4
ดวงตะวันคล้อยต่ำลง... คนต่างถิ่นทั้งห้ายังไม่ถึงที่หมาย ผ่านไร่อ้อย สวนส้ม ท้องนา และหย่อมบ้านคน
แก้วอุ้มลูกสาวคนเล็กวัยห้าขวบไว้ในอ้อมกอด เดินจนเหงื่อชุ่ม ส่วนสามี ทั้งบ่าทั้งมือรับน้ำหนักสัมภาระจนหลังงองุ้ม ลูกชายคนโตวัยสิบสองขวบชื่อมั่น แบกกล่องกระดาษเล็กสุด และมิ่งคนรอง อายุย่างสิบปีแบกม้วนเสื่อไว้บนบ่า สาวเท้าก้าวตามพี่ชายไปติดๆ
"เชิดมันจะอยู่หรือเปล่าหนอ?"
จู่ๆเขาก็เอ่ยขึ้นมา ...อากาศยิ่งทวีความร้อนอบอ้าว
"ถ้าไม่อยู่จะทำยังไงล่ะ?" แก้วถามสามีเสียงแผ่ว ทำเอาเมืองนิ่งอึ้ง ก้าวขาช้าลงเหมือนชะงัก
"...มันบอก..ว่าอยู่ที่นี่แน่.." ชายร่างผอมเกร็งพูดไม่เต็มเสียงนัก สายลมพัดผ่านมาวูบวาบ คล้ายๆจะช่วยผ่อนคลายความรุ่มร้อน "มาเมื่อไหร่ก็เจอ.." น้ำเสียงฟังเบาหวิว
ภรรยาถอนหายใจ นางหยุดให้ลูกสาวลงเดินบ้าง เพราะเริ่มอ่อนล้าที่แข้งขา
"หิวน้ำ" เด็กหญิงทำหน้าเหยเก เหมือนจะร้องไห้
"จะถึงแล้วลูก ...ไปกินที่บ้านลุงเชิด" ผู้เป็นแม่พูดอ่อนโยน
ทุกคนได้ยินเสียงรถวิ่งมาทางด้านหลัง เมืองหยุดรีบวางกล่องลงพื้น หันไปดูตาแทบไม่กระพริบ พลอยให้ทุกคนหยุดตาม และเหลียวกลับมองกระบะเจ้าของเสียงที่กำลังเคลื่อนตัวมา
เขารีบโบกมือเป็นสัญญาณให้รถหยุด... รถไม่หยุด มันวิ่งผ่านเลยไป โดยไม่แม้แต่จะชลอความเร็ว เหมือนคนขับมองไม่เห็นกลุ่มคนและสามมือที่โบกหวอยๆอยู่ข้างทาง
ทิ้งไว้เพียงผงฝุ่นฟุ้งลอยเป็นหมอกพิษในอากาศ
คันที่สอง ที่สาม ล้วนวิ่งผ่านเลย ความช่วยเหลือที่ร้องขอข้างถนนเป็นความว่างเปล่าที่ธรรมดาๆซึ่งปกติ!
...ตะวันดวงแดง ลอยลดระดับลงสู่ตีนฟ้า ทั่วบริเวณที่เคยสว่างเริ่มเห็นเป็นสีออกมัวๆ
"จะรับเราไปหน่อย ก็ไม่ได้นิพ่อ" มิ่งบ่น
"เขาคงรีบ.." เสียงของพ่อฟังแหบแห้งอยู่ในลำคอ
"กระบะก็ว่าง.." แก้วพูดตะกุกตะกัก รูปร่างของนางดูยิ่งผ่ายผอม เสียงถอนหายใจดังๆนั้น เมืองได้ยินถนัดชัดเจน
"...ก็คงจะกลัวคนแปลกหน้า ...สมัยนี้ไว้ใจใครไม่ค่อยได้หรอก.." เขาพูดเป็นจริงเป็นจัง ..ก็แค่ขอให้ลูกเมียรู้สึกสบายใจขึ้นเท่านั้น
ทั้งห้าชีวิตเดินเข้าเขตบ้านคลอง เมื่อดวงตะวันลอยลับยอดอ้อย ...เงาแสงทาบมาทางด้านหลัง เพิ่มเงาดำคล้ำบนใบหน้าของทุกคนให้ดูคล้ำหมองมากยิ่งขึ้น
ภาพโดย Maaark จาก Pixabay
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
