บทที่ 1
ไม่รู้ว่าปกติเค้าต้องเขียนกันยังไงอ่ะ เลยขอแปะๆรูปที่ไม่ได้เกี่ยวกันไปก่อนแล้วกันค่ะ
เราอายุ 21 จะ 22 ในปลายเดือนนี้แล้ว
ที่ผ่านมา เราไม่รู้เลยว่าชีวิตอยากจะทำอะไร ต้องการอะไร จนเมื่อประมาณต้นเดือนกรกฎาคมเราก็มานั่งคิดแล้วว่าจะทำอะไร?
สรุปได้ใจความ คือ เราอยากเปิดร้านขนม
เรารู้สึกเสียเวลาชีวิตและประสบการณ์ไปมาก เพราะว่าโควิด เราไม่รู้หรอกว่าเอาจริงๆแล้วประสบการณ์มันเสียไปเท่าไหร่ ชีวิตที่ไม่เคยได้ใช้ต่างๆ จนเราได้มาลองทำร้านดู
เป็นร้านเล็กๆขายขนมในแพลตฟอร์มใหญ่
ผลคือ เราทำได้แค่ 7 วัน แต่mental healthของเราแย่สุดๆ บวกกับเราต้องเรียน แล้วก็ปีสี่ใกล้เรียนจบแล้วด้วย
ตอนแรกเราคิดว่า เห้ย ทำไมไม่มีคนให้กำลังใจ?ทำไมไม่มีคนคอยสนับสนุน? จนเรามาตกผลึกความคิดได้ว่า
อ๋อ มันปกติ..
ไม่ใช่ว่าเค้าไม่ให้กำลังใจเรา ไม่ใช่ว่าเค้าไม่สนับสนุนเรา แต่เค้าก็พยายามทำในส่วนของเค้าอยู่เหมือนกัน แล้วเราว่า แต่ละคนก็สุดที่จะทำให้เราได้แล้ว
เราเลยคิดได้ว่า อืม...จริงๆแล้วคนเราก็ต้องยืนหยัดด้วยตัวเองกันทั้งนั้น...
นี่แหละชีวิตจริง
.
.
.
เพราะชีวิตที่ไม่เคยได้ใช้ ประสบการณ์ที่ไม่ได้หา เลยทำให้เรากลายเป็นคนemotion ไม่มีแรงอดทนที่มากพอที่จะต่อสู้ส่วนเล็กๆในชีวิต
แต่ว่าตอนนี้ก็ดีขึ้นแล้ว เป็นอารมณ์เริ่มปลง และก็เริ่มจีดการpriorityใหม่ ค่อยเป็นค่อยไปมากขึ้น ที่สำคัญ คือ ต้องทนแรงกดดันให้ได้มากพอ
ถึงไม่รู้ว่าต้องทนอีกนานแค่ไหน แต่ก็อยากจะทำต่อไป เผื่อว่าวันนึงคนจะมองเห็นความพยายามของเรา ใจดีกับเรา
ขอให้เรามีความสุขมากกว่านี้อีก:)
#ไดอารี่ #สุขภาพจิต #mentalhealth
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
