"เอาจดหมายไปส่งให้หน่อย" เธอเรียกผม
ผมเดินไปหาอย่างคนไม่มีแรง "เมื่อไหร่จะเป็นแฟนกันซักที ผมขี้เกียจแล้วนะ"
"รอบนี้รอบสุดท้ายแล้ว จะไม่ใช้อีกแล้ว" เธอเขย่าแขนผม
.
ผมจึงต้องไป
.
เดินไปไม่พ้นรั้วหน้าบ้าน สายฝนเทกระหน่ำลงมาราวกับฟ้าร้องไห้ ทุกอย่างรอบตัวขาวโพลนไปหมด ผมยืนหลบฝนอยู่ใต้ต้นตาขบหน้าบ้าน ตัวเริ่มเปียก จดหมายซองขาวในมือเริ่มเปลี่ยนเป็นสีน้ำหมึกปากกา
.
เอาไงดี ? ถ้าป้ารู้ว่าตากฝนคงโดนป้าตีแน่
.
แล้วถ้ากลับเข้าบ้าน พรุ่งนี้จะเกิดอะไรขึ้นกับเขาทั้งสอง?
.
เฮ้อออ ก็ต้องไปสินะ
.
ผมวิ่งฝ่าสายฝนไปบ้านฝ่ายชายอย่างทุลักทุเล ตัวเปียกโชก จดหมายก็เปียก จากซองขาวก็กลายเป็นสีน้ำเงิน
.
ยื่นถึงมือฝ่ายชาย แล้วเดินตากฝนกลับบ้านอย่างสบายใจ
ดีนะไม่โดนป้าตี เพราะเพื่อนช่วยแก้ตัว
.
วันต่อมาหญิงชายทั้งสองจึงเป็นแฟนกัน
.
สมัยก่อนการส่งจดหมายจีบกันเป็นเรื่องที่โรแมนติกมาก ผู้ส่งก็ตั้งใจเขียนอย่างดี
.
ส่วนผู้รับก็ตั้งตารออย่างใจจดใจจ่อ พอได้อ่านก็อารมณ์ดีไปสามวัน
.
สมัยนี้ ไม่กี่วินาที ข้อความก็ถึงอีกฝ่ายแล้ว เร็วทันใจ
.
ถึงอย่างนัันผมก็รอไปอีกสามวัน กว่าเธอจะตอบกลับอยู่ดี