันเดินต่อ ขาของฉันถูกดูดลงไปใต้ผืนพิภพ

เมื่ออีกก้าวก้าวต่อ มีผู้หนึ่งฟันมันขาดจนเลือดพุ่งกระฉูดออกมา

ตัวของฉันล้มลงนอนกับพื้นร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด

ผู้นั้นลากฉันขึ้นมา แล้วโยนฉันออกนอกประตู

ผู้นั้นกล่าวว่า..."กลับไปซะ แล้วอย่ากลับมาที่นี่อีก

ความเจ็บปวดที่เจ้าต้องเผชิญ จงจดจำเอาไว้ว่า...

อย่าให้ผู้ใดที่เจ้ารักต้องจากเจ้ามาที่นี่อีกครา

ก่อนเจ้าจะได้อบกอดเขาไว้อย่างแนบแน่น

อย่าปล่อยให้วันเวลาของเจ้าผ่านพ้นไปไม่แลเหลียวเธอเลย

จงไปซะและจำเอาไว้จนกว่าวาระของเจ้าจะมาถึง"

โฆษณา