19
หมาห้าหกตัวรุมเห่าเสียงขรม ทันทีที่เมืองพาลูกเมียย่างเข้าเขตบ้าน เขาจูุ๊ปากเบาๆเป็นเชิงห้ามปราม แต่เหมือนยิ่งยุ หมาฝูงนั้นแย่งกันส่งเสียงเห่าให้ดังยิ่งๆขึ้น บางตัวแยกเขี้ยวหาจังหวะเข้าโจมตี
แสงไฟฉายพุ่งวาบโดนใบหน้าและสภาพมอมแมม ที่เปียกชื้นของผู้บุกรุกทั้งห้า ตลอดจนข้าวของที่หอบหิ้วกันมาดูพะรุงพะรัง
"ใครๆ..? ใครเล่า?" เสียงชายคนหนึ่งตะโกนถามลงมาจากช่องหน้าต่าง
"ขออาศัยหลบฝนหน่อยเถิดครับ..."
"ว่าไงนะ? ไอ้แห้ง อีด่าง ไอ้ขอด จุ๊ จุ๊.."
"ขออาศัยหลบฝนหน่อยเถิดครับ เอ้อ.. เด็ก ลูกๆผมมันหนาวครับ.." เมืองส่งเสียงให้ดังมากขึ้น ยืนทำปากห่อ ด้วยหนาวเหน็บจริงๆจากความเปียกชื้น
ชายคนนั้นปิดงับบานหน้าต่าง ผลุบหายเงียบไป... สักครู่จึงเดินลงบันไดมา พลางร้องดุหมาให้หยุดเห่า เสียงหมาบางตัวยังส่งเสียงแหบแห้งเห่าเบาๆไม่เลิก
"ใครล่ะ ...พากันมายังไงล่ะนี่?"
เขาส่องไฟฉายสำรวจดูทุกสิ่งทุกอย่าง จ้องเห็นเด็กหญิงตัวผอมๆดำๆยืนเกาะเบียดอยู่กับขาผู้เป็นแม่ ทำหน้าตาเหยเก...
"ขออาศัยหลบฝนอยู่ใต้ถุนบ้านหน่อยเถิดครับ เด็กๆหนาวกันครับ.." เมืองเสียงอ่อย ยิ้มเจือนๆ ผมเผ้าเปียกและยุ่งเหยิง ส่วนสารรูปและสภาพของคนอื่นๆก็ดูไม่แตกต่างกันเลย
"ไปไง มาไงกัน..?" ชายหนุ่มเอ่ยถามเพราะรู้สึกงงจริงๆกับการที่คนกลุ่มนี้ จู่ๆก็เดินดุ่มๆเข้ามาในเขตบ้านของเขา
"ผมมาจากบ้านล่างครับ หาเพื่อน ที่โรงงานทำมันของเถ้าแก่เหลียง ...จะมาขอเขาทำงานด้วย แต่ไม่เจอเพื่อนครับ..."
"ใครเล่าชัย? พากันขึ้นมาบนบ้านก่อนซิ..." เสียงชายผู้สูงอายุร้องดังลงมาจากช่องหน้าต่าง
"เอ้า! ไปๆ ขึ้นบ้านกันก่อน ตายๆ เด็กหนาวกันแย่แล้ว"
คนชื่อชัยเอ่ยตามที่พ่อของเขาบอก น้ำเสียงอ่อนลง เมืองรับคำเบาหวิวว่า"..ครับ.." ก้าวขานำเมียและลูกตามชายหนุ่มขึ้นบ้านไปติดๆ เขาประคับประคองมิ่งที่ถูกรถกระบะสี่ประตูเฉี่ยวระหว่างทางจนแข้งขาถลอกปอกเปิก ซึ่งมิ่งบอกกับพ่อแม่ว่ายังรู้สึกปวดหนึบๆ ...เด็กน้อยยังทำหน้าเหยเก..
เมืองยกมือไหว้เจ้าของบ้านสูงอายุทั้งหญิงชาย ไม่เว้นแม้แต่เด็กสาวที่นั่งดูอยู่ห่างๆ และไม่ลืมที่จะสะกิดให้ลูกเมียของเขาปฎิบัติตาม ก่อนจะทรุดตัวพากันลงนั่งพับเพียบ
"เออๆ ไหว้พระเถอะ ชายเจ้าของบ้านหย่อนตัวลงนั่งใกล้ๆ "หอบหิ้วกันมายังไงล่ะนี่? อ้าว! ..ไอ้หนูนั่น โดนอะไรมาแข้งขาถลอกปอกเปิก"
"มาสมัครงานที่โรงมันครับ แต่ไม่เจอเพื่อน" ..หันไปดูมิ่ง บอกเจ้าของบ้านเบาๆว่า "...ลูกโดนรถเฉี่ยวระหว่างทางที่จะมานี่ครับ..." แล้วเมืองก็ค่อยๆลำดับเรื่องราว บอกเล่าเหตุการณ์ต่างๆที่เขาและลูกเมียได้เผชิญมาตั้งแต่บ่ายคล้อยกระทั่งมืดค่ำ
"...ที่นั่น มีงานหลายอย่างให้ทำเยอะก็จริงนะ แต่... งานบางอย่างก็ไม่สู้จะดีเท่าไหร่..." ชายสูงวัยบอกเล่าให้เมืองรับรู้กว้างๆ
หันไปบอกลูกสาวคนเล็กว่า "..แจ๋ว ไปจัดหาข้าวปลามาให้เขากินกันหน่อยลูก ...เด็กๆดูหมดเรี่ยวหมดแรงกันแล้ว.."
แก้วนั่งน้ำตาซึม.. นางแอบยกหลังมือขึ้นปาด มันเป็นน้ำตาที่เอ่อไหลออกมาจากความตื้นตัน
ที่ท่วมท้นอยู่ในอก ซึ่งหมือนจะไม่มีหวังใดๆให้นางอีกแล้วสำหรับค่ำคืนนี้
ภาพโดย ผดุง แสงแก้ว
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
