“อยากกลับไปเป็นเด็ก”
ตอนยังเป็นเด็ก
มีคนถามมากมายว่าโตขึ้นยากเป็นอะไร?
ตอนนั้น....เรามีคำตอบเดียวในหัวคือ ยังไม่มี แต่ตอนนี้ขอให้โตก่อน
เพราะการที่เราโต อะไรๆ ก็คงง่ายกว่านี้.....
แต่พอโตขึ้น เรากลับผิดหวังกับการโต
มันมีความรู้สึกหนึ่งที่อยากกลับไปเป็นเด็ก
มันจะมีความรู้สึกหนึ่งที่นั่งมองเด็กๆ แล้วมีความสุข
มันเป็นความสุขที่ไม่ใช้เพราะเราเอ็นดู หรือเห็นว่าเด็กน่ารักประสาเด็ก
แต่มันเป็นความสุขที่เรามองไปแล้วเห็นตัวเอง กำลังเล่นสนุก ไม่ต้องมีเรื่องราววุ่นวายใดๆ เข้ามาทำร้ายหัวใจให้บอบช้ำ
และสิ่งที่นำพาเราให้อยากกลับไปสู่ชีวิตวัยเด็ก คือ
“ความสุขที่หาได้ง่ายๆ”
ซึ่งมันต่างกับตอนที่เราโต อย่างสิ้นเชิง
...ตอนเด็ก ความสุขมันหาได้ง่ายๆ จากสิ่งของรอบๆ ตัว
ดอกไม้ ใบหญ้า ก้อนหิน ดิน ทราย และอะไรต่อมิอะไรที่ยิ้มต้อนรับเราอยู่ตลอดเวลา
....ตอนเด็ก ความสุขมันหาง่ายจากคนรอบตัว
เรารู้สึกทุกคนเป็นมิตร ทุกคนพร้อมจะหยิบยื่นสิ่งที่เขาคิดว่ามีค่าให้เราตลอด
....ตอนเด็ก ความสุขมันเกิดขึ้นได้ตลอดเวลา บางครั้ง เราไม่ต้องตามหาเสียด้วยซ้ำ
เจ็บสุดก็คงเป็นตอนที่ ล้มลงเข่าถลอก แล้ววิ่งไปหาแม่ แล้วแม่ก็บ่นเพราะความซุ่มซ่ามของเรา
แต่ถึงยังไง ความเจ็บปวดนั้น มันไม่ได้ทำให้เราเกิดเป็นรอยแผลในใจ
ทันทีที่เราลืมรสชาติของความเจ็บ ความสุขมันจะเข้ามาแทนที่อย่างน่าประหลาดใจ
....และมันก็น่าประหลาดใจ....
ที่พอโตขึ้น ความสุขจากความงดงามของดอกไม้ใบหญ้า มันหายไป ทั้งๆ ที่ ต้นไม้มันก็ยังออกดอกบานสะพรั่ง
ความสุขที่พบเจอคนหลายคนหายไป ทั้งๆ ที่ ชีวิตเราเจอคน นับร้อยนับพันชีวิตในแต่ละวัน
ล้มลงเข่าถลอกไม่ใช่ความเจ็บที่ปวดที่สุด แต่การที่โดนใครทิ้งไปโดยไม่จากลามันกลับกลายเป็นแผลกลัดหนองในใจ
.....ตอนเป็นเด็ก เราวิ่งเล่นบนกองทราย ได้โดยไม่ต้องคำนึงถึงเหตุและผลใดๆ เพราะเราคิดแค่ว่าเรามีความสุข
แต่พอโตขึ้น แค่จะเดินขึ้นกองทรายละเอียดนุ่ม ยังต้องคิดแล้วคิดอีก
ชีวิตตอนโตมันยากขึ้น
ก็เลยไม่แน่ใจว่านี่...คือชีวิตตอนโตที่เราคาดหวังรึเปล่า
แต่ตอนนี้คาดหวังแค่ ให้เกิดรอยยิ้ม ที่เรายิ้มด้วยความเต็มใจสักครั้งของวัน ก็คงพอ....
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
