๒. เขียนความสุข-เรื่องสืบเนื่องจากวันมหิดลไม่ใช่วันวาเลนไทน์
"กุหลาบสีแดง สำหรับเด็กดื้อ" มันเริ่มมาจากวันนู้นวันมหิดล..กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว..
"กุหลาบสีแดงสำหรับเด็กดื้อ"ลูกถามขึ้นมาว่า "ใครเป็นเด็กดื้อล่ะ..พ่อ"
“กุหลาบสีแดงสำหรับเด็กดื้อ"ประโยคที่เราสองคนอาจลางเลือนแต่ไม่เคยลืม🌹
ลูกเป็นคนไปพบการ์ดเล็ก ๆ ติดไว้ที่สมุดไดอารี่(กระดาษโน้ตจิ๋วเก่าที่แม่เก็บไว้) ลูกแกะกระดาษจิ๋วและอ่านออกเสียงดัง
"กุหลาบสีแดงสำหรับเด็กดื้อ"
ใต้ตัวหนังสือมีรูปเต่าอยู่หนึ่งตัว ลูกถามขึ้นมาว่า "ใครเป็นเด็กดื้อล่ะ..พ่อ"
🌹กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้วสมัยที่ยังมีห้างชื่อไทยไดมารู ตอนนั้น เรา-หมายถึงฉันและเขาเซ็นสัญญาใจกันไปแล้ว..สัญญาว่าด้วยการคบกันเป็นแควน
เขาเรียนคณะวิศวกรรม ดูเหมือนว่าเกิดมาเพื่อการวิชานี้จริง ๆ เพราะช่างเป็นคนที่ชอบวิชาคณิตศาสตร์และตรรกศาสตร์เอามาก ๆ
เวลาพูดคุยจะดูมีหลักการและเหตุผล(ที่ไม่ค่อยเป็นเหตุเป็นผล..อุ๊ปส์)
จำได้ว่าในสายโทรศัพท์แรก ๆ ที่ได้พูดคุยกัน เขาถามก่อนเลยว่า
"มีแฟนหรือยัง" และมาเฉลยทีหลังว่าถ้ามีแล้วก็จะไม่เข้ามาแทรกด้วยเหตุผลว่าเวลามีน้อยใช้สอยประหยัด
ความจริงเราคุยกันครั้งแรกวันโน้น..วันมหิดล ที่บอร์ดนิทรรศการว่าด้วยโรคกลุ่มนี้ โรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์
เขาถามซอกแซกมาก ฉันจึงอธิบายยาวเป็นคุ้งเป็นแคว ปิดท้ายด้วยประโยค(เด็ด)ว่า
"นี่ ถ้าเป็นอยู่ล่ะก็ อย่ามัวแต่ถาม ไปหาหมอด้วยนะ"
เราคบหากันแบบเพื่อน เพื่อนสนิทที่มีเพื่อนที่สนิท ๆ ก๊วนเดียวกันอีกขโยงหนึ่ง ไปดูหนัง ซื้อหนังสืออ่านตามร้านขายหนังสือ หรือไปเดินเล่นในเมือง
เรามักไปเป็นกลุ่มเข้าทำนองว่า เผื่อไม่ได้เป็นแควนกันในที่สุด เราก็ยังเป็นเพื่อนกัน
อย่างไรจำไม่ได้แล้วเมื่อเขาเริ่มการเจรจานั้น เขาก็พูดสั้น ตรง และ ง่าย ๆ ว่า
“คราวนี้ใกล้(เรียน)จบแล้ว บอกมาได้แล้วหรือยังว่า จะคบเราเป็นแฟนหรือเปล่า”
ฉันบวกลบแล้ว ไม่มีใครที่ไหนมาเกาะแกะเพราะคุณเธอเทียวฝาก*เจ้าพวงมาลัยดอกมะลิมาฝากถึงที่หอพักนักศึกษาแพทย์ จนใคร ๆ ก็ยอมแพ้ห่างหายไปกันหมด จึงตัดสินใจ เอาล่ะ เซ็นก็เซ็น
(*เจ้าพวงมาลัยดอกมะลิ-ลิ้งค์ท้ายบทความ)
จนสิบสี่กุมภาพันธ์ของปีหนึ่ง เราสองคนมาเดินเล่น หาซื้อหนังสืออ่าน
คบกันมาก็มีสิ่งนี้สิ่งเดียวที่ชอบตรงกัน ตรงขนาดซื้อหนังสือซ้ำเล่มกันตลอด อย่างอื่นเห็นไม่ตรงกันเกือบทุกเรื่องค่ะ อิ อิ
การเลือกหาซื้อหนังสือและแย่งกันอ่านหนังสือ ดูเหมือนเป็นกิจกรรมธรรมดาสำหรับเรา เราแทบไม่เคยดูอย่างอื่นในห้างเลย เพราะราคาของในห้างแพงเกิน
จนค่ำห้างใกล้จะปิด หลังเลือกซื้อหนังสือเสร็จ จู่ ๆ ฉันคิดอะไรขึ้นมาในใจก็ไม่รู้
🥰 มีความ โ ม แ ร น ติ ค. . . เข้าสิง
อยากได้ดอกกุหลาบเหมือนคนอื่น ๆ ที่เดินผ่านหน้าเราไปมา จึงไม่ยอมขึ้นรถเมล์กลับ
ทำท่ายืนนิ่ง ตัวแข็ง หนักเข้า เขา หรือคุณแควนต้องหันมาถามตรง ๆ ว่า
“จะเอาอะไร”
คิดย้อนหลังแล้วคงเข้าข่ายจิตวิทยามวลชน เขินก็เขิน น้อยใจก็น้อยใจ
งื้อ...ต้องให้บอกด้วยหรือนี่
จึงชี้ไปที่ดอกไม้ 🌹
ดอกกุหลาบสีแดง🌹
เป็นดอกขนาดใหญ่เบ้อเริ่มของแม่ค้าข้างป้ายรถเมล์
เป็นดอกไม้พลาสติค
มันไม่ใช่ดอกที่เราอยากได้
แต่ชี้เพื่อเป็นสัญญลักษณ์ให้ดูเป็นตัวอย่าง
ในใจพูดว่า..
🌹นี่คือสิ่งที่ข้าต้องการ
การณ์กลับกลายเป็นว่า
เขารีบซื้อเจ้าดอกกุหลาบสีแดงสด
ที่ไม่ใช่ดอกไม้สด
ดอกพลาสติคใหญ่เบ้อเริ่มนั่นเอง
ซื้อจากร้านข้างป้ายรถเมล์ที่เราชี้ แล้วยื่นใส่มือเราพร้อมกับเสียงห้วน ๆ ว่า
“เอ้า”
เรา งอล ทำอะไรไม่ถูก เฮ้อ..ซื้อดอกไม้วาเลนไทน์ให้แบบนี้น่ะหรือ
น้ำตาเจ้ากรรมพลอยรื้นขึ้นมา
เขา งง? สักพักคงคิดขึ้นมาได้
จึงหยิบกระดาษฉีกออกจากสมุดโน้ตงานเล่มเล็กจิ๋ว(แผ่นในปกเลยค่ะ)
ที่พกติดกระเป๋าตลอดไว้จดงาน(เขาจบทำงานแล้วค่ะ ณ ตอนนั้น)
ได้กระดาษแล้วก็คว้าปากกาหมึกซึมสีดำขึ้นมาเขียนกำกับอย่างรวดเร็ว
"กุหลาบแดงสำหรับเด็กดื้อ"
ดิฉันยิ้มออกด้วยความขำ ขำความโมแรนติคของคนอุปนิสัย “ตรงไปตรงมา” อย่างเขา
อ้างอิง
1. ฟังเพลงในโพสต์นี้นะคะ Valentine’s story "กุหลาบแดงสำหรับเด็กดื้อ" กิ๊ว กิ๊ว
2. ๑. อ่านความสุข
3. การฝากพวงมาลัยดอกมะลิให้ถึงมือผู้รับจักต้องใช้ความอุตสาหะพอประมาณ
4. ลี้คิมฮวงป่วยเป็นโรคซึมเศร้า Major depression และแสงจันทร์ เพลงแห่งความรัก
ปล. มีตอนต่อ ๓. วาดความสุข
- 29
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
