ผมเคยยอกกับพ่อแม่ผมว่า การที่พวกเราทุกข์นั้นมันเหมือนสัญญาณบางอย่างที่ทำให้คนๆนั้นรู้สึกเเย่ราวกันมองไปทางไหนก็ไม่มีเเสง มืดไปหมด
ในมุมผมมันคือการเรียนรู้ชนิดนึง ทั้งต่อตนเอง ต่อผู้อื่น และคนรอบตัว ว่าอะไรที่ทำให้เป็นทุกข์ รับมือยังไง ขจัดยังไง ถ้าในเเง่เกิดจากตัวเองนั้นเหมือนเราโดนคนต่อยๆๆๆ เเล้วร่างกายเจ็บปวด มันจะมี2 ทางคือล้มตึงเพราะยอมเเพ้ หรือ เพราะสาหัสเกินรับมือ กับ เรียนรู้การรับมือแก้ไข
การป้องกัน การรู้ลิมิตของตัวเอง
กับคนใกล้ตัวนั้นอันทำคนเดียวไม่ได้ต้องให้ความร่วมมือกันทั้ง2 ฝ่าย หรือมากกว่านั้น เป็นการทำความเข้าใจกับปัญหา การวิเคราะห์ การแก้ไข การเข้าอกเข้าใจแบบใจเขาใจเรา ก็จะสามารถก้าวผ่านด้วยกันได้
ผมเคยย้ำกับคนที่ผมรักเสมอว่า คนเรานั้นเวลาสุขมักจะมีคนเข้าหาเราเสมอเเม้เเต่ึนเเปลกหน้า เเต่เวบาทุกข์นั้นมันเเทบจะไม่มีใครเข้ามา อาจรวมถึงคนใกล้ตัว แต่ถ้าเราสุขอย่างเดียวไม่เคยทุกข์เลย เราก็จะไม่มีภูมิคุ้มกันไม่มีการเรียนรู้ แต่ต้องอยู่ในลิมิตที่เราไหวไม่งั้นก็ใจสลาย เหมือนร่างกายที่รับความเจ็บเกินขีดจำกัน และความทุกข์ก็สามารถทำให้เหล่าคนที่เรารักใกล้ชิดเเนบเเน่นขึ้นเพราะต่างเข้าใจในสิ่งที่เกิดขึ้นของกันและกัรด้วยความเข้าใจ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
