โกนจาภูติความรัก
ตอนที่ 7 - วิญญาณเด็กอาฆาต
จัดทำโดย : ชายขี้เล่า Story
ไม่คิดเลยว่าตัวผมจะต้องมีช่วงเวลาแบบนั้น วันที่ต้องอยู่ห่างกับแอน… แต่มันจำเป็นจริงๆ ผมต้องช่วยเหลือเจน ทั้งหมดนี้คือเงื่อนไขที่แลกกับการที่ตัวผมได้กลับชาติมาเกิดเป็นแมว…
ผมนั่งอยู่ในรถที่เบาะหน้าด้านซ้ายมือ โดยมีเจนเป็นคนขับอยู่ทางขวา พวกเราออกจากบ้านของแอนได้สักพักก็เป็นเวลาช่วงกลางคืนพอดี…
บรรยากาศในรถค่อนข้างเงียบ จะว่าไปเจนในตอนนี้ดูเปลี่ยนไปเยอะมาก สมัยเรียนเธอเป็นสาวแว่นท่าทางขี้อาย พูดน้อย และเป็นคนที่รักเพื่อนมาก เวลาไปไหนจะไปด้วยกันสามคนตลอดเวลามีผมแอนและเจน แต่ในตอนนี้เธอดูเป็นผู้ใหญ่กลายเป็นสาวสวยที่มีความมั่นใจในตัวเองมากกว่าเมื่อก่อน… ไม่น่าเชื่อว่าผู้หญิงที่สวยดูดีขนาดนี้แต่ยังโสดได้อย่างไรกัน….
ผมรู้สึกได้ตลอดทาง วิญญาณนั้นติดมากับรถด้วย ผมในตอนนี้มองเห็นได้อย่างชัดเจนมาก น่าจะเป็นวิญญาณของเด็กที่ขณะนี้กำลังเกาะอยู่ที่ด้านนอกของตัวรถ ไม่รู้ว่าเจนจะรับรู้ได้เหมือนตัวผมรึเปล่า.. แต่การไม่เห็นไม่ต้องรับรู้น่าจะเป็นการดีที่สุด… มันคงอันตรายมากถ้าเจนต้องมาเห็นผีในขณะที่ตัวเองกำลังขับรถอยู่…
นี่เป็นครั้งที่สามแล้วที่ผมได้เจอผี ครั้งแรกในห้องนอนของแอน ครั้งที่สองคงเป็นตอนวิญญาณหลินที่หลุดออกจากร่าง และครั้งนี้ก็เช่นกัน.. แต่มันแตกต่างออกไป วิญญาณนั้นปล่อยความรู้สึกที่มุ่งร้ายคอยกดดันตลอด ถ้าให้เดามันน่าจะต้องการทำร้ายหรืออาจจะทำให้เจนต้องพบเจอกับเรื่องไม่ดี… สำหรับผมการเห็นผีไม่ใช่เรื่องที่น่ากลัวสักเท่าไหร่ อาจจะเพราะนี่คือมุมมองของแมว ถ้าผมยังเป็นมนุษย์อยู่ก็คงกลัวมากๆเหมือนกัน…
ใช้เวลาเกือบชั่วโมง.. เจนขับรถมาจนถึงที่พัก เธออุ้มผมลงมาและพาเข้าไปข้างใน สถานที่แห่งนี้เป็นคอนโดขนาดใหญ่.. เมื่อได้เข้ามาในห้องของเจนผมได้พบว่าข้างในมันช่างหรูหรามาก บางทีผมก็รู้สึกแอบอิจฉาพวกผู้หญิงเหมือนกันที่ทำงานเก็บเงินเก่งมีชีวิตความเป็นอยู่ที่ดีมากกว่าตัวผมตอนมีชีวิตเสียอีก…
เจนนำผมไปกอดเล่นบนที่นอน ดูเหมือนว่าเธอจะชอบสัมผัสที่ตัวผมมากเป็นพิเศษ อาจจะมากกว่าที่แอนเล่นกับผมด้วยซ้ำ… เจนเล่นกับผมแบบนั้นได้สักครู่หนึ่งเธอจึงแยกไปอาบน้ำ ผมใช่เวลาในช่วงนี้มองสำรวจห้อง….
แน่นอนว่าวิญญาณนั้นตามพวกเราเข้ามาถึงในห้องนี้… ผมจ้องมองอย่างไม่ละสายตา ใจหนึ่งก็อยากจะเรียกกริมให้มาช่วยตรงนี้เหมือนกัน แต่คิดอีกทีผมอยากให้กริมอยู่ดูแลแอนที่บ้านมากกว่า…
“คนใจร้าย ต้องตาย ต้องตายเท่านั้น…….” เสียงที่ดูเหมือนเด็กผู้ชายดังมาจากร่างของวิญญาณนั้น ซึ่งตอนนี้ผมมองเห็นรูปร่างได้อย่างชัดเจน น่าจะเป็นเด็กผู้ชายร่างกายสีดำ แต่มีขนาดเล็กมาก น่าจะตัวเล็กกว่าเด็กแรกเกิดด้วยซ้ำ
“อย่าทำร้ายผู้หญิงคนนี้นะ ต้องการอะไร….” ผมพยายามสื่อสารออกไปให้วิญญาณเด็กคนนั้นได้รับรู้ เสียงที่ผมส่งออกไปเป็นคำพูดแบบมนุษย์เหมือนที่เวลาผมคุยกับกริม…
“อย่ามายุ่ง นี่คือเรื่องของเรา ผู้หญิงคนนั้นเป็นคนใจร้าย ทำลายชีวิตคนอื่น มันถึงเวลาแล้วที่จะต้องชดใช้ด้วยความตาย” เสียงเล็กแหลมตอบกลับมาจากร่างนั้น...
เจนที่อาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้ว เดินออกมาข้างนอก ทำให้วิญญาณเด็กคนนั้นหายไปทันที…. เธอนำอาหารแมวจากในตู้เก็บของมาเทใส่ถาดพร้อมกับถ้วยน้ำเพื่อให้ผมกิน แต่ตอนนี้ผมไม่ค่อยหิวสักเท่าไหร่… เธอมีอุปกรณ์เลี้ยงแมวด้วย เจนน่าจะเคยมีสัตว์เลี้ยงมาก่อนอย่างที่เคยบอกกับแอนก่อนหน้านี้…
ตอนนี้ผมกินไม่ลงหรอก เพราะอยากรู้ว่านี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ทำไมวิญญาณนั้นถึงอาฆาตอยากทำร้ายเจนมากขนาดนี้.. แต่ถ้าเรื่องนี้เป็นผลมาจากความผิดพลาดของกริม ผมจำเป็นที่จะต้องคอยขัดขวางไม่ให้เกิดเรื่องร้ายขึ้น ก่อนอื่นต้องหาเงื่อนในการช่วยเหลือเจนให้ได้เสียก่อน…
ผมกินแค่น้ำนิดหน่อย แล้วขึ้นมานอนบนเตียงกับเจน อาจจะดูไม่ดีนะที่ผมมานอนใกล้ผู้หญิงคนอื่นนอกจากแอน แต่ผมเป็นแมวนี่ไม่จำเป็นต้องหาเหตุผลความถูกต้องหรอก…
เจน หันมาเล่นกับผมอีกครั้ง เธอยังคงลูบหัวผมไปมาอยู่หลายรอบ………
“นี่……. เก้า เห็นแมวอย่างเธอแล้วทำให้ฉันนึกถึงเรื่องหนึ่งขึ้นมาเลย…” เจนมีท่าทีเหมือนอยากจะเล่าเรื่องบางอย่างให้ผมฟัง…
“เมื่อก่อน… ฉันเคยเจอผู้ชายคนหนึ่ง เขาชื่อว่า อังคาส.. ฉันเห็นเขาชอบมาให้อาหารแมวจรจัดแถวมหาลัยเกือบทุกวันเลย เขาเป็นคนน่ารักมาก และฉันก็ชอบเขามากๆด้วย…” สิ่งที่เธอพูดเป็นความจริง ตอนผมเป็นมนุษย์ผมชอบให้อาหารแมวจรจัดอยู่หลายครั้ง แต่เรื่องที่เธอชอบผมนี่เพิ่งรู้เหมือนกันว่าชอบตัวผมมานานมากแล้ว…..
“อังคาส เป็นผู้ชายที่นิสัยดี.. แต่เขานะไม่ชอบฉันหรอก เขารักแอนมากๆ ฉันทำได้แค่เพียงดูพวกเขารักกันแบบนั้นมาหลายปี” เจนพูดพร้อมกับดึงตัวผมมากอดแน่นขึ้น ผมรู้สึกได้ว่าเหมือนเธอกำลังจะร้องไห้..
“ฉันไม่อยากเชื่อว่าอังคาสจะตายไปนานแล้ว!... ไม่อยากเชื่อเลย ทั้งที่ฉันอยู่กับเขาในตอนนั้น แต่กลับช่วยอะไรไม่ได้… แถมยังมีหน้าไปสารภาพรักในขณะที่เขากำลังแย่แบบนั้นอีก..” เจนร้องไห้หนักขึ้นเมื่อพูดถึงความตายของผม.. เธอคงได้รู้เรื่องที่ผมตายจากที่โรงพยาบาล.. มีแต่แอนคนเดียวที่ยังไม่รู้เรื่องนี้....
“แปลกดีนะ.. ทำไมฉันต้องมาเล่าเรื่องพวกนี้ให้แมวฟังด้วยเนี่ย แต่เก้าทำให้ฉันคิดถึงอังคาสขึ้นมาได้ยังไงกันนะ เอ๊ะ หรือว่า อังคาสจะกลับชาติมาเกิดเป็นแมวกัน!..” คำพูดของเจนทำให้ผมตกใจพอสมควร แต่คงเป็นไปไม่ได้หรอกที่เธอจะรู้เรื่องนี้…
“ฉันนี่เพ้อเจ้อจริง ไม่มีทางหรอกเนอะเรื่องแบบนั้น เก้าก็เป็นแมวที่น่ารัก อยู่กับเธอฉันมีความสุขจัง ขอบคุณที่ยอมมาด้วยกันนะ..” เจนก้มลงมาจุ๊บที่หัวของผมเบาๆ สิ่งที่เธอทำมันทำให้ผมใจเต้นแรง ทั้งที่ผมเป็นแมว และรักแอนมาก ไม่ ไม่ ผมไม่ควรมีความรู้สึกแบบนี้ให้กับผู้หญิงคนอื่น…
คืนนั้น.. ผมและเจนนอนอยู่ด้วยกันโดยที่ไม่ได้ปิดไฟในห้อง ถ้าให้เดาผมคิดว่าเจนน่าจะเป็นคนที่กลัวความมืด… ดูไปแล้วชีวิตของเธอก็น่าสงสารเหมือนกันนะ คงจะใช้ชีวิตโดดเดี่ยวแบบนี้มาโดยตลอด..
ช่วงกลางดึกเจนได้หลับไปอย่างสนิท… ส่วนตัวผมอยู่ในสภาวะครึ่งหลับครึ่งตื่น อาจจะเพราะแปลกที่ด้วย ส่วนหนึ่งผมรู้สึกเป็นห่วงแอน เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาเราแทบจะไม่เคยแยกจากกันเลย… แอนจะอยู่ได้รึเปล่าในคืนที่ไม่มีผมแบบนี้…
ผมถูกกระตุ้นด้วยความรู้สึกที่กดดันอีกครั้ง จนทำให้ต้องสะดุ้งตัวลุกขึ้นนั่งบนที่นอน… ไฟในห้องที่เปิดสว่าง อยู่ดีๆก็ถูกทำให้ดับอย่างกะทันหัน ร่างวิญญาณเด็กผู้ชายคนนั้นปรากฏตัวอยู่ที่มุมห้อง..
คราวนี้เป็นการออกมาในรูปร่างที่ผิดปกติ เหมือนเด็กที่มีร่างกายไม่สมบูรณ์ ผิวหนังปูดบวม และมีศีรษะใหญ่โตผิดรูป… แขนขาบิดงอ ร่างนั้นกำลังคลานอยู่ในห้อง แม้แต่ตัวผมที่คิดว่าตอนนี้จิตแข็งมากพอแล้ว ยังรู้สึกได้ถึงความกลัวขึ้นมาบ้างเล็กน้อย…
“วิญญาณนั้น พยายามคลานเข้ามาใกล้เจนที่นอนหลับ แต่เพราะการมีอยู่ของตัวผมคงเป็นอะไรที่ขวางกั้นวิญญาณนั้นไม่ให้เข้ามาใกล้ได้มากกว่านี้… ผมแยกเขี้ยวขู่ออกไปเบาๆ แสดงออกมาชัดว่าต้องการให้มันอยู่ห่างเจน…
ผมต้องอยู่ในสภาพระวังตัวแบบนั้นจนเกือบถึงเช้า วิญญาณเด็กผู้ชายอาจจะรับรู้ได้ว่า.. ผมคอยขัดขวางตลอดเวลา และตอนนี้ก็ใกล้เช้าแล้ว วิญญาณนั้นจึงค่อยๆจางหายไป… เป็นอะไรที่โคตรเหนื่อยเลย เหมือนกับว่าเพิ่งเล่นจ้องตาผีมาทั้งคืน…
สุดท้ายในคืนนั้นผมไม่ได้คำตอบอะไรเลย เรื่องมันเริ่มยากกว่าตอนที่ผมช่วยหลินมาก และตอนนี้ผมก็ง่วงสุดๆจนทนไม่ไหว…
ผมหลับไปอย่างไม่รู้ตัว ได้ยินแค่เสียงเจนกำลังลุกขึ้นจากที่นอน มือของเธอมาลูบตัวผมทักทายในตอนเช้า….
ผ่านไปประมาณหนึ่งชั่วโมง ผมรู้สึกได้ว่ากำลังถูกเจนอุ้ม ผมเหลือบสายตามองดูขึ้นเล็กน้อยดูเหมือนว่าตอนนี้ผมได้เข้ามาอยู่ในรถเรียบร้อยแล้ว เจนคงจะพาผมไปทำงานด้วยแน่…
ก็ดีนะ… ถ้าติดไปด้วยกันจะได้คอยดูว่ามีเรื่องร้ายอะไรเกิดขึ้นอีกรึเปล่า… อย่างน้อยถ้าอยู่ใกล้กันผมมั่นใจได้ว่าวิญญาณเด็กคนนั้นคงเข้ามาทำอะไรไม่ได้ตรงๆ… แต่ตอนนี้ขอนอนต่ออีกหน่อยแล้วกันนะ.. ผมเอาแต่หลับตลอดทางที่เจนขับรถ….
คิดถึงแอนจัง… เช้านี้ก็คงไปทำงานแล้วเหมือนกัน อยากจบเรื่องตรงนี้แล้วรีบกลับไปหาแอนไวๆ… ความรู้สึกที่ผมมีให้แอนยังคงเป็นเหมือนเดิม ถึงแม้ว่าจะต้องอยู่ห่างกันในตอนนี้..
ผมหลับจนไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน… มารู้สึกตัวตื่นอีกทีกำลังถูกเจนอุ้มตัวเข้าไปยังสถานที่แห่งหนึ่ง ภายในดูเหมือนจะเป็นร้านกาแฟมีพนักงานเป็นหญิงสาววัยรุ่นคนหนึ่ง กำลังบริการลูกค้าอยู่ที่หน้าเคาน์เตอร์ร้าน….
“พี่เจน… สวัสดีคะ…” พนักงานสาวกล่าวทักทายเจนที่เดินเข้ามาในร้านพร้อมกับตัวผม
“ชมพู่… มาดูนี่สิ วันนี้พี่พาแขกตัวเล็กมาด้วย…” เจน อุ้มผมอวดให้พนักงานสาวที่ชื่อชมพู่ดู….
“อุ้ย! แมวดำ ตาโตน่ารักจังเลย ขนดำสนิทสวยมาก แบบนี้จะเป็นแมวโกนจานะคะ..” ชมพู่ มองมาที่ผม พร้อมพูดถึงลักษณะสายพันธุ์แมวโกนจา…
“แมวโกนจาเหรอ แมวมงคลด้วยสิ นี่.. เก้า วันนี้ช่วยกวักมือเรียกลูกค้าให้ด้วยนะ เดี๋ยวจะซื้อขนมแมวเลียเป็นรางวัลให้..” เจน เชื่อว่าแมวอย่างผมจะนำโชคดีมาให้ที่ร้านภายในวันนี้… แต่ว่าขนมแมวเลียเนี่ยรสชาติมันจะเป็นยังไงนะ จะว่าไปแอนก็ยังไม่เคยให้ผมได้ลองกินเลย…
เป็นอีกวันที่น่าจะเป็นปกติ… ผมไม่สัมผัสได้ถึงวิญญาณเด็กคนนั้นเลย… แต่ก็น่าจะดีแล้วแหละ ผมจะได้ถือโอกาสพักผ่อนไปในตัวด้วยเลย หลังจากที่เหนื่อยเพราะคอยเฝ้าระวังมาตลอดทั้งคืน…
เจนและชมพู่ทำงานในร้านกันอย่างขยันขันแข็ง ดูเหมือนว่าเช้านี้ลูกค้าจะเข้ามาเยอะจริงๆ เอ๊ะ รึว่าจะเป็นโชคดีจากแมวโกนจาอย่างผม คงไม่เกี่ยวกันมั้ง น่าจะเป็นความบังเอิญมากกว่า...
ผมลองเดินดูภายในร้าน ซึ่งเจนก็ปล่อยให้ผมเดินได้อย่างอิสระ ลูกค้าในร้านหลายคนก็แวะมาเล่นกับผมบ้างเป็นครั้งคราว
ที่ผนังร้านมีรูปถ่ายของเจนแขวนตกแต่งเอาไว้หลายรูป รวมถึงมีรูปพวกเราสามคนที่ถ่ายไว้ตอนเรียนมหาลัยด้วยเป็นรูปของผมแอนและเจนในชุดนักศึกษา… เห็นแล้วก็คิดถึงบรรยากาศในตอนนั้นจัง....
ระหว่างที่กำลังเดินดูรูปถ่ายในร้านอยู่เพลินๆ ผมดันเกิดไปสะดุดตากับรูปถ่ายรูปหนึ่งเข้า มันเป็นรูปของเจนที่กำลังยืนอยู่ที่หน้าร้าน แต่ดูจากในรูปเหมือนเจนกำลังตั้งท้องอยู่ จากขนาดท้องน่าจะมีอายุครรภ์ประมาณ 4-5 เดือน…
เฮ้ย… เจนเคยตั้งท้องอย่างงั้นเหรอ ไหนเธอบอกว่ายังไม่ได้แต่งงานมีครอบครัวไง แล้วนี่มันเกิดอะไรขึ้น…. ท้องได้ยังไง แล้วใครเป็นพ่อของเด็กกันละ!.......
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
