ถ้าคิดถึงเรื่องความตายก็ตั้งแต่ ป.2 ค่ะ
อายุ 6 ขวบ แต่ตอนนั้นกลัวตายมาก
จากนั้นเฝ้าถามตัวเองมาตลอดว่าเราเป็นใคร
ใครกันที่อาศัยอยู่ในร่างนี้ ทำไมเราต้องรู้สึกตัว ถ้าโลกนี้ไม่มีเราไม่ได้เหรอ? แค่ลบเราออกไปสักคนนึงไม่ได้หรอ? เราไม่ได้อยากมีบทบาทในโลกนี้เลยย
แต่เมื่อเกิดมาแล้วก็เกิดมาแล้วค่ะ ใช้ชีวิตต่อไปให้คุ้ม เรียนจบ ทำงานย้ายที่ทำงานบ่อย เปลี่ยนจังหวัดบ่อยๆเพราะอยากเห็นโลกกว้าง
เราพบเจอคนหลากหลายประเภท เจอบทเรียนหลากหลายรูปแบบ ค้นพบสัจธรรมที่เคยถามตัวเองไว้ตอนเด็กๆ
2019 (23ปี) เราวาดรูปติดฝาผนังตอนอยู่ กทม เพราะความบังเอิญในรูปแถวแรกนั้นมันทำให้เราพบเจออะไรบางอย่าง
แถวแรกจากซ้ายไปขวา
พลังควันตัม > จักรวาล > ธรรมชาติ > สิ่งมีชีวิต > ศาสนา
พลังงานสร้างจัรวาล จักรวาลสร้างธรรมชาติ
ธรรมชาติสร้างสิ่งมีชีวิต และศาสนาตามมาทีหลัง
มันทำให้เราคิดว่า ทำไมเราถึงไม่นับถือจักรวาลหรือพลังงานแรกเริ่มผู้ที่สร้างสรรค์ทุกสิ่งทุกอย่างขึ้นมา ตอนนั้นเองเราก็คิดได้ว่า ก่อนจะมีจักรวาลมันไม่มีอะไรเลย แต่พอมันเกิดทุกอย่างมันเกิด ชีวิต ความสุข ความทุกข์ ปัญหา อุปสรรค
ปัญหาหลักเพราะ "การได้เกิด" จึงทำให้ "มีปัญหา" แต่ทุกสิ่งที่เกิดมาก็จะย้อนกลับไปดับสูญเหมือนก่อนการระเบิดบิ้กแบง
ตอนนั้นเองที่เราเข้าใจความตายและก็ไม่กลัวตายไปเลย เราคิดว่ามันก็คือของธรรมดา มันเป็นทั้งโอกาสที่ได้ลองเกิดมามีชีวิต ใช้ชีวิตบนโลกนี้พบเจอความรู้สึกต่างๆ พร้อมเก็บเกี่ยวทุกสิ่งที่อยากเผชิญก่อนจากโลกนี้ไป
รับมือยังไง?
ไม่เลยค่ะ แค่อยู่กับปัจจุบัน ระลึกให้ได้ว่าตอนนี้รู้สึกยังไง อนากทำอะไรทำ อยากมีชีวิตแบบไหนมี ไม่ต้องสนใจใครค่ะ ทุกคนเกิดมาไม่มีใครอยู่ค้ำฟ้านี่คือสิ่งที่เที่ยงธรรมและยุติธรรมที่สุดของทุกสรรพสิ่ง เมื่อถึงเวลาตายมันก็แค่หมดเวลาแล้วเท่านั้น ไม่มีอะไรจะต้องกังวบค่ะ หรือถ้ามีก็ทำให้มันเคลียร์ตอนที่ยังมีโอกาสทำ เช่น พินัยกรรม การจัดสันปันส่วนทุกอย่างไว้อย่างชัดเจนจะได้ไม่ต้องห่วงอะไร ส่วนตัวเราเองไม่มีอะไรให้หวงค่ะ ตายไปเอาอะไรไปไม่ได้ขอแค่ประสบการณ์มนุษย์ก็พอ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
