ชื่อเรื่อง ยังไม่มี
ปฐมบท การพบกันอีกครั้ง (ตอนที่1)
'คุณ .. คุณ .. ตื่นได้แล้ว'
ฉันพยายามลืมตาขึ้นอย่างยากลำบากและค่อยๆ บิดตัวอย่างเกียจคร้าน รู้สึกเหมือนถูกขัดจังหวะเวลาพักผ่อนอันแสนสบาย เสียงใครนะ ช่างคุ้นหูเหลือเกิน
ความทรงจำสุดท้ายค่อยๆ คืนกลับมาสู่สมองอย่างกระท่อนกระแท่น ฉันจำได้ว่า หลังจากล้างห้องน้ำในห้องพัก ห้องพักที่คิดว่ามันเป็นของฉัน.. ฉันกลับมานั่งพักบนเตียงและคงเผลอหลับไป
ฉันกระเด้งขึ้นนั่งทันทีที่สำนึกได้ว่า มีคนแปลกหน้าอยู่ในห้องส่วนตัวของฉัน
'ใครน่ะ!' ฉันดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดหน้าอกอย่างตกใจพลางกวาดตามองหาแหล่งที่มาของเสียง ห้องนั้นมืดสนิทและมืดเกินกว่าที่สายตาของฉันจะปรับให้มองเห็นอะไรได้
ฉันรู้สึกว่าเตียงยวบ ใครคนหนึ่งนั่งลงตรงกลางเตียง ระยะห่างแค่เอื้อมมือ ใจของฉันเต้นระรัว ระหว่างความมืดกับการเคลื่อนไหวของบุคคลปริศนานี้ ฉันจะกลัวอะไรก่อนดี ฉันตัดสินใจที่จะร้องให้สุดเสียง เผื่อข้างห้องหรือใครเดินผ่านมาแถวนี้จะช่วยเหลือฉันได้
'.. ... กรี๊.. อูอออออ่อออ' มือของคนแปลกหน้าอุดปากฉันไว้ แล้วดุเสียงเข้มว่า 'ไม่ต้องร้องงง .... ผมเอง!'
'ผมไหน ใครฟะ ไอ้บ้าที่ไหนนี่' ฉันคิดในใจ แต่เสียงนั้นตอบกลับมาอย่างชัดเจนที่ข้างหูว่า
'ผมบอกให้ตามผมไป แต่คุณหนีผมมาที่นี่ทำไม คุณปรียาพัชร'
ฉันตาเหลือกทันที นึกออกแล้วว่าตาคนนี้ก็คือผู้ชายร่างกำยำที่อ่านใจคนอื่นอย่างไม่มีมารยาท
เขาเอามือออกจากปากฉันแล้วพูดด้วยน้ำเสียงโมโหปนขำนิดๆ 'ผมก็ไม่ได้อยากอ่านใจใครหรอกนะคุณปรี เสียงมันลอยมาเข้าหูผมเอง.. อ้อ หยุดคิดเรื่องกล้ามหน้าอกผมซะทีนะ ผมไม่พิศวาสพวกบาปหนาอย่างคุณหรอก'
'คุณก็ไม่จำเป็นต้องต่อล้อต่อเถียงกับความคิดของคนอื่นแบบนี้ ..... มัน เสีย มาร ยาท' ฉันตอบเขาเสียงห้วน เมื่อถูกล่วงละเมิดทางความคิด ถึงแม้ว่าเราจะลวนลามเขาทางมโนจิตก่อนก็เถอะ
ไฟในห้องสว่างวาบและมันทำให้ตาฉันพร่ามัวไปขณะหนึ่ง ในชั่วขณะนั้น ฉันเห็นเขายืนกอดอกอยู่กลางห้องมีอะไรบางอย่างคล้ายเขาแหลมโค้งขนาดใหญ่บนศรีษะของเขา แต่เมื่อฉันกระพริบตาถี่ๆ ภาพนั้นก็หายไป เขาดูเหมือนคนปกติทั่วไป .. เพียงแต่ยังไม่ยอมใส่เสื้อเท่านั้นเอง
'ผมให้เวลาคุณมามากเกินไปแล้ว หยุดคิดเรื่องไร้สาระ แล้วตามผมมา'
'ไปไหน ไปทำไม แล้วทำไมฉันต้องไปกับคุณ'
'คุณมีหน้าที่ทำตามที่ผมบอกเท่านั้น ไม่ต้องถามอะไรทั้งสิ้น'
คำตอบนี้ทำให้ฉันรู้สึกโกรธขึ้นมาทันที ใบหน้าค่อยๆแดงขึ้น คิ้วขมวดเข้าหากัน ฉันกัดริมฝีปากแน่น ตาจ้องเขม็งไปประสานตาของเขา
เขามองกลับอย่างท้าทาย เลิกคิ้วขึ้นและยิ้มที่มุมปาก ความหล่อของเขาไม่ทำให้ฉันคลายความโกรธลงได้ ฉันกอดผ้าห่มไว้แน่น และตั้งใจว่าจะไม่ลุกออกจากเตียงเด็ดขาด
'ถ้าคุณทำแบบนี้ ผมก็ไม่มีทางเลือก' พอพูดจบ ด้านหลังของเขาเริ่มมีเงามืดก่อตัวขึ้น สายตาของฉันยังจ้องตรงไปที่เขาอย่างไม่ลดละ เขาค่อยๆ ก้าวถอยหลังเข้าไปในเงามืดนั้น
ฉันเริ่มรู้สึกถึงแรงดึงดูดอะไรบางอย่างที่ข้อมือทั้งสองข้าง ฉันจึงก้มมองที่ข้อมืออย่างรวดเร็ว มันคือเชือกสีดำ ไม่สิ มันคือเงามืดสีดำเส้นเล็กๆที่พันรอบข้อมือของเธอเอาไว้ และปลายทางของเชือกเส้นนี้ก็อยู่ที่เขานั่นเอง
เขากระตุกเจ้าเส้นสีดำนี้เพียงเบาๆ ร่างกายของเธอก็กระเด็นออกจากเตียงมาล้มลงแทบเท้าเขาเลยทีเดียว 'โอ้ย ไอ้บ้า' ฉันพยายามแกะเงาดำนั้นออก แต่มันไม่สำเร็จ เพราะมันเป็นเงาสีดำที่จับต้องไม่ได้ เสียงเขาหัวเราะหึหึอยู่บนหัว ฉันจึงเงยหน้าขึ้นไปเพื่อจะด่าเขาด้วยความโมโห แต่สิ่งที่ฉันเห็นกลับทำให้ฉันถึงกับอ้าปากค้าง ... นี่มันอะไรกัน ผู้ชายคนนี้คือใครกันแน่ ...
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
