มีคนเคยบอกว่าเวลากินความรักกับความสุขเป็นอาหาร
แล้วคายเอาความคิดถึงออกมาเป็นสิ่งแลกเปลี่ยน
เมื่อเราพบเจอสิ่งบางสิ่ง หรือ ใครบางคนแล้ว
เวลาของเรากับสิ่งนั้นจะเริ่มนับถอยหลัง
จนเวลาระหว่างสองสิ่งนั้นจบลงที่เลข 0
แล้วหลังจากนั้นก็จะเป็นหน้าที่ของความคิดถึง
ที่มีคุณสมบัติเหมือนกาว
ที่คอยจะติดภาพถ่ายที่ฉีกขาดและเก่าเก็บด้วยกาลเวลา
ให้ดูออกว่าในครั้งหนึ่งภาพใบนี้เคยเป็นภาพอะไรและสดใสแค่ไหน
หรือจริงๆแล้วการ Move on อาจไม่เคยมีอยู่จริงๆ
ก็เพราะพื้นที่ว่างตรงนั้น ถึงมันจะไม่มีใครอยู่แล้ว
เราก็ยังคอยเติมภาพเดิมๆลงไปให้พื้นตรงนั้นมันเต็มอยู่ดี
ถ้าการลืมใครซักคนมันง่ายเหมือนการลืมกุญแจห้อง
คงไม่มีใครต้องพยายาม
:)
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
