"ความหวังสีขาว... กับเงามนุษย์สีดำ"
ประพันธ์ - sonthaya
"18:34"
ผมกำลังยืนดูดบุหรี่อยู่บริเวณระเบียงของหอพัก
พร้อมกับสาดสายตาเพื่อมองบรรยากาศรอบๆ...
"ฟ้าสาดสีแสด... แปดเปื้อนไปด้วยความเจ็บปวด"
"เหล่าดอกไม้ที่แห้งเหี่ยว... เหมือนใจที่เปลี่ยวๆของคนๆหนึ่ง"
"ใบไม้ โรยร่วงหล่น... ราวกับจิตที่บ่มไปด้วยความเศร้าโศก"
"ไม่มีวันใด... ที่.."
"ก๊อก ! ก๊อก ! ก๊อก !"
เสียงในหัวของผมถูกขัดจังหวะ... ด้วยเสียงของการเคาะประตูที่หนักแน่น
เหมือนกับว่ามีใครบางคนกำลังโกรธ... และต้องการที่จะพังประตูเข้ามา
ผมรีบคว้ากระเป๋าเป้ของผม... ที่บรรจุไปด้วยของที่จำเป็นต่างๆ
และกระโดดออกระเบียงไป... โดยทิ้งสิ่งของที่ไม่จำเป็นไว้ข้างหลัง
ผมกระโดดเกาะไปที่ขอบระเบียงของตึกตรงข้าม
ดีนะ... ที่มันยังแข็งแรงดี ไม่งั้นผมคงตกลงไปเสียแล้ว
ผมดึงตัวเองขึ้น ก่อนจะเข้าห้องไป
"กรี้ดด !"
เสียงเจ้าของห้อง กรีดร้องออกมาด้วยความตกใจ เมื่อเห็นผมบุกรุกเข้าห้องมา
"โทษนะครับ แต่ผมแค่ผ่านมา"
ใช่ครับ นั่นคือการบุกรุกพื้นที่ส่วนตัวชัดๆ แต่จะทำอย่างไรได้ล่ะ...
ในเมื่อตอนนี้ผมกำลังโดนล่า...
"เชี่ยเอ้ย ! มันหนีไปแล้ว"
เสียงนั้นดังจากห้องที่ผมเพิ่งกระโดดออกมา...
...
จริงๆผมก็เคยเป็นเด็กปกตินั่นแหละ... เป็นเด็กทั่วไป
ตื่นเช้าไปโรงเรียน... เหมือนกับเด็กทุกๆคน
แต่ก็นะ... ชีวิตเกือบทุกคนมันก็มีจุดเปลี่ยนกันทั้งนั้น
แต่จุดเปลี่ยนของผม มันแค่มาไว...
...ไวเกินกว่าที่ผมจะตั้งตัว...
...
"21:42"
"ก๊อก... ก๊อก... ก๊อก"
เสียงเคาะประตูดังขึ้น
"รหัสผ่าน"
"พิราบดำ"
"มีคนมาด้วยไหม"
"ไม่ครับ... ทุกทีผมก็มาคนเดียว"
"เข้ามา"
การ์ดเปิดประตูให้ผม... ก่อนที่ผมจะเดินเข้าไป
ผมเดินไปในตรอกซอยเล็กๆ ที่อยู่ในมุมมืดของเมืองนี้
ไฟสลัว... กลิ่นเน่าจากซากสัตว์ คาวเลือด และน้ำเสีย
กลิ่นควันต่างๆ จากบุหรี่... กัญชา... และควันพิษจากโรงงานอุตสาหกรรม
กลิ่นระเหยของแอมโมเนีย... ลอยขึ้นคลุ้งไปเกือบทั้งซอย
และอีก 10 กว่ากลิ่นเหม็น ที่ผมพอจะนึกออกบนโลกใบนี้
ถูกอัดรวมกันอยู่ในซอยนี้ทั้งหมด...
คุณภาพชีวิตดีๆ ที่คุณหาได้จากที่นี่เลยล่ะ
แต่พูดตรงๆ... ว่าผมชินแล้ว
และจมูกผมคงตายไปแล้วล่ะ
"ไงหนุ่ม... วันนี้มึงไปทำอะไรมา"
"..."
ผมสะดุดไปครั้งหนึ่ง หลังจากได้ยินเสียงนั้นดังขึ้น
นอกจากสภาพแวดล้อมแย่ๆแล้ว...
นั่นเป็นสิ่งที่ผมไม่อยากจะเจอที่สุดในที่แห่งนี้เลยล่ะ
พวกขาใหญ่ในซอย...
"อย่ายุ่งกับผมเลย"
ผมตอบกลับไปนิ่งๆ ก่อนจะรีบเดินหนีไป
หนึ่งในกลุ่มพวกนั้นจับแขนผมไว้...
"จะรีบไปไหนวะ ? ลูกพี่กูถามดีๆ มึงก็น่าจะตอบกันดีๆ"
"ปล่อยกูไป..."
ยังไม่ทันจะพูดจบ ผมถูกทุ่มตัวลงอย่างหนัก
"ตุบ !"
"ไอนี่มันวอน... เอายังไงกับมันดีครับ"
หนึ่งในพวกมัน ลุกขึ้นมาจากโซฟาอันเก่า ดูน่าเกรงขามที่สุด
ผมเดาว่าไอห่านี่ น่าจะเป็นจ่าฝูงของพวกมัน
หัวหน้าพวกมันดูดบุหรี่ ก่อนจะพ่นควันจางๆออกมา...
"พวกมึงล็อคมันไว้"
ผมโดนพวกมันจับล็อคที่แขนซ้ายและขวา แน่นเสียจนผมดิ้นไม่ออก
เหลือเพียงขา ที่ผมพอจะขยับได้นิดหน่อย...
"มึงค้นกระเป๋ามัน... ดูซิว่ามันได้อะไรมาบ้าง"
ลูกกระจ๊อกของมันกำลังค้นกระเป๋าของผม... หาจนทั่ว
"ไม่เจออะไรเลยครับ"
"งั้นคืนกระเป๋ามันไป"
ลูกกระจ๊อกมันค่อยๆยื่นกระเป๋าคืนให้กลับผม แต่...
"เดี๋ยวก่อน"
หัวหน้าพวกมันได้สั่งหยุดไว้
"มึงแน่ใจนะ ว่าค้นทั่วแล้ว"
"แน่ใจครับ"
หัวหน้ามันคว้ากระเป๋าของผมไป ก่อนจะค้นใหม่อีกครั้ง...
และล้วงไปที่ใต้แผ่นรองกระเป๋าของผม...
"..."
"ไหนมึงว่ามึงหาทั่วแล้ว ?"
หัวหน้าพวกมันเจอถุงแปลกๆอยู่ในกระเป๋าของผม
"ปัง !"
ลูกตะกั่วเล็กๆได้ลอยผ่านหัวของลูกกระจ๊อกคนนั้น...
เศษเสี้ยวอวัยวะและกระดูกส่วนต่างๆ ถูกแยกชิ้นส่วน และกระจายออก
บริเวณใกล้ๆตรงนั้น... เหมือนถูกสาดไปด้วยสีแดงไม่มีผิด...
ผมนิ่งไป... เหมือนคนยอมรับในโชคชะตา
วันนี้ผมคงไม่รอด...
"ของดีด้วยนี่หว่า"
"แบ่งให้พวกกูซักนิดไม่ได้หรือไง... ขี้หวงชะมัด"
หัวหน้ามันนั่งยองๆลงตรงข้างหน้าผม ก่อนจะดูดบุหรี่อีกครั้ง
และพ่นควันมาใส่หน้า...
"ตลอดเวลาที่มึงอยู่ที่นี่มา มึงควรจะรู้นะ ว่าไม่ควรเล่นตุกติกกับกู"
"ปกติมึงก็แบ่งของให้พวกกู กูก็สงสัยว่าทำไมวันนี้มึงไม่ปกติ"
"มึงได้ของที่โคตรดีมานี่เอง"
มันค่อยๆยื่นก้นบุหรี่ที่ยังไม่ถูกดับ... เข้ามาใกล้ตัวผม
แล้วจี้ลงบนหน้าอกของผม...
ณ เวลานั้น ผมกรีดร้องออกมา ร้องจนเสียงของผมแหบกร้าน
พวกมันตะบันหน้าผมด้วยกำปั้น... และฟาดไม้มาที่ร่างกายของผม...
ร่างกายของผมมันเจ็บ... เจ็บจนกว่าผมจะทนไหว
ผมร้องขอให้มันหยุด... แต่มันก็ยังไม่หยุด
...
ทุกคนอาจจะสงสัยว่าทำไมผมไม่ให้มันไปแต่แรก
ก็เพราะว่าผมมีเหตุผลที่ให้ไม่ได้ยังไงล่ะ...
นี่จะเป็นครั้งสุดท้าย ที่ผมจะโดนพวกมันข่มเหงแบบนี้ ก่อนที่ผมจะออกไปจากที่นี่...
สัญชาติญาณเอาตัวรอดของผมกำลังเผชิญกับความเครียดอย่างขีดสุด...
จนมันทำงาน...
"...ฉึก..."
ผมถีบตัวของไอพวกหัวหน้าจนล้มไปกระแทกกับกำแพงที่มีท่อน้ำเผยอออกมา
จนทะลุหัวด้านหลัง มาโผล่ที่ปาก...
เวลานั้นผมรู้ทันที่ว่า... สถานที่แห่งนี้...
ไม่ใช่ที่ๆผมจะอยู่ได้อีกต่อไป...
ผมแทงศอกทั้งสองข้างอย่างแรงไปที่ลูกกระจ๊อกที่ล็อคตัวผมอยู่
ในขณะที่มันกำลังตกใจกับสิ่งที่เห็นตรงหน้า
ผมหลุดออกมาได้ หยิบของๆผม วิ่งหนี...
และวิ่งหนี...
...
ผมจำไม่ได้แล้วว่าผมเริ่มวิ่งหนีครั้งแรกตอนที่ผมอายุได้เท่าไหร่...
แต่เท่าที่ผมรู้ ว่าผมต้องวิ่งหนีมาเกือบครึ่งชีวิตของผม
เริ่มวิ่งหนีมา...
ตั้งแต่ที่ผมจำได้...
...
"3:32"
"ไหนของที่มึงได้มา"
ผมยื่นถุงสีดำขนาดประมาณกล่องพัสดุขนาดเล็กสุด
"เอาเงินให้มันไป"
...
"5:22"
"ก๊อก... ก๊อก"
เสียงเคาะประตูดังขึ้นเบาๆ ภายในห้องพักแคบๆเก่าๆที่หนึ่ง...
"ใครมันมาเคาะประตูชาวบ้านเวลานี้เนี่ย"
สาวน้อยคนหนึ่งตื่นขึ้นมาในสภาพงัวเงีย ก่อนจะมองไปที่ตาแมว
เพื่อดูว่าใครกัน ที่มาเคาะประตูในตอนเช้ามืดแบบนี้
"..."
"พี่..."
...
"โรสคิดว่าพี่ตายไปแล้ว... พี่หายไปไหนมา..."
"เรื่องมันยาวน่ะโรส... ไว้พี่ค่อยเล่าให้ฟังแล้วกัน"
"แล้วทำไมพี่เพิ่งจะกลับมา... แต่ช่างเถอะ พี่กลับมาโรสก็ดีใจแล้ว"
"แล้วพี่กินอะไรมาหรือยัง... เดี๋ยวโรสเอากับข้าวมาให้นะ"
"ไม่โรส..."
"พี่ต้องรีบไป"
"รับนี่ไว้นะ"
ผมยื่นกระเป๋าเป้ของผมมาให้กับน้องสาวของผม
ที่ไม่เจอผมมาเป็นเวลาเป็นสิบๆปี...
"พี่ไม่อยากให้โรสใช้ชีวิตลำบาก... เงินก้อนนี้จะเป็นก้อนแรก และก้อนสุดท้าย
ที่พี่จะให้โรสนะ"
"..."
ณ ตรงนั้น โรสได้หยุดนิ่งไป
"โรสรู้นะ... ว่าหลังจากที่พ่อแม่ของเราตายไปตอนที่เรายังเด็ก
เราต้องผ่านอะไรด้วยกันมามากแค่ไหน... ที่พี่ถูกตำรวจจับ...
จนกระทั่งพี่หายตัวไป... โรสรู้นะว่าพี่ต้องลำบากแค่ไหน"
"แต่พี่... ชีวิตมันเริ่มใหม่ได้นะคะ..."
"โรส..."
"ตอนนี้เราก็โตพอที่จะทำงานหาเงินแล้ว... เราสามารถทำงานสุจริตกันได้แล้ว ไม่ต้องไปทำงานผิดกฎหมายแบบนั้นแล้วนะพี่"
"หรือถ้าพี่ทำงานไม่ได้... โรสทำงานเลี้ยงพี่ก็ได้ แต่โรสขออย่างเดียว..."
"พี่อย่าไปไหนอีกเลย..."
"อย่าปล่อยให้โรสต้องอยู่คนเดียวอีกเลย... นะ"
"..."
"พี่... ขอโทษนะ แต่พี่ทำแบบนั้นไม่ได้"
"ทำไมล่ะพี่ ?"
"โรส... ตอนนี้โรสกำลังตกอยู่ในอันตรายนะ..."
"ยิ่งพี่อยู่ที่นี่นานแค่ไหน โรสจะยิ่งอันตรายมากขึ้นเท่านั้น"
"พี่โดนคนตามล่าอยู่... หลายคนเลยล่ะ..."
"ฟังพี่นะโรส... เงินก้อนนี้จะเป็นก้อนสุดท้ายที่พี่ให้..."
"จำได้ไหม ตอนโรสเพิ่ง 6 ขวบ... โรสบอกกับพี่ว่าอยากเรียนหมอ
"มันเพียงพอที่โรสจะสามารถเรียนจบมหาวิทยาลัยเมืองนอก..."
"อาจจะพอถึงให้โรสเรียนเป็นด็อกเตอร์ได้เลย"
"พี่อยากให้โรสไปใช้ชีวิตนะ... ให้โรสไปทำตามฝัน... ให้โรสเริ่มต้นชีวิตใหม่"
"และมีความสุข..."
"พี่... โรสไม่อยากได้แบบนี้... ทำไมพี่ไม่เริ่มใหม่กับโรส..."
"เพราะว่าพี่..."
"...ไม่มีความหวังอะไรหลงเหลือแล้ว"
...
"5:55"
"แช็ค... แช็ค"
ผมจุดบุหรี่อยู่ที่กลางสะพานใหญ่ ก่อนจะมองไปที่ดวงอาทิตย์ที่กำลังขึ้น...
"ซื้ด... ฟู่ว..."
ผมดูดควันเข้าเต็มปอด ก่อนที่จะพ่นออกมาเป็นหมอกจางๆ...
ผมมองดูดวงอาทิตย์ ที่ค่อยๆโผล่มาจากปลายขอบฟ้า...
ก่อนจะคิดทบทวนอะไรต่างๆ ที่เกิดขึ้นตลอดที่ผมมีชีวิต...
"ไม่น่าเชื่อเลยนะ ว่าชีวิตของเงามนุษย์ที่มืดดำขนาดนี้"
"จะมีความหวังสีขาวบริสุทธิ์... ที่หวังมาตลอดชีวิต"
ผมขำเล็กๆ... ก่อนจะมองไปที่บุหรี่... ที่กำลังจะหมด
บุหรี่ก็เหมือนความหวังของคน... เมื่อสูบมันจนหมด... มันก็ไร้ค่า
ผมได้ทำสิ่งที่ผมต้องการที่สุดไปแล้ว...
ความหวังของผม... เป้าหมายของผม... มันลุล่วงไปแล้ว
...
ผมไม่เหลืออะไรให้ทำแล้ว...
ผมไม่เหลืออะไรให้เสียแล้ว...
และ... ผมไม่เหลือเหตุผลใดๆให้อยู่ต่อไป... อีกแล้ว...
"กริ๊ก..."
"...ปัง..."
...
"จบบริบูรณ์"
...
ความหวังสีขาว... กับเงามนุษย์สีดำ
"บางครั้งคนเรา... ก็มีชีวิตอยู่ได้โดยความหวัง"
- นัท ศนธยา
สวัสดีครับ ผมนัท ศนธยา :)
เรื่องราวนี้ที่ผมแต่งขึ้น ผมได้แรงบัลดาลใจมาเมื่อ 2-3 วันที่แล้ว
ผมมีโอกาสได้คุยกับน้องชายของผม เกี่ยวกับความหวัง และความหมายของชีวิต
ผมจึงเกิดการตั้งคำถาม และนำมาเป็นหัวใจของเรื่องนี้ครับ
ผมหวังว่าท่านผู้อ่านทุกคน จะได้รับอะไรบางอย่างจากเรื่องนี้
สุดท้าย ถ้าหากชอบเรื่องที่ผมแต่ง
ฝากกดไลค์ กดแชร์ กดติดตาม หรือติชมเพื่อเป็นกำลังใจให้แก่ผม
ในการเขียนเรื่องราวใหม่ๆ มาให้ท่านผู้อ่านได้ดำดิ่งไปด้วยกัน :)
สำหรับวันนี้ ผมลาไปก่อน...
"everyday is your day kub :)"
- 9
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
