(ขออนุญาตตอบยาวนิดนึงนะคะ)
ตอนอายุ 14 ค่ะ อยู่ๆ แม่ก็ตายแบบไม่ได้ร่ำลา เช้ามามีแม่ยืนส่งขึ้นรถโรงเรียน เย็นมาคือไม่มีแล้ว แม่นอนอยู่ รพ. และจากไปในคืนนั้นเลย มันทำให้เรากลายเป็นผู้ใหญ่ไปซะเฉย ๆ ไม่มีช่วงวัยรุ่นหัวเลี้ยวหัวต่อ แต่เราก็เดินต่อได้อย่างดีนะ (คิดว่า 555) เพียงแต่เรื่องนั้นทำให้เราเริ่ม concern กับชีวิต ใส่ใจพ่อมากขึ้นจากเดิมไว้แค่ขอตังค์ กลายเป็นว่าการที่เสียแม่ในชั่วข้ามคืนเป็นจุดเริ่มต้นของการเข้าใจโลก เข้าใจคำว่า "เกิดแก่เจ็บตายเป็นเรื่องที่มนุษย์หลีกเลี่ยงไม่ได้" และทำใจกับความตายต่าง ๆ ต่อมาได้มากขึ้น และรู้ว่า คนเราไม่มีใครล่วงรู้วันตายล่วงหน้า ทำดีต่อคนรอบข้างไว้ดีที่สุด (เท่าที่เราสามารถทำได้) ถ้ามีปัญหากับคนที่เราแคร์ ต้องรีบเคลียร์ อย่าโกรธกันนาน ใช้ชีวิตในปัจจุบันให้ดีที่สุดก็พอ อนาคตตระเตรียมไว้ได้ แต่อย่าไปกังวลกับมันมากนัก ในความเห็นเรานะคะ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
