เล่าไว้เมื่อวัยสนธยา หน้า 110-113
."อาจารย์ครับ ระยะแรกที่อาจารย์อยู่คนเดียวนี่ มีกิจวัตรประจำวันอะไรบ้างครับ
- ไหว้พระเช้าเย็น แล้วก็อ่านหนังสือบ้าง ไปเที่ยวตามป่าใกล้ ๆ นั้นบ้าง ไม่เรียกว่าเป็นกิจวัตรได้เท่าไรนัก ทำวัตรเช้าตอนหัวรุ่ง แล้วก็ออกบิณฑบาต ในตลาดพุมเรียงนั้นแหละ เรากะเวลาออกหลังจากพระอื่นเขากลับหมดแล้ว เพื่อจะได้ไม่ต้องเดินหลบ เดินหลีกกัน เวลาสวนทางกันจะได้รักษาความสงบเงียบได้ด้วย
ออกจากวัดก็เดินเรื่อย ๆ ตรงไปถึงบ้านโยม แล้วก็กลับ เพราะมีห่อกับข้าวตุงนังเต็มบาตร ไปอีกไม่ได้ บ้านโยมกับบ้านแม่เจี้ยมตรงกันข้ามจะใส่กับข้าวเป็นประจำ ทำกระทงแล้วห่อใส่ใบตองกลัดไม้กลัดแบบห่อขนม บ้านอื่นส่วนมากก็ใส่ข้าวเปล่า มีบางบ้านที่ใส่กับข้าวบ้างแต่ไม่ประจำ ตอนหลังเมื่อมีพระเพิ่มขึ้น ก็มีบ้านน้าเอี่ยม บ้านป้าเล็ก ใส่ประจำเพิ่มขึ้น บางทีบ้านป้าแหวก็ใส่ด้วย
พอกลับมาถึงวัด ตากวยก็จะคอยถ่ายข้าวให้ ที่เหลือจากฉันแกก็เอาไปกินเย็น บางวันถ้าเป็นวันที่ชาวบ้านทำบุญอะไรเป็นพิเศษ เช่น ฤดูแห่พระ ชาวบ้านที่ลงไปจากบ้านทุ่ง บ้านลำไย เขาจะเดินผ่านทางหน้าวัด พอเราออกบิณฑบาตแค่หน้าประตูวัด เขาก็จะใส่ข้าวต้มที่มัดด้วยเชือกบ้าง ข้าวหลามบ้าง เสียจน
เต็มบาตร ก็ไปไม่ถึงบ้านโยม วันนั้นก็ได้ฉันข้าวกับข้าวหลาม หรือข้าวต้มไป (หัวเราะเบา ๆ)
ฉันเสร็จครั้งเดียวแล้วก็ว่างไปทั้งวัน อ่านหนังสือบ้าง คุยกับคนที่ไปเยี่ยมบ้าง อย่างตากวยนี่แกก็ไปทุกวันก็คุยกันเสมอ ตากวยแกเป็นคนแปลกอย่างที่เคยเล่าแล้ว เป็นชาวบ้านนอก ชาวป่า แถบปากหมาก(ตำบลหนึ่งในไชยา) มาสนใจเรื่องของนักปราชญ์ น้อยคนจะทำได้
ตอนแก่ ๆ แกมาอยู่วัด ภรรยาแกตายแล้ว แกอยู่คนเดียว ตอนหลังดูเหมือนไปอยู่วัดหัวคู ผมก็เคยช่วยเหลือแกบ้าง ต่างคนต่างพึ่งพากันอยู่ ที่แปลกพิเศษก็คือ แกชอบเป็นชีวิตจิตใจที่จะจำเรื่องเก่า ๆ ในอดีตต่าง ๆ
เสียดายตอนนั้นไม่มีเครื่องบันทึกเสียง แกเล่าไว้มาก จดไม่ไหว มันมากเหลือเกิน กาแก้ว การาม กี่องค์ ๆ อยู่วัดไหน แกจำได้หมดเรื่องเจ้านายต่าง ๆ เหตุการณ์พิเศษทางกรุงเทพฯ ใครไปใครมา เป็นความรู้ที่มีประโยชน์ และก็มากด้วย
ส่วนการทำสมาธินั้น ระยะแรกผมก็ไม่ได้ทำจริงจังยังยึดถือไอ้ความรู้จากการศึกษาค้นคว้า ตอนนั้นก็เริ่มค้นพระไตรปิฎก และเริ่มเขียนตามรอยพระอรหันต์ แต่ปีแรกยังไม่ได้ออกหนังสือพิมพ์พุทธสาสนา ก็มีเวลาว่างมาก ออกไปเที่ยวตามป่าใกล้ ๆ บ่อย ๆ มีตาหลวงมินเป็นเพื่อนเที่ยว
นับเป็นช่วงที่ประหลาดที่สุด
ช่วงหนึ่งในชีวิต มีเวลานึกคิดอะไรมาก นึกอะไรออก (หัวเราะ) ก็บันทึกไว้จดไว้ จนใช้คำว่าวิปัสสนาคือวันคืนแห่งการคิด นั่นมันผิด*
ที่จริง มันควรจะพูดว่า...วิปัสสนา คือ วันคืนแห่งการดูธรรมชาติมากกว่า"
อาจารย์เดินจงกรมหรือเปล่าครับ
- เดินเล่นมากกว่า เดินเล่นเมื่ออ่านหนังสือเหนื่อย ๆ ทางเข้าที่ลงจากเนินลงไปถึงโบสถ์เป็นทางตรง แต่ก่อนมีคู ๒ ข้าง เดี๋ยวนี้ลบหมดแล้ว ตรงนั้นใช้เป็นที่เดินจงกรมได้
ต่อมาเมื่อสร้างกุฏิ ๔-๕ หลังแล้ว ระหว่างกุฏิก็ทำเป็นที่เดินจงกรม แล้วทางด้านหลังป่า พื้นที่ทางตะวันตกของวัดเป็นทราย ทำเป็นที่เดิน
จงกรมพิเศษยาวตั้งเส้นเห็นจะได้ ทำให้กว้างวาหนึ่ง เส้นนี้เดินกันจนลึก
จาก เล่าไว้เมื่อวัยสนธยา หน้า 110-111
*หมายเหตุ ท่านยอมรับว่าเคยอธิบายพลาดบางเรื่อง... ตูในหน้า 211...."มันมีบ้างสัก ๑ เปอร์เซ็นต์ เรื่องหนึ่งก็คือเรื่องตายแล้วเกิด* เมื่อเราเรียนนักธรรม เขาเรียนแบบสัสสตทิฏฐิ เมื่อเทศน์ก็เทศน์แบบนี้ แต่พอมาทําสวนโมกข์เข้า การศึกษาโดยตรงจากพระไตรปิฎกช่วยให้เรารู้ว่านั่นมันผิดแล้ว ต่อมาเลยเลิกสอนแบบนั้น
*การเวียนว่ายตายเกิดคืออะไร?
อีกเรื่องคือวิปัสสนาคือการคิด ใช้คําผิด เคยพูดว่าวิปัสสนาคือวันคืนแห่งการคิด ที่ถูกต้องพูดว่าวิปัสสนาคือวันคืนแห่งการดูความจริงของธรรมชาติ* คําว่าพิจารณาก็มักจะเข้าใจเป็นการคิดไปเสีย ก็เลยใช้ไปไม่ได้ วิปัสสนาคือเตรียมจิตให้ดู ดูแล้วเห็นเอง คําพูดทําให้ลําบากมาก เลยพูดกันไม่ค่อยรู้เรื่อง มันมีความหมายไปคนละทางสองทาง ไม่สู้ตรงกัน "
*วิปัสสนาคือการดูจนเห็นแจ้ง
สนใจหนังสือติดต่อ : มูลนิธิโกมลคีมทอง
โทร 02-412-0744 02-866-1557
สโมสรธรรมทาน,หอจดหมายเหตุพุทธทาสฯ
.
ฟังเสียงเล่าไว้ฯ ราวปี 2527-2528
.
อ่าน PDF
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
