6
ถ้าหูไม่แว่วยินเสียงคนขับรถหาเสียงบอกแก่กันว่า "...ไอ้ที่ไม่ค่อยมีคนอยู่บ้านอยู่ช่องนั้น มันเนื่องจากพวกเขาจำอพยพไปอยู่ท้องไร่ท้องนา ไปตั้งหน้าตั้งตาทำมาหากิน(ชั่วคราว) จนหมดฤดูกาลเพาะปลูกหรือเก็บเกี่ยว
มันเท่ากับพวกเขาบอกให้ผู้รับผิดชอบรู้ว่า พวกเขาต้องช่วยเหลือ.. ต้องสู้ชีวิตด้วยหนึ่งสมองสองมือของตัวเองเท่านั้น จึงจะอยู่รอด!
...เพราะไม่รู้จะหันหน้าไปพึ่งใครได้แล้วจริงๆ!!
ชายผอมดำเดินนำขบวนต่อไปอย่างแข็งขัน ผ่านไร่นาเรือกสวนและโรงงานหีบอ้อยร้าง
ความหวังความฝันรออยู่ข้างหน้า มีงานรอให้เขาทำเลี้ยงปากเลี้ยงท้องทั้งปี ก็เห็นๆแค่เอื้อมมือออกไขว่คว้า...
เมืองเผลอยิ้มมุมปาก เงียบๆ เมื่อเห็นเพิงพักตรงปากทางแยกเข้าโรงงาน ตามคำบอกเล่าของเชิดที่ตั้งโย้เซเป็นเงาตะคุ่มๆ
"เข้าไปรอพักในเพิงนั่นก่อน เผื่อไม่เจอเชิด เอามันเป็นบ้านไว้ก่อน ...ที่ไหนๆมันก็เป็นบ้านของเรา.." เมืองบอกแก้วและลูกๆ หัวเราะแห้งๆในลำคอทั้งที่ไม่ใช่เรื่องสนุก
เขามั่นใจว่าโรงเก็บมันสำปะหลังแห่งนี้เป็นที่ที่ไอ้เชิดมันทำงานอยู่แน่ๆ แต่..ตัวมันจะอยู่รึป่าวหนอ? เมืองรู้สึกสังหรณ์ใจยังไงๆไม่รู้ ...เมื่อพากันหอบข้าวของเข้าเพิงเรียบร้อยแล้ว เพียงนั่งพักขั่วครู่ เมืองก็รีบลุกเดินออกไป... ใจมุ่งมั่นหมายไปตามทางแยกด้วยต้องแข่งกับเวลา และเงาทะมึนทึนทึบของหมู่เมฆบนฟากฟ้า
พอจะเลี้ยวพ้นทางโค้ง เขาหันกลับมองดูแก้วและลูกๆโดยไม่ได้ตั้งใจ เห็นเงาตะคุ่มๆของมั่นเดินถือขันพลาสติกตรงไปยังแอ่งน้ำซึ่งห่างจากเพิงไม่กี่ก้าว ลูกๆคงหิวโหย เมืองคิด พลางสาวเท้าเร็วๆ ก่อนจะลับมุมไร่ไปในที่สุด
"เจ้าที่ เจ้าทาง เจ้าป่า เจ้าเขา ขอให้ลูกช้างเจอเจ้าเชิดและได้งานทำด้วยเถิด ลูกช้างจะได้ตั้งตัวติดเสียที.." ...ยกมือไหว้ในเงาสลัว เปล่งเสียงพูดงึมงำๆคนเดียวราวกับคนบ้า
เมืองอดที่จะย้อนนึกถึงสภาพครอบครัวแต่หนหลังไม่ได้ ในการทำมาหากินอยู่บ้านล่าง หมดหน้านาก็จะหมดงานทำ อาศัยรับจ้างทำสารพัด ซึ่งก็จะอดบ้างอิ่มบ้างไปตามสภาพ วันคืนไหนถ้าไม่ได้กบเขียดปลาปูให้ได้อยู่ได้กิน วันคืนนั้นก็จะยิ่งแย่!
ถ้าเผอิญใครคนหนึ่งในครอบครัวเจ็บไข้ได้ป่วย ในอกก็เหมือนกับมีกองเพลิง ....ยามทุกข์ทรมานนั้นจะเห็นหมอเหมือนเห็นเทวดา แต่การไปหาหมอก็ต้องมีเงินติดตัวไปบ้าง อย่างน้อยๆก็ค่ารถ ค่ากิน แม้แต่น้ำก็ยังต้องซื้อ ไม่มีใครหยิบยื่นน้ำให้ดื่มฟรีง่ายๆ เหมือนยุคปู่ย่าตายาย
ไม่มีเงินก็ต้องหยิบยืมจากเพื่อนบ้าน(ถ้าเขามีให้) บางครั้งก็ต้องมีดอกดวงให้เจ้าหนี้ตามสมควร ..หลายครั้ง การเจ็บป่วยของคนในครอบครัวจึงมีสิทธิ์พึ่งได้แค่ร้านขายยา ไม่อาจไปโรงพยาบาลได้ เพราะไม่มีค่ารถ โรงพยาบาลส่งเสริมสุขภาพก็ตั้งเสียไกลลิบอยู่ทางท้ายหมู่บ้าน นั่นเป็นเพราะกำนันผ่อง กรุณายกที่ทางให้หมอปลูกสร้างฟรีๆ โรคภัยไข้เจ็บจะหายหรือไม่? จึงจำต้องยกให้แก่โชคชะตาฟ้าลิขิต คนจนๆไม่มีทางเลือกได้มากไปกว่านี้เลย!
ภาพโดย Maaark จาก Pixabay
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
