Tefa Mamus Adicson
EP. 4 การเตรียมพร้อมของตระกูล Adicson
Tom ลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างปกติที่เคยเป็น เปิดไฟหัวเตียงที่คุ้นเคยและดูนาฬิกา ตีห้ากว่าๆ พลันก็เหลือบไปเห็นภรรยาสาวยังนอนหลับอยู่อีกฟากหนึ่งของเตียง Tom นิ่งอยู่พักนึงแล้วค่อยๆ ยกลำตัวขึ้นวางเท้าลงบนพื้น ศอกชันหน้าขา ก้มหน้าลง มือกุมหน้าผากทั้งสองมือ ภรรยาของ Tom ตื่นแล้วหันไปเห็น Tom นั่งอยู่ท่านั้นพอดีจึงพูดขึ้นว่า "เธอกำลังคิดถึงพวกเขาอยู่ใช่มั้ย… โดยเฉพาะหลานๆ น่ะ"
Tom ได้ยินดังนั้นจึงรีบหันไปหาแล้วกลับลงมานอนกอดกับภรรยา "ฉันก็คิดถึงหลานๆ เหมือนกัน ฉันได้อยู่กับเจ้า สา แค่ตอน 3 ขวบและกับเจ้าตัวเล็กไม่ถึงขวบเองนะ รู้มั๊ยว่าฉันต้องอดทนทุกวัน ได้แต่ถามข่าวคราวจากพ่อเธอน่ะ" น้องเล็กพูด "รู้มั้ย ฉันก็คิดถึง น้องเล็ก ทุกวันเลยนะ ตั้งแต่ น้องเล็ก จากมา" Tom พูดจบก็ขยับตัวกอด น้องเล็ก ภรรยาของเขาแน่นกว่าเดิม ทั้งหอมแก้มและบริเวณใบหน้าน้องเล็กทั่วไปหมด ซ้ำไปซ้ำมา "ฉันรู้เสมอแหละ ทุกครั้งที่เธอคิดถึงฉันน่ะ" น้องเล็กพูด "ต่อจากนี้ เธอก็ไม่ต้องทุกข์ใจอะไรมากมายอีกแล้วนะ ไม่ว่าจะเป็นลูก Dom, Alisha, หลานๆ หรือแม้แต่เหตุการณ์ต่างๆ บนโลกนั่น…. พ่อเธอเขาวางแผนไว้ทั้งหมดแล้ว" น้องเล็กพูดเสริม "พ่อดูหนุ่มเกินไป ไม่กล้าเรียกพ่อเลย.. เหมือนเพื่อนกันมากกว่า" Tom พูดด้วยน้ำเสียงขำนิดๆ
"แต่พ่อก็คือพ่อแหละ" Tom พูดยังไม่ทันจบประโยคดี น้องเล็กก็ขโมยจูบ Tom ด้วยอารมณ์เร่าร้อน และไล่จูบคอลงมาหน้าอก มาหน้าท้อง แล้วเงยหน้ามามอง Tom และพูดว่า "ฉันก็คิดถึงเธอทุกวินาทีเลยรู้มั้ย" Tom รู้สึกดีจนทำเสียงคราง mmm ออกมา แล้วเอามือจับหัว น้องเล็ก ลูบไล้เส้นผมสลวยของภรรยา น้องเล็กก็ยิ่งจูบยิ่งฟัดลงไปจนถึงจุดสำคัญ "oh my god" เสียง Tom ครางเบาๆ
กล่าวถึงหนุ่มพม่าที่ชื่อ ออง โม ที่พึ่งตื่นนอนและกำลังพับเก็บที่นอนแบบปูพื้น ผ้าห่มบางๆ กับหมอนเล็กๆ หนึ่งใบ เก็บทุกอย่างมาไว้ริมข้างฝาเหมือนกับกลุ่มที่มาด้วยกันพวกเขาตื่นกันหมดแล้วและเก็บที่นอนไว้แบบนั้น แต่ยังเหลืออีกหนึ่งคนที่ยังไม่ตื่น ดูท่านอนของเขายังคงนอนหลับสบาย แต่ก็ไม่มีใครเข้าไปปลุก ต่างฝ่ายต่างเงียบ ยังไม่ค่อยมีใครคุยกันเท่าไหร่ ออง โม นึกถึงเมื่อคืนที่เจ้าหน้าที่พามาส่ง
"อย่างที่ท่านรองฯ บอกเอาไว้ พวกคุณทั้ง 10 คนในที่นี้ รวมกระทั่งคนอื่นๆ ทั้งหมดด้วย คงมีเวลาเหลือ 365 วันตามนั้น แล้วก็นี่ กระเป๋ารัดเอวคนละใบ จะใช้หรือไม่ใช้ก็แล้วแต่ และอีกอย่างที่สำคัญมากก็คือ" เจ้าหน้าที่พูดจบก็ควักบัตรขึ้นมานับ 10 ใบ แล้วเรียกแต่ละคนออกมาสัมภาษณ์ ถามชื่อและรายละเอียดต่างๆ แล้วก็ใช้ทั้งสองมือวาดเป็นรูปคอมพิวเตอร์ในอากาศแล้วตรวจสอบฐานข้อมูลหลักว่าถูกต้องตรงกันแล้วโหลดข้อมูลลงบัตรและส่งให้แต่ละคนตามลำดับ
หลังจากนั้น เจ้าหน้าที่ ยังกล่าวต่ออีกว่า "บัตรนี้ พวกคุณห้ามทำหาย ถ้าหายก็ต้องรีบแจ้งเจ้าหน้าที่ทันที ถ้าคุณไม่มีตัวตนยืนยัน วิญญาณของพวกคุณจะถูกจำหน่ายออก และนั่นหมายถึง พวกคุณจะต้องตายจริงๆ แหละคราวนี้ ...ส่วนในบัตร นอกจากจะมีข้อมูลของพวกคุณแล้ว ยังมีเงินเริ่มต้นอีกคนละ 30,000 tf (เท็ฟ) เข้าใจนะ .. เข้าใจ หลังจากนั้น พวกคุณก็เข้าที่พัก ในนั้นมีชุดเครื่องนอน ห้องน้ำ ห้องครัว พวกคุณวางแผนแบ่งกันใช้กันเอาเอง แต่เมื่อพวกคุณเริ่มทำงาน หรือคุณไปรู้จักใคร คุณย้ายออก ก็ย้ายออกได้เลย ไม่ต้องบอกใคร แต่ถ้าพวกคุณจะขับรถ คุณต้องไปสอบใบขับขี่ หรือจะไปทำงานอะไรที่ต้องมีหนังสือรับรอง พวกคุณก็สืบหากันเอาเองนะ ไม่น่ายากใช่มั้ย ใช้โอกาสที่สองให้คุ้ม
ไม่ยากแล้วก็ไม่ง่าย พวกคุณคงทำความเข้าใจและปรับตัวได้เร็ว 30,000 tf ไม่ได้เยอะมากมาย แต่ก็มากพอที่จะตั้งต้นชีวิตใหม่ได้น่า เหมือนที่รุ่นก่อนๆ เขาทำกันมา …. มีคำถามมั้ย.. ไม่มี .. อย่ามีเลย ดึกแล้ว รีบพักผ่อนดีกว่า อ้อ.. ลืมไป ในกระเป๋ามีกุญแจนะ เข้าตึกกับเข้าห้องอย่างละดอก ดูที่กุญแจแล้วจะเข้าใจเอง .. ผมขอตัวก่อน" ทั้ง 10 คนกำลังยกมือไหว้และกล่าวขอบคุณไม่ทันสิ้นเสียงขอบคุณ เจ้าหน้าที่ก็รีบขึ้นรถเดินทางจากไปทันที ออง โม นึกไปก็ตรวจดูกระเป๋า กุญแจ บัตรประจำตัว "อ้าวตื่นแล้วเว้ย" เสียงคนนึงกล่าวแซวคนที่ตื่นนอนคนสุดท้าย แสงแดดแยงเข้ามาในห้อง ออง โม มองดูรอบห้อง แล้วหันมองทุกคน ที่ยังอยู่ในชุดเดิม คือชุดคนไข้จากโรงพยาบาล "ยังไงกันต่อดีล่ะ" ชายคนเดิมถามทุกคนในห้อง
กลับมาที่ Tom กำลังนั่งอยู่โต๊ะอาหารบ้านพ่อ พ่อ, แม่, น้องเล็กและ Tom หลังจากรับประทานอาหารกันเสร็จ ก็นั่งพูดคุยสารทุกข์สุกดิบ ย้อนวันวาน คุยสรรพเพเหระ กันอย่างมีความสุขจนเวลาเที่ยง แม่ไอเดียว่า "เข้าเมืองเดินเที่ยวหาอะไรกินกันดีมั๊ย" พ่อ แม่ น้องเล็กเฮกันเสียงดัง Tom ตอบ "ครับ" ด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา พ่อเดินมาจับไหล่ Tom แล้วพูดว่า "ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก พ่อมีสิทธิ์พิเศษจับตาดูทุกคนทางโน้นตลอดเวลา วันไหน
ว่างๆ พ่อจะเล่ารายละเอียดให้ฟัง เดี๋ยวลูกก็ดูเองได้ ไม่ต้องห่วง..อะน่ะ" Tom หันมองพ่อแล้วพูด "ขอบคุณครับพ่อ.. ขอบคุณทุกคนด้วยครับ"
ณ ตึกเก่าโบราณ style อังกฤษโบราณหลังใหญ่โตมโหฬารหลังโรงพยาบาล มิตรสยาม hospital หน้าต่างนับร้อยฐานของตึกสูง 8 ชั้น ภายในอาคารนั้นมีเด็กๆ มากมายอยู่ตามห้องต่างๆ เด็กเล็ก อนุบาล มัธยม ชายหญิง อยู่ปะปนกันนับพันคน
- 1
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
