สองข้างทางที่รถไฟผ่านเขียวชอุ่ม แมกไม้เริงร่าสดชื่นด้วยหยดน้ำจากฟ้าที่โปรยปรายทั้งในและนอกฤดูฝน ทำให้รู้ว่าเราอยู่ในพื้นที่ภาคใต้ที่ฝนตกชุก
อีกครั้งผมกำลังกลับบ้าน เป็นเรื่องที่ไม่สนุกที่ต้องจากบ้านเกิดไปเรียนหนังสือนานๆ สำหรับคนวัยเยาว์ การจากบ้านไปเมืองหลวงแม้เพื่อชีวิตที่ดีกว่า เป็นทัณฑ์ทางใจชนิดหนึ่ง
ทุกปิดภาคผมจึงหาทางกลับบ้าน เติมพลังใส่หัวใจที่สึกหรอเพราะคิดถึงบ้าน
การเดินทางเที่ยวกลับบ้าน แม้จะยาว แต่รู้สึกอิ่มใจตั้งแต่รถไฟเริ่มออกจากสถานีต้นทาง
คนเราไม่ว่าจะเดินทางออกจากบ้านไปไกลเพียงไร ก็หนีไม่พ้นสายเชือกที่ดึงรั้งเขากลับมา
สายเชือกนั้นคือรางรถไฟ
เมื่อผมจากบ้านเกิดไปเรียนต่อที่กรุงเทพฯ และสิ่งเดียวที่เชื่อมผมกับบ้านก็คือรางรถไฟ
รางรถไฟเหมือนเส้นเชือกคู่ที่เชื่อมจุดสองจุด บ้านกับสถานที่ที่ต้องไปอยู่
ชีวิตผมผูกพันกับรถไฟและการลาจากมาโดยตลอด
พ่อกับแม่ก็เช่นกัน
วันใดที่ลูกจะกลับจากกรุงเทพฯมาเยี่ยมบ้าน พ่อก็ไปรับที่สถานีรถไฟเสมอ ถ้ามาด้วยขบวนรถเร็ว พ่อก็ออกจากบ้านตั้งแต่ตะวันยังไม่ขึ้นฟ้า ไก่ยังไม่ขัน เพราะรถไฟมาถึงเช้ามืด
ในเวลานั้นสำหรับพ่อ การไปสถานีรถไฟมีสองความหมาย ไปรับลูกหรือไปส่งลูก
อย่างแรกคือความสุข อย่างหลังคือความหงอย
แต่ชีวิตก็มีทั้งสองด้านแบบนี้ ไม่มีความสุขก็ไม่มีความหงอย ไม่มีความหงอยก็ไม่รู้จักค่าของความสุข
ระยะทางจากบ้านไปที่สถานีรถไฟไม่ไกล แต่พ่อไปก่อนเวลาเสมอ พ่อตื่นเต้นเสมอเวลามีข่าวลูกจะมา แต่ไม่แสดงออกทางสีหน้า
รถเร็วมาถึงหาดใหญ่ตั้งแต่ราวตีสี่ตีห้า สถานีรถไฟคลาคล่ำด้วยคน ตั้งแต่เช้ามืด ไฟหน้าของหัวรถจักรสาดมาแต่ไกล เห็นชัดในความสลัวรางของรุ่งอรุณ
แสงไฟหน้าหัวรถจักรสาดสว่างเข้าไปในหัวใจของผู้มารับลูก
สมัยที่ไปเรียนในกรุงเทพฯนั้น ถ้าจะกลับไปเยี่ยมพ่อแม่ ผมก็ขึ้นรถไฟที่สถานีหัวลำโพง ก่อนขึ้นรถไฟก็แวะที่ทำการไปรษณีย์ฯ ส่งโทรเลขกลับบ้าน ข่าวก็เดินทางไปถึงก่อนตัวถึง
การส่งโทรเลขต้องใช้คำน้อยที่สุด เพราะทุกคำคือเงิน จึงเรียนรู้วิธีส่งสารแบบประหยัดถ้อยคำ
ถ้าส่งข้อความว่า “ไปบ้านวันที่ 18 รถด่วน” พ่ออาจไปรับในวันที่ 18 หรือ 19 แล้วแต่จะตีความว่าวันที่ 18 เป็นวันเริ่มเดินทางหรือวันถึงจุดหมาย
จึงเรียนรู้ว่าต้องเจาะจงวันที่รถไฟถึงดีกว่า เช่น เดินทางวันที่ 18 ถึงหาดใหญ่วันที่ 19 ก็โทรเลขว่า “ถึง 19 รถด่วน”
ทุกคำคือเงินทอง!
ผมตื่นเต้นทุกครั้งเมื่อรถไฟเข้าเขตภาคใต้ตอนล่าง แสดงว่าใกล้บ้านแล้ว
เมื่อรถไฟจอดที่ปลายทางคือบ้าน หัวใจผมพองโตทุกครั้งที่เดินจากสถานีรถไฟเลาะสนามฟุตบอลกลับบ้าน ผ่านพื้นที่สี่เหลี่ยมสีเขียว
home sweet home
เพลง The Green Green of Home น่าจะตรงใจกับฉากชีวิตท่อนนี้ที่สุด
The old home town looks the same,
As I step down from the train.
เมืองเก่ายังดูเหมือนเดิม
เมื่อผมก้าวลงจากรถไฟ
It’s good to touch the green, green grass of home.
บางครั้งผมก็กลับไปเยี่ยมบ้านเกิดแบบ ‘เซอร์ไพรซ์’ ไม่มีโทรเลขแจ้งล่วงหน้า
กระนั้นดูเหมือนแม่จะไม่แปลกใจที่เห็นหน้าลูก
แม่บอกว่าเช้านี้นกร้อง
นกร้องแปลว่าลูกกลับบ้าน
แปลกดี ไม่ว่ามันเป็นเรื่องบังเอิญหรือแม่คิดไปเอง แต่ดูเหมือนนกร้องทุกทีที่ลูกกลับบ้าน!
The old house is still standing,
Though the paint is cracked and dry.
บ้านเก่ายังยืนอยู่ที่นั่น
แม้ว่าสีบ้านจะมีรอยแตกและแห้งกรัง
แต่วันหยุดก็มีวันยุติ เมื่อ ‘หมดเวลาเยี่ยม’ ก็ต้องขึ้นรถไฟอีกครั้ง ออกจาก ‘the green, green grass of home’ ไปสู่โลกวุ่นวายภายนอก
การเดินทางออกจากบ้านเกิดเป็นความรู้สึกระโหยตั้งแต่สถานีต้นทาง
แต่ชีวิตก็เป็นเช่นนี้ ไม่มีการพรากจาก ก็ไม่รู้คุณค่าของการพบพาน
ผมเดินทางไปๆ มาๆ ระหว่างสองจุดบนแผนที่นี้หลายปี จนเมื่อเรียนจบและทำงาน ก็ยังชอบโดยสารรถไฟไปเที่ยวต่างจังหวัดเสมอ ไม่ใช่เพราะมันเร็วกว่า แต่เพราะมันผูกพันกว่า
มันคือรถไฟสาย nostalgia
รถไฟสายคะนึงอดีต
บางครั้งการโดยสารรถไฟก็คือการโหยหาอดีตที่ทำหล่นบนทางรถไฟ
เพราะสายเชือกที่เรียกว่ารางรถไฟดึงเรากลับบ้านเสมอ
(ตีพิมพ์ครั้งแรก : วารสารรถไฟสัมพันธ์ Vol 4 : 2563)
[ติดตามข้อเขียนของ วินทร์ เลียววาริณ ได้ทุกวันที่เพจ https://bit.ly/3amiAvG และ blockdit.com]
- 14
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
