ราตรีสีอำพัน
"ข้าพเจ้ามิได้นิยมชมชอบในรสชาติของสุรา แต่ข้าพเจ้าชอบบรรยากาศของการร่ำสุรา” - โกวเล้ง ผู้จากไปด้วยโรคตับแข็ง
เพราะเหตุใดเราถึงดื่ม?
คำถามที่มักจะมีอยู่เสมอๆ ในหัว และแทบทุกครั้งที่ดื่ม
เราอาจอ้างหลักฐานทางวิทยาศาสตร์ได้ว่า "เป็นพฤติกรรมเลียนแบบ" จากบุพการี หรืออาจเป็นเพียงอารมณ์ "อยากดื่ม" หรือสุดท้าย อาจเป็นแค่เรากำลัง "หลีกหนี" ความจริงบางอย่าง ซึ่งทั้งหมดที่กล่าวมา อาจเป็นไปได้ทั้งหมดทุกข้อก็เป็นได้
เมื่อของเหลวสีอำพันไหลผ่านบาดลิ้นลงคอและท้อง ตาที่หลับหยีกับรสสัมผัสหวานที่ปลายลิ้น ทุกอย่างช่างลงตัว อาจเรียกได้ว่า "เจ็บปวดที่งดงาม"
เมื่อกรึ่มได้ที่ สติสัมปชัญญะที่กึ่งควบคุมได้ก็เริ่มทำงานอย่างกระท่อนกระแท่น นี่อาจเป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดสำหรับการปลดปล่อยความคิดให้โลดแล่นผ่านออกมาเป็นตัวอักษร
ความรู้สึกทั้งหลายที่อัดอั้น กลับค่อยๆ พรั่งพรูออกมาผ่านตัวอักษรที่ร้อยเรียง บทเพลงบรรเลงที่ขับกล่อมยิ่งเสริมให้รสของสุรานั้นดียิ่งขึ้น
"ของดีไม่ต้องไปยุ่งกับเขามาก Neat ก็พอ" คำแนะนำจากนักดื่มรุ่นใหญ่ทั้งหลายต่างแนะนำต่อเหล่านักดื่มรุ่นเยาว์
"ความสุขแม้เพียงชั่วคราว ก็อาจเพียงพอต่อความทุกข์อันยาวนาน" ท้ายสุดแล้วเราต่างต้องการพื้นที่เล็กๆ ให้ฟื้นฟูเยียวยาจิตใจที่เหลวแหลก
นานหรือช้านั้นมิอาจรู้ คงมีเพียงเวลาเท่านั้นที่จะบอกได้ และหากวันนั้นมาถึง เราจะมองย้อนหลังกลับมาและยิ้มให้กับมันได้
(:
- 3
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
