ถึง....ลูกรัก....
ตอนที่เจ้ายังเด็ก แม่ใช้เวลาทั้งหมดค่อยๆ สอนให้เจ้าใช้ช้อนใช้ตะเกียบคีบอาหาร สอนเจ้าใส่รองเท้า สอนเจ้ากลัดกระดุม สอนเจ้าใส่เสื้อผ้า อาบน้ำให้เจ้า เช็ดอุจาระปัสาวะให้เจ้า สิ่งเหล่านี้แม่ไม่เคยลืม...
หากวันหนึ่ง...
แม่จำอะไรไม่ได้ หรือเริ่มพูดช้าลง ขอเวลาให้แม่สักหน่อย รอแม่ได้ไหม ให้แม่ได้คิด...
บางครั้ง สิ่งที่แม่อยากจะพูดกับเจ้า แม่อาจจะพูดกับเจ้าไม่ได้อีกแล้ว...
ลูกรัก ลูกจำได้ไหม แม่ต้องสอนเจ้ากี่ร้อยครั้งให้เจ้าพูดว่าคำว่าแม่ได้...
แม่ดีใจมากแค่ไหนที่เจ้าเริ่มพูดเป็นประโยคได้
แม่ต้องตอบคำถามของเจ้ากี่ร้อยครั้ง กว่าเจ้าจะเข้าใจในสิ่งที่เจ้าสงสัย...
ดังนั้น...
หากวันหนึ่ง แม่ถามเจ้าซ้ำแล้วซ้ำอีก.. กับเรื่องเดิมๆ ขอให้เจ้าอย่ารำคาญ....แม่จะได้ไหม?
ตอนนั้นแม่อาจกลัดกระดุมเสื้อไม่ได้ ยามกินข้าวอาจหกเลอะเสื้อผ้า เจ้าอย่าเอ็ด.. แม่ได้ไหม?
แม่...ขอให้เจ้าอดทน และอ่อนโยนกับแม่ได้ไหม?
ขอเพียงเจ้าอยู่ข้างๆ แม่ แม่ก็รู้สึกอุ่นใจ...
ลูกรัก...ของแม่....
วันนี้ขาของแม่เริ่มอ่อนแรง ยืนได้ไม่ค่อยนาน เดินเหินลำบาก ขอให้ลูกจับมือ และพยุงแม่ไว้ เหมือนวันที่เจ้าหัดเดิน แม่ก็พยุงเจ้าอย่างนี้เหมือนกัน...
# อยู่กับแม่จนถึงวันที่แม่สิ้นใจนะ.....😓
storyคนอยากเล่า
10/08/64
- 6
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
