รอยยิ้ม
สยามนี้มีเรื่องเล่าตอนที่ 398
โดยดร.สุวิจักขณ์ ภานุสรณ์ฐากูร
รูปนี้ผมพึ่งจะว่าเสร็จ ใช้เวลาว่าง 2 วัน ต้องบอกว่าว่าไปก็ยิ้มไป เหมือนกับรูปที่เห็น อย่างที่ผมได้บอกเอาไว้ในบทความครั้งก่อน เกี่ยวกับเวลาว่าง ในช่วงที่ไม่สามารถไปไหนไกลๆได้ เนื่องจากสถานการณ์โรคระบาดบังคับ ให้จะต้อง work from home
ผมเข้าใจเลยสถานการณ์เป็นอย่างดี แต่กระนั้นเนื่องจากเป็นคนที่อยู่เฉย ๆไม่ค่อยได้ จึงมักจะหากิจกรรมทำอยู่เสมอ กลายเป็นว่ามีเรื่องให้ทำได้ตลอดทั้งวันทุกวัน แม้จะอยู่ที่บ้านก็ตามที
สำหรับรูปภาพที่เพิ่งวาดเสร็จนี้ ผมว่าคนส่วนใหญ่คงมองออกว่าเป็นใคร เพราะเราไม่เคยลืม และไม่มีวันจะลืม รอยยิ้มนี้ไปได้ เพราะเป็นรอยยิ้มที่ทำให้ทุกคน เปี่ยมสุข แน่นอนผมด้วย...
นอกจากจะมีความสุขจากการวาดรูปแล้ว ผมยังมีความสุขจากการ ได้นำเอารูปของบุคคลอันเป็นที่รักมาวาดด้วย
และในขณะที่วาดไปนั่นเอง ก็มีข่าวจากทีวีที่เปิดเอาไว้ ดังแว่วมาให้ได้ยิน ข่าวที่ชวนให้ถอนใจเป็นพัก ๆ กับเหตุบ้านการเมือง
ไม่ว่าจะเป็นในเรื่องของ โรคระบาด ที่เพิ่มจำนวนผู้ติดเชื้อขึ้น ทุบสถิติกันทุกวัน และไหนจะข่าวแรง ๆ เกี่ยวกับการชุมนุม ที่ยังคงระอุอยู่ ในเขตกรุงเทพมหานคร ฟังดูแล้วก็ถอนใจไป ในขณะเดียวกัน...
ขณะที่ผมวาดรูปไป ก็กล่าวคำวิงวอนในใจไปด้วยเช่นกัน วันก่อนผมวาดรูปในหลวงรัชกาลที่ 5 วันนี้วาดรูปในหลวงรัชกาลที่ 9 และคงจะวาดเพิ่มขึ้นอีกเรื่อย ๆ
ส่วนผมเองก็คงวิงวอนไปเรื่อย ๆ เช่นกัน ผมอยากให้เรื่องราว มันยุติลงไม่ว่าจะเป็นเรื่องของการชุมนุมหรือเรื่องของโรคระบาด สันติสุขต้องได้มาด้วยความรุนแรง เท่านั้นใช่หรือไม่?
ผมขอข้ามไปก่อน หากจะพูดถึงความรุนแรงและสันติสุข แต่ผมกำลังจะพูดต่อว่า ในขณะที่โรคระบาดกำลัง ทวีความรุนแรงและคร่าชีวิตของผู้คนไป ราวกับไม้ร่วง
มันเป็นช่วงจังหวะของการรวมตัวเพื่อชุมนุมกันเช่นนั้นหรือ หากการอยู่กัน ในระยะที่ประชิด ผู้หนึ่งผู้ใดหากมีเชื้อโควิคอยู่ ย่อมเป็นที่แพร่กระจายได้โดยง่าย
ผมมองในมุมนี้ ไม่ได้ต่อต้านว่าควรจะไม่ชุมนุม หรือชุมนุม ผมมองในมุมของการแพร่กระจายของโรคระบาด มากกว่าเรื่องอื่น
นานมาแล้ว ที่ประเทศไทยในช่วง 10 กว่าปีให้หลังมานี่ เผชิญแต่เรื่องราวที่มีแต่ความรุนแรงไม่จบเสียที
ตั้งแต่พ่อหลวงยังอยู่ จนกระทั่งพ่อหลวงเสด็จกลับ เรื่องราวก็ยังไม่เคยจบสิ้น อาจจะดูเงียบ ๆ ไปบ้าง ในบางช่วงบางเวลา โดยเฉพาะช่วงพระราชพิธีสำคัญ แต่หลังจากนั้นก็เริ่มกันใหม่
วันนี้คงไม่มีใครเกรงใจใคร แต่ก่อนที่เรื่องมันจะไปไกลกว่านั้น ผมก็อยากให้ลองนึกถึง เจ้าของรอยยิ้มนี้หน่อยเป็นไร
ลองนึกถึงผู้ที่ทุ่มเททั้งกายและหัวใจ เพื่อความสุขของคนไทยมาหลายสิบปี ลองคิดดูว่าอะไรอันพึงเป็นประโยค โดยไม่ต้องอ้างถึงประชาชนหมู่ใหญ่หรอก เพราะมีทั้งผู้เห็นด้วยและไม่เห็นด้วย ต่อทุก ๆเรื่อง
ผมเพียงแต่ คิดเห็นว่าในทุก ๆ การกระทำ ย่อมมีผลสะท้อนอยู่แล้ว ไม่ว่าจะดี หรือชั่ว เราเป็นผู้รับผลนั้นทั้งหมด ไม่มีใครรับแทน ให้กันและกันได้
แล้วผมก็ยังคงเชื่อในความศักดิ์สิทธิ์ของบ้านเมือง เท่ากับเชื่อว่าพรุ่งนี้ ดวงอาทิตย์ที่ลาลับแล้วในวันนี้ ก็จะขึ้นมาใหม่ ความมืดจะกลับมาสว่าง อีกครั้งหนึ่ง
ผมยังอิ่มเอมใจอยู่ทุกเมื่อ เมื่อวัดกันลึก ๆ ในหัวใจผมแล้ว รู้ว่า ผมไม่เคยหลงลืมอะไร ต่อสิ่งที่ผมควรระลึกและจดจำ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในเรื่องของชาติ ศาสนา และพระมหากษัตริย์
อีกทั้งคิดว่า ด้วยการระลึกในองค์ 3 ย่อมนำมาซึ่งความสุขในทุกกาล ไม่อาทรร้อนใจ ด้วยสถานการณ์รอบข้าง
แต่ด้วยความรักและความห่วงใย ที่มีต่อกันและกัน ในฐานะของคนไทย ผมก็มีแต่ส่งกำลังใจ พร้อมด้วยเรื่องราวดี ๆ ผมคิดว่าดีและมีประโยชน์ มาเล่าสู่กันฟัง อีกทั้ง ฝากแง่คิด ในเรื่องบางอย่างมาให้กันด้วย
สำหรับวันนี้ รูปภาพของเด็กชายในวันนั้น เป็นรอยยิ้มที่ทำให้คนทั้งประเทศ ชื่นฉ่ำหัวใจ แม้เจ้าของรอยยิ้มจะไม่อยู่แล้วก็ตาม
ถามใจตัวเราเองได้ว่า เราไม่เคยลืมแม้สักวันเดียว เป็นเช่นนั้นใช่หรือไม่ ถ้าใช่ หัวใจของเราใกล้เคียงกันมาก ขอความสุข ความสงบเย็น จงมีแด่ผู้เชื่อมั่นศรัทธา ในความมีกตัญญูกตเวที... ใช่ครับ ต่อชาติ แผ่นดิน และองค์กษัตริย์
- 2
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
