จดไว้กันลืม EP.5 ความย้อนแย้งในตัวเอง - เกลียดวิชาเลขแต่ชอบตั้งสมการ
เคยมั้ยบอกใครต่อใครว่าไม่ชอบเลยวิชาคณิตศาสตร์ อะไรก็ไม่รู้ แค่เห็นตัวเลข สมองก็ shutdown แล้ว
ยกมือ \(• •)/ เป็นหนึ่งในคนนั้นที่ไม่ชอบวิชาเลขเอาซะเลยค่ะ
เพราะคิดว่าเวลาที่เห็นโจทย์เลขทีไร สมองก็พาลหยุดคิดเอาซะอย่างนั้น
โดยเฉพาะเรื่องวงกลม sin cos tan อะไรพวกนั้น ที่คิดยังไงก็ไม่เคยเข้าใจเลยสักที
แล้วก็ไม่ใช่พอเอาตัวรอดนะ นี่แทบเอาตัวไม่รอดเลยด้วยซ้ำ
แต่ถ้าบวกลบคูณหารล่ะก็ ถือว่าทำได้ปกติ อาจจะเร็วกว่าเพื่อนด้วย
เคยคิดว่าเรื่องที่ชอบเรื่องเดียวคือพวกตรรกศาสตร์ ไอ้เจ้าความสมเหตุสมผล ไม่สมเหตุสมผลนั่นแหละ แค่หัวข้อเดียวเลยจริงๆเพราะมันสนุกและไม่ต้องคิดเลข
นอกนั้น... อาจจะชอบความน่าจะเป็นล่ะมั้งที่ชอบ แต่พอคิดเลขเยอะๆก็เริ่มไม่ชอบละ
แต่ว่าพอโตขึ้นมา กลับค้นพบตัวเองว่าถึบแม้ปากจะบอกไม่ชอบคิดอะไรให้ปวดหัว แต่มักจะเผลอพยายามตั้งสมการ การใช้ชีวิตทุกทีเลย
Photo by Deepak Gautam from Pexels
ยิ่งพอต้องมา work from home ไปตามระเบียบ หลังจากผ่านงานหนักๆไปหนึ่งงานก็พอจะมีเวลากลับมาทบทวนตัวเองและฟุ้งซ่านเพ้อเจ้อได้อยู่อีกนิดหน่อย
ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่กำหนดสิ่งต่างๆในชีวิตให้เป็นตัวแปรไปโดยไม่รู้ตัว
แบบไม่รู้ตัวเลยจริงๆว่ากำลังตั้งสมการอยู่
มาเริ่มสังเกตอะไรได้ก็ตอนที่เราพยายามเปลี่ยนวิธีการแพลนชีวิตใหม่ล่ะมั้ง
ด้านนึงของเครื่องหมายเท่ากับคือสิ่งที่เราเรียกว่า ความสำเร็จ
ส่วนอีกด้านนึงเป็นตัวแปรที่เราพยายามจะเอามาใส่เพื่อให้มันไปถึงไอ้เจ้าความสำเร็จนั้น
ความพยายาม เวลา ความproductive ความสามารถ โอกาส อะไรทำนองนั้น
โอเค...อาจจะต้องยอมรับก่อนว่าไอ้สมการที่ว่าอาจจะไม่ได้อยู่ในรูปที่เราคุ้นๆกัน
อย่างเช่น ตอนแรกเราคิดว่าถ้าเราให้เวลามากพอ เพราะเรามีสิ่งที่เรียกว่าความจำเป็นต้องทำอยู่ มันจะช่วยให้เราทำสิ่งนั้นสำเร็จ
ดังนั้นถ้าจะให้เขียนออกมาเป็นสมการ อาจจะเขียนได้ว่า
ให้เวลาที่มากพอ = ความสำเร็จ
แต่ต่อมาเราก็เรียนรู้ว่าไม่ใช่ เเค่เวลาอย่างเดียวมันไม่ได้ มันต้องมีความ productive หรือประสิทธิภาพด้วย
ต่อมาค้นพบว่าควรจะมีวินัยด้วย
แล้วก็อาจจะต้องมีดวงมีโชคอะไรเพิ่มอีก
โอ๊ย มีปัจจัยมากขึ้นไปอีก แล้วเมื่อไหร่สมการของเรามันจะเสร็จสมบูรณ์สักที?
สุดท้ายแล้วก็เป็นคำถามที่คงไม่ได้คำตอบที่สมบูรณ์แบบที่สุด
Photo by cottonbro from Pexels
แต่เราก็ยังไม่หยุดนั่งคิดสมการไปเรื่อยๆ เอาจริง เรียกว่าหาปัจจัยดีกว่า
คงไม่ได้หยุดความคิดตัวเองที่
ความพยายามยกกำลังสอง คูณด้วยเวลาจะเท่ากับความสำเร็จ
ชีวิตเราคงไม่ได้เป็นเลขคณิตศาสตร์ที่มันคงที่ขนาดนั้น
แต่สิ่งที่ได้จากการที่เราพยายามหาปัจจัยที่เกี่ยวข้องไปเรื่อยๆก็คือ
การที่เราไม่ลืมเรื่องเล็กๆน้อยๆที่อาจมองข้ามไป
เราเคยใช้ไอ่สมการที่ไม่สมบูรณ์แบบนี่แหละ ขับเคลื่อนชีวิต
ถ้าเราแบ่งเวลาได้ดีพอ (เนี่ย เริ่มหาตัวหารละ) และแพลนงานได้ดีพอ
เราต้องทำสิ่งที่อยากทำได้ทั้งหมดสิ สรุปพัง
เพราะเราลืมคิดไปว่าเราเองก็เป็นมนุษย์ ไม่ใช่เครื่องจักร
เราต้องมีเวลาพักบ้าง... จนถึงตอนนั้นแหละ ที่เริ่มรู้จักหาปัจจัยให้กว้างขึ้น
เอาจริงไอ่สมการก็ยังคงทดไว้ในใจอยู่เรื่อยๆ เสมอแหละแต่ไม่ใช่ในรูปแบบที่มันตายตัว
และคงไม่บีบบังคับให้ตัวเองหาความสมบูรณ์ในชีวิตด้วย
รู้แหละว่ามันไม่มีสูตรสำเร็จตายตัวของความสำเร็จ แต่...ไม่รู้สิ
บางทีเราอาจจะแค่อยากเก็บข้อมูลไปเรื่อยๆก็ได้
และเราเองก็ยังคงสนุกกับการทดลองปัจจัยที่ได้เรียนรู้ใหม่ๆต่อไป
แต่ก็ยังคงไม่ชอบวิชาคณิตศาสตร์อยู่ดีนะ
ย้อนแย้งมั้ยล่ะ!
ปล. มีใครเป็นทีมย้อนแย้งกับตัวเองแบบนี้เหมือนกันมั้ยคะ? ยกมือหน่อย หาพวก ฮ่าๆๆ
- 2
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
