ชีวิตนี้ทุกคนมีหน้าที่หลักที่ได้เกิดมาเพื่อทำความดี ให้คุ้มค่ากับที่ได้เกิดมาเป็นมนุษย์และพบพระพุทธศาสนา
อันหน้าที่หลักของคนเรานั้นคือ “การทำความดี การเสียสละ”
ร่างกาย สังขารที่ได้รับมาในชาตินี้นั้น เอื้ออำนวยประโยชน์ให้เราได้ประกอบการงานอันเสียสละ บำเพ็ญกุศลและสร้างบารมีอันเป็นโอกาสที่ประเสริฐยิ่งแล้ว
แม่ กับงานประจำวันของแม่
แต่ก็เป็นธรรมดาและธรรมชาติอันร่างกายที่ได้มาเพื่อทำความดีตลอดทั้งวันก็ย่อมต้องการได้รับการพักผ่อนด้วยการนอนหลับ
การหลับการนอนนั้นเป็นการพักผ่อนที่ดี
การหลับการนอนอย่างสนิทเป็นการพักผ่อนที่ดีที่สุด
แต่การหลับนอนอย่างพอดีนั้นเป็นสิ่งที่ดีกว่า
เมื่อหน้าที่หลักของเราคือการทำงานด้วยการสร้างความดี เมื่อเหนื่อยเราก็ต้องพัก พักให้พอดี นอนเพียงเพื่อให้ร่างกายนี้ได้พัก ได้มีโอกาสเยียวยาตนเอง
แต่ร่างกายของคนเรานั้นมิได้ต้องการการพักด้วยการนอนเพียงอย่างเดียว
ร่างกายของเรายังต้องการผ่อนด้วยการสงบจิตใจ ยังต้องการสารเคมีที่หลั่งมาออกจากการออกกำลังกายให้สมดุลกัน
การนอนมากเกินความพอดีนั้นรังแต่จะทำให้ร่ายกายนั้นล้ามากขึ้น
ล้าเพราะแขนขารวมถึงอวัยวะต่าง ๆ โดยเฉพาะสมอง ขาดธาตุลมหรือที่เราเรียกว่า “ความดัน” เข้าไปหล่อเลี้ยง กระตุ้นให้ร่างกายกระปรี้กระเปร่า
เอาเวลานอนนั้นมาทำความดี
ดังนั้นการนอนมากจึงมิใช่การพักผ่อนที่ดีเลย
"เมื่อเรานอนมาก เราก็ต้องยิ่งนอนมากขึ้น"
เพราะเมื่อเรานอนความดันของเราก็ต่ำ ร่างกาย สมอง ก็จะได้รับแรง ที่จะไปกระตุ้นพลังให้ที่จะมาทำงานได้
ครั้นเมื่อนอนมากร่างกายก็จะเหนื่อยล้า เพราะความดันเลือดที่จะไปกระตุ้นกล้ามเนื้อและอวัยวะพร่องไป เราเลย “รู้สึก” ว่านอนไม่พอ แต่ที่จริงนั้นเรานอนพอแล้ว นอนมากเกินไปแล้ว นอนมากจนขาดลม ขาดความดันที่จะไปกระตุ้นอวัยวะ กล้ามเนื้อ จนทำให้ร่างกายนั้น “ล้า” แต่มิใช่ล้าเพราะเหนื่อย เพราะทำงานหนัก แต่ล้าเพราะเรานอนมากเกินไป ล้าเพราะความดันโลหิตของเรานั้นต่ำไปเนื่องด้วยจากการนอนที่ไม่พอดี
นอนมากก็ยิ่งเหนื่อย เหนื่อยแล้วก็ยิ่งนอน
นอนมากไม่หายเหนื่อย เรายังไม่หายเหนื่อยก็เลยต้องนอน
โดยเฉพาะอย่างยิ่งเวลาหลังอาหาร เป็นเวลาวิกฤตของการ “นอน” หรือ “ไม่นอน”
เวลาหลังอาหารนั้นหัวสมองจะถูกอัดอยู่ บึ้ม บึ้ม บึ้ม อัดด้วยธาตุลมที่ปนกับธาตุไฟที่แฝงเข้ามากับตัวของอาหาร
ช่วงนี้เป็นเวลาที่ร่างกายต้องใช้สรรพกำลังมากในการย่อยอาหารที่บางครั้งมากเกินความต้องการของร่างกาย
โดยเฉพาะอย่างยิ่งอาหารประเภทแป้งและไขมัน ร่างกายนั้นต้องใช้ไฟเพื่อดับไฟ
นำงานภายนอกมาฝึกงานภายใน ทำด้วยจิตใจที่ให้ ที่เสียสละ
ไฟจะลุกติดขึ้นโชติช่วงสว่างได้ก็เพราะมีลมที่โหมกระพือ
ตอนนี้ธาตุลมจะต้องวิ่งพล่านทั่วร่างกาย
แต่ถ้า... มนุษย์เงินเดือน หรือบุคคลที่ทำงานในสำนักงาน เมื่อทานอาหารเสร็จแล้วนั่งจุ้มปุ๊กอยู่เฉย ๆ อันนี้ธาตุลมจะหมดแรงในการแปรผันอันจะเป็นต้นเหตุที่จะนำไปสู่การโหมแรงของไฟ
เมื่อกินแล้วนั่ง นั่งอยู่เฉย ๆ ร่างกายนั้นจะต้องทำงานมากกว่าเดิมหลายเท่านัก
เพราะการนั่งนั้น อวัยวะจะไม่ได้ขยับขยาย ธาตุลมที่ได้จะได้จากความดันของโลหิตแต่เพียงอย่างเดียว
ปกติความดันโลหิตนั้นจะต้องใช้สูบฉีดไปยังอวัยวะทั้งสามสิบสอง โดยเฉพาะเส้นเลือดทุกเส้น แต่เมื่อเรามีอาหารเข้ามาสู่ตน ร่างกายนี้จะต้องการลมที่จะไปจัดการกับเจ้าอาหารนั้น
ออกกำลังกายไปพร้อมกับการทำงาน
ดังนั้นการเดินหรือยืน เป็นสิ่งที่สามารถเพิ่มธาตุลมให้เหมาะสมกับสภาวะหลังอาหารนี้ได้
เพราะการเดินหรือแม้แต่ยืนนั้น เราจะต้องสูดลมหายใจมากกว่าปกติ โดยเฉพาะถ้าอย่างยิ่งเราเดิน ร่างกายเราจะได้กระปรี้กระเป่าเพราะธาตุลมได้หมุนเวียน
เวลานั่ง ขาก็พัน หัวเข่าก็พับ ต้องใช้แรงลมมากจึงจะส่งเลือดไปให้ถึงปลายนิ้วเท้า
แต่ถ้าเราเดิน ความดันโลหิตนั้นจะสูบฉีดได้ดี เพราะหัวใจนั้นเต้นได้แรงขึ้น
ด้วยเหตุที่กล่าวทั้งหมดแต่ต้นมานั้นเป็นเหตุให้ที่หลังอาหาร ถ้าไม่เดิน ก็ต้องนอน
ถ้านั่งอยู่มีหวังได้หาวฟอด ๆ แน่
อาการหาว เป็นอาการที่ร่างกายรับออกซิเจนเข้าไปไม่เพียงพอแต่การที่ร่างกายจะใช้
อย่างที่กล่าวแล้วข้างต้น เวลาหลังอาหาร ร่างกายต้องใช้ลมมาก ต้องใช้ออกซิเจนเพื่อเปลี่ยนถ่ายฟอกโลหิตในระดับสูง
การเดินจะช่วยให้หัวใจสูบฉีดโลหิตได้ดีขึ้น การนั่งหัวใจทำงานปกติ แต่ช่วงเวลานี้ “ไม่ปกติ” หัวใจจึงต้องทำงานหนัก
หนักมากก็เหนื่อย เหนื่อยมากไม่ไหวก็ต้องนอน
เวลาที่ควรจะทำงาน ก็ต้องเอาเวลาไปนอน
เวลานอนกลางคืนที่มีมากพอแล้ว ร่างกายพักผ่อนพอแล้ว ก็ต้องมานอนให้เกินความจำเป็น
การนอนกลางวันจึงเป็นการเบียดเบียนชีวิต เบียดเบียนพลังชีพของตนเองให้อ่อนลง ให้อายุของตนเองนั้นสั้นลง
สั้นลงตั้งแต่อายุที่เป็นตัวเลข และสั้นลงด้วยเหตุแห่งโอกาสจะประกอบกการทำความดี
การนอนนั้นจะบอกไปให้แน่ชัดเลยว่าคนนี้ควรนอนกี่ชั่วโมง นอนเท่านี้ถึงจะพอนั้นบอกแน่นอนไม่ได้ เราต้องลองหัดสังเกตุตัวเอง หมั่นดู หมั่นอ่านตนเอง
นำงานภายนอกมาฝึกงานภายใน ฝึกจิตฝึกใจให้ประณีตและงดงาม
ถ้าตนเองรู้สึกตัวตื่นแล้ว (ตื่นเอง) แสดงว่าร่างกายเขาพอแล้ว
แต่ถ้าร่างกายเขาตื่นแล้ว เจ้าจิตนี้บอกว่า “ขอต่อหน่อยน่า” ขออีกนิด ขออีกหน่อย อันนี้มิใช่ความต้องการของร่างกายแล้ว แต่เป็นกิเลสของจิต “จิตที่ขี้เกียจ ขี้คร้าน”
การประกอบการงานทำความดีนั้นต้องทำให้ชำนาญ การฝึกนอน ฝึกขี้เกียจบ่อย ๆ นั้น จิตเราก็ชำนาญในความขี้เกียจเช่นเดียวกัน
ชีวิตนี้แสนสั้นนัก ควรรีบจักไขว่คว้าโอกาสที่มีอยู่นี้สร้างสมเพาะบ่มคุณงามความดี
ชีวิตนี้เกิดมาเพื่อทำงานทำความดี การนอนนั้นเป็นอาการที่หยุดพักของร่างกาย พักนิดพิงหน่อย สั่งสมพลังอันเป็นเสบียงแห่งการทำความดีเท่านั้น
ชีวิตที่เกิดมานี้อย่ามัวติดอยู่กับเรื่องอยู่ เรื่องกิน และเรื่องนอน
กินมากก็ต้องยิ่ง “กินมาก”
นอนมากก็ต้องยิ่ง “นอนมาก”
อย่าเพิ่งรีบนอนเลย ไม่นานนักไม่ถึงร้อยปี เราคงจักต้องทอดทิ้งร่างกายนี้ให้นอนไว้ในบนแผ่นดิน...
Nurse SSRU : ทีมคนดี ตั้งจิตตั้งใจมาทำความดี มาเสียสละ...
- 11
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
