"นักปฏิบัติธรรม โดยนัยยะของข้าพเจ้า"
่เขานั้น ต้องมี ศรัทธา ต่อ พระศาสดาก่อนอันดับแรก เชื่อว่าพระองค์มีตัวตนจริง ตรัสรู้โดยชอบจริง จากนั้นเขาจึงจะเชื่อว่าอริยะสัจสี่ (พระธรรม ) คือหนทางแห่งชีวิต ที่ต้องเดินตามอย่างแท้จริง
ต้องเป็นผู้เกรงกลัวต่อความทรมานของวัฐสงสารอย่างแรงกล้า มีแรงจูงใจอย่างถึงที่สุด ว่าต้องออกจากระบบนี้ ให้ได้ก่อนตาย
ตรงนี้แหละที่เรียกว่า การเปลี่ยนทัศนคติในการดำเนินชีวิต หรือ มีสัมมาทิฐิแล้วนั่นเอง
เมื่อความคิดถูกต้องแล้ว จึงเริ่มศึกษา พระธรรม อย่างน้อยที่สุดในส่วนของ อริยะสัจสี่ ให้เข้าใจอย่างลึกซึ้ง
แล้วจึงเริ่มปฏิบัติธรรม ตามมรรค8 โดยย่อคือ ศีล สมาธิ ปัญญา
ช้าได้ ท้อได้ เบื่อได้ แต่อย่าหยุด แล้วเวียนกลับไป หาโคลนตมอีกครั้ง
พัฒนาการ คือ การเจริญขึ้นของ ศรัทธา วิริยะ สติ สมาธิ ปัญญา
เมื่อถึงการบรรลุธรรม ของคู่บุรุษ8
สังโยชน์จะค่อยจางคลายไปทีละตัวๆ ตามลำดับ
เปรียบเสมือน บุคคลผู้ลอยตัวเหนือมหาสมุทร ( กิเลส ) แล้วค่อยๆว่ายเข้าฝั่ง ไปเรื่อยๆ จน เป็นพราหม์ ยืนบนฝั่ง
โดยสรุป นักปฏิบัติธรรม คือผู้ที่ถึงพร้อมทั้ง
ศรัทธา ปริยัติ ปฏิบัติ และ ปฏิเวท
ขอให้ท่านทั้งหลาย จงเจริญในธรรมครับ
สาธุ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
