ตอนแรกว่าจะไม่ตอบละแต่เอาสักหน่อยก็ได้ ยาวมากๆค่ะ ตั้งใจเขียนมากๆ
เราตอบในถานะที่เราเคยผ่านปีหฤหรรษ์มาได้เราคิดว่าเราเคยเป็นโรคซึมเศร้าแต่แล้ววันนึงเมื่อเราเข้าใจทุกอย่างมันก็เปลี่ยนเรากลายเป็นคนไม่แยแสอะไรเลย เปลี่ยนเราจากหน้ามือเป็นหลังเท้าเลยค่ะ
ย้อนกลับไปประมาณ 3 ปีที่แล้ว มันมีเหตุการณ์บางอย่างเกิดขึ้นพร้อมๆกัน ทั้งหมดมีผลกระทบต่อจิตใจเราหมดเลย รวมทั้งปกติเราเป็นคนที่เซนซิทีปค่ะ นิดหน่อยมันสะเทือนใจจนใจเต้นหรือเสียวหัวใจได้มากๆ เหตุการณ์เหล่านั้นมันทำให้เราต้องจมอยู่ในความทุกข์และความเครียด เรากลายเป็นคนที่เบื่อโลก ไม่อยากพบเจอใคร ไม่อยากเห็นแม้แต่แสงตะวัน
เพื่อนทักว่ารอยยิ้มเราไม่เหมือนเดิม คือเป็นรอยยิ้มไม่มีแววตาค่ะ ไม่ว่าจะยิ้มจากใจขนาดไหนยิ้มนั้นไม่สดใสเลยค่ะ เพื่อนบอกว่าเราเปลี่ยนไปเยอะมาก บางครั้งแม้จะไปเจอเพื่อน(ที่สนิทจริงๆ)หัวเราะปกติแต่ระบบบางอย่างในสมองมันสวิชเข้าโหมดเศร้าเฉยเลยค่ะ ลองดูว่าหัวเราะอยู่ดีๆ ชะงักแล้วมองไปทางอื่นแล้วก็นิ่งเงียบ ตาลอย ในหัวไม่มีอะไรค่ะ เพื่อนถามว่่าเป็นอะไร ก็ได้แค่บอกว่าไม่มีอะไรค่ะ แต่จริงๆคิดว่าแค่ไม่อยากอยู่อีกต่อไป หัวเราะอะไรไร้สาระ ไม่รู้ว่าอยู่ไปทำไม บางทีเมื่อเราหายไปทุกอย่างก็จบ ปกติเราชอบออกกำลังกาย แต่เราไม่ออกเลยค่ะ
แต่มันมีความคิดที่ว่า ทำไมเราถึงเป็นแบบนี้ เราจะหายมั้ย หรือจมแบบนี้ บางครั้งมันนึกย้อนไปตอนที่เราอ่านการ์ตูนโดราเอม่อน ตอนที่โดราเอม่อนเอายาอะไรบางอย่างให้โนบิตะกิน เพราะตอนนั้นโนบิตะเศร้าและหดหู่มาก แต่เมื่อโนบิตะกิน กลายเป็นเหมือนเด็กที่ตื่นเต้นไปหมดทุกอย่าง ของที่เคยเล่นจนชินกลับตื่นเต้นดีใจอยากเล่นอีก ไม่ว่าเล่นหมากรุก พันด้าย หรืออะไรก็แล้วแต่ทำให้โนบิตะที่หดหู่เปลี่ยนเป็นสดชื่นอีกครั้ง เราคิดว่าเราอยากเป็นแบบนั้นค่ะ
เราไม่อยากหาหมอ เพราะเรามีเพื่อนที่หมอวินิจฉัยว่าเป็นโรคซึมเศร้า ทั้งที่เพื่อนคนนั้นมีเพื่อนสนิท เพื่อนเยอะ กำลังใจดีมาก ไปไหนมาไหนตลอด แม่ก็หัวสมัยใหม่ ปกติเพื่อนเราจะลั้นลาเฮฮาปร์ตี้มาก เราคิดว่าเพื่อนเราแค่น่าจะเครียดอะไรในบางช่วงชีวิตเท่านั้นเอง
เพราะเราค้นหาข้อมูลว่าการวินิจฉัยโรคซึมเศร้าตัดสินยังไง ประโยคคลาสสิคเลยคือ
คนที่เป็นโรคซึมเศร้า
"ไม่มีอดีต ไม่มีปัจจุบัน ไม่มีอนาคต" พวกเขาไร้แพสชั่นที่จะทำสิ่งต่างๆดังนั้นจึงต้องกินยาปรับฮอร์โมน แต่เพื่อนเราถึงแม้จะเศร้าแค่ไหนนางยังมีแพสชั่นเรื่องการเมือง ยังด่าคนเป็น เราคิดว่ามันไม่ใช่ละ
แน่นอนเมื่อเราเศร้าจิตตกสุดๆไม่มีใครให้คำปรึกษา หรือให้คำปรึกษาไม่ดีพอก็ต้องไปหาหมอ แล้วไปหาหมอ ใช่ว่าหมอจะดีทุกคน (ไม่ได้ดูถูกอาชีพนี้นะคะ ) แล้วหมอขายอะไร? ก็ขายยาสิ แม้แต่ทำแบบทดสอบแน่นอนช่วงเศร้าก็ต้องตอบเศร้าๆสิ
แต่เราไม่ชอบกินยา เพราะไม่ว่าจะยาเม็ดไหนเมื่ออยู่ในมือมันย้ำเตือนเราว่าเรากำลังไม่ปกติ เราไม่ชอบการกินยา ไม่อยากไปหาหมอ เราเลยลงทุนหาหนังสือจิตวิทยาอ่านเสียเองเลย รวมทั้งหนังสือ mind set ต่างๆ หาบทความเรื่องฮอร์โมนต่างๆว่าตัวไหนมีผลกระทบยังไง กิจกรรมใดที่เสริมสร้างฮอร์โมนเหล่านั้นบ้าง
เราไม่ได้อยากทำกิจกรรมเหล่่านั้นค่ะ แต่ฝืนทำ
ฝืนออกไปเดินเล่น ออกไปทำกิจกรรมช่วยเหลือสังคมบางครั้งบางสิ่งก็ไม่อยากทำ เพราะเราไม่อยากเจอใคร ไม่อยากเห็นแม้แสงตะวันอย่างที่บอกเหมือนการออกกำลังกายที่บางท่าเราไม่อยากออก แต่ก็ต้องฝืนออกจนเราทำท่านั้นได้
อาการมันดีขึ้นค่ะ เพราะเวลาอะไรเกิดขึ้นจะรู้ว่าฮอร์โมนตัวไหนทำงานอยู่ แต่ยังเป็นคนเซนซิทีฟ
นอกจากนั้นเรายังเรียนรู้ด้านพลังงานด้วยค่ะ
เราพบว่าคนที่เป็นโรคซึมเศร้าพลังงานของทั้ง 7 จักระในร่างกายบล็อคอยู่ ต้องบอกว่าการทำสมาธิคือการสร้างเซโรโทนินซึ่งช่วยให้จิตใจสงบและรักษาโรคซึมเศร้า แต่เราไม่อยากเข้าหาธรรมะเพียงเพราะใจพิการค่ะ
หลังจากนั้นเราเจอเหตุการณ์อีกเหตุการณ์หนึ่ง ที่เจ็บแปลบสุดๆ ร้องไห้สุดๆ วันนั้นเราปิดประตูล็อคห้องแล้วอาละวาดเต็มที่ แล้วในหัวมันปรากฏเหตุการณ์ที่เคยเกิดขึ้นอดีตตั้งแต่เด็กจนปัจจุบัน มันคือของเสียจากประสบการณ์ที่เคยสะสมไว้ในจิตใต้สำนึกมันไม่ใช่แค่เหตุการณ์ในปัจจุบันค่ะ เพราะเราเป็นคนเก็บเพราะนิสัยชอบพูดว่า "ไม่เป็นไร" (แต่จริงๆเป็น) สิ่งที่เคยโดนเอาเปรียบใน รร ในครอบครัว พ่อแม่ถือหางใคร มันมาหมดค่ะ
อยากตายมากๆตอนนั้นแต่เราไม่เคยบอกใครนะคะ แต่ผลจากการฝึกสมาธิคือให้มีสติทุกๆ 1 วินาทีที่จะไม่ทำอะไรโง่ๆ ระลึกไว้เสมอว่าห้ามๆ ห้ามกระโดด ห้ามหาเชือก ห้ามหยิบมีด กรีดร้องค่ะ กรี้ดใส่หมอน ชกประตู ทำหมดเพื่อให้รู้ตัว วันนั้นไม่ต้องการใครอยู่ข้างๆ เราระเบิดทุกอย่างออกมาคนที่อยู่ในความทรงจำเราที่ทำให้เกิดเรื่องแย่ๆ เราโทรไปเคลียร์หมดเลยค่ะ เค้างงๆแต่ก็ได้พูดเปิดใจกัน
หลังจากคืนนั้นโล่งค่ะ แล้วมันหวนกลับมาเป็นอีก 1 ปีให้หลังเกือบจะตรงกับวันเดียวกัน
แต่ 1 ปีให้หลังเราต้องการใครสักคนข้างๆมากๆ คนที่บอกว่าจะอยู่ข้างๆเราเสมอเพื่อนสนิทหรือใคร สุดท้ายไม่มีค่ะ ไม่มีใครเลย ทำเหมือนเดิมค่ะมีสติ สุดท้ายเราผ่านคืนนั้นมาได้ "คนเดียว" ไม่เคยหาหมอ ไม่เคยใช้ยา มีแค่ใจล้วนๆ
เราเบลอไปหลายวันเลยค่ะ ไม่ว่าใครจะพูดอะไรเราไม่รู้ เราฟังภาษาไม่ออก แต่หลังจากนั้น
คิดว่าแล้วเราจะมีชีวิตเพื่อใคร? ฉันจะแคร์ใครในวันที่ฉันต้องการใครแต่ไม่มีใครแคร์ฉัน?
มันกลายเป็น
I don't give a f*ck to any body, I just do what I feel like to, I don't care sh*t, I don't even care how people think about me. I have my own rules and I enjoy it, I'm no longer breakable.
เหมือนเกิดใหม่ค่ะ กลายเป็นคนไม่เซนซิทีฟ keep calm ไม่เหงา ไม่สน ไม่แคร์ ไม่ต้องการให้ใครมาสน ไม่ต้องการเป็นคนสำคัญของใคร รู้ทันอารมณ์ตัวเอง มองคนออก ไม่เอาความรู้สึกใส่พร่ำพรื่อ แยกสถานการณ์ออก รู้จักใส่ใจเรื่องที่ควรใส่ใจ ปล่อยวางและไม่เก็บมาคิดบางเรื่อง เราพบว่าหลายๆอย่าวที่พบเจอในชีวิตมันไร้สาระมากที่จะ take it serious. เพราะคิดไปก็เตรียดเปล่าๆ เราไม่อนุญาตให้ใครมามีอิทธิพลกับเราอีกเลย กลายเป็นผู้หญิงที่จิตใจแข็งไปเลยค่ะ
*กลับมาเสริมตรงนี้ค่ะ
หลังจากนั้นเราไปเจอคำคม Gangster ของฝรั่ง
เค้าเขียนว่า "I went though my darkess time alone, so sorry if I act like I don't need anyone" ซึ่งมาทำให้เราแบบ แม่งงงง ใช่เลยย ทำให้เราเข้าใจความรู้สึกคนเขียนคำคมนี้ขึ้นมา แล้วก็รู้ว่าไม่ใช่แค่เราคนเดียวบนโลกนี้ที่ผ่านค่ำคืนตัดสินชะตาแล้วเปลี่ยนเป็นคนละคน
กลายเป็นว่าเราทำดีเพราะไม่ใช่สิ่งที่สมควรทำ แต่ทำความดีเพราะเห็นว่าเป็นเพื่อนมนุษย์หรือเพื่อนร่วมโลกด้วยกัน ฉันทำดีเพราะ Feel like to ข้อดีคือทำดีเพราะอยากทำและไม่ต้องการอะไรตอบแทน แต่ถ้าไม่ทำดีหรือไม่ได้ช่วยใครยามใครต้องการมันก็ช่วยไม่ได้ มันคือสิทธิ์ของฉันที่จะช่วยหรือไม่ช่วย เพราะวันที่ฉันต้องการใครมากที่สุด ทุกคนก็ใช้สิทธิ์ไม่ช่วยฉันในคืนนั้น
ดันนั้นไม่ว่าใครจะคิดว่าเราเป็นคนยังไงเราไม่สนค่ะ ปกติคนชอบคิดเองอยู่แล้ว และไม่มีใครรู้จักเราดีจริงๆ ทั้งเบื้องลึกเบื้องหลัง เราจึงไม่สนค่ะ อาจจะสุดโต่งแต่มันก็คือวิธีป้องกันตัวเองทางความรู้สึกค่ะ
แต่ว่าเราก็ยังใจดีกับเพื่อนรอบๆข้างค่ะ
เมื่อเราไม่แคร์เราก็จะเจอความจริง เพื่อนก็จะโทรมาขอปรึกษา รับพลังงานบวก ซึ่งจริงๆเราให้ได้ทั้งบวกและลบแหละค่ะ เพราะเราไม่อยากให้เพื่อนที่เครียดๆโดนทิ้งให้โดดเดี่ยวแบบในวันที่เราโดน เพราะอาจจะมีไม่กี่คนที่สามารถข้ามผ่านวันตัดสินโชคชะตามาได้
เรามองกลับไปดูตัวเอง เราพบว่าเราไม่ได้เป็นโรคซึมเศร้า เพราะเรายังมีแพชชั่นที่จะหายเรายังมีความเชื่อในตัวเอง เราแค่ไม่รู้จักหาวิธีรับมือกับสิ่งต่างๆเพราะ รร ไม่เคยสอน ใครหลายๆคนไม่เป็น ไม่เคยเป็นด้วยซ้ำ พวกเขาแค่อยากได้ยินคำปลอบใจ อยากได้รับความสำคัญจากสังคม พวกเขาหรือเราในอดีตไม่รู้จักโตและไม่เข้าใจว่าชีวิตเราคือความรับผิดชอบของเราเอง ปัญหาเกิดขึ้นก็รู้จักเคลียร์เองไม่ใช่วิ่งหาคนปลอบใจ พอไม่มีใครก็น้อยใจมันไม่ใช่ เราคิดว่าโรคนี้ไม่ได้เป็นกันง่ายๆ บางครั้งเราแค่เครียดวิตกกับบางช่วงของชีวิต คนเราสามารถฆ่าตัวตายเพราะเครียดเกินพิกัดไม่จำเป็นต้องเป็นโรคซึมเศร้าด้วยซ้ำ แค่รู้จักหาวิธีรับ เข้าใจ ปลดปล่อย
เราเคยอยากหายและอยากช่วยคนเป็นโรคซึมเศร้าพบว่าคนเหล่านั้นหลายๆคนไม่น่าช่วยเลยค่ะ อย่างที่บอก บางคนที่อยากหาคำปลอบใจที่โดนใจ แค่อยากมีคนโอ๋ เราเคยตอบคำถามคนเป็นโรคซึมเศร้าในนี้ค่ะ อาจะเพราะตรงเกินไป เมนต์ของเราเลยโดนรายงาน ใช่ว่าเราไม่เข้าใจ แต่เราเคยผ่านมันมาแล้วด้วยซ้ำ
ถึงแม้เราเจ็บแต่เราไม่ตัดสินให้ตัวเองเจ็บค่ะ
เราตัดสินให้ตัวเองแกร่งกว่าความเครียดที่เข้ามา
เราเลยกลายเป็นคนไม่แยแสอะไรอีกเลยค่ะ
ตอนนี้เราสุขภาพดี (มากๆ) แข็งแรง ออกกำลังกายได้หนักกว่าเดิม มีแพชชั่นหลายอย่าง มีชาเลนจ์ให้ตัวเองมากมาย ไม่มีเวลานั่งคิดเรื่องแย่ๆค่ะ
- 11
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
