เวิ้งลำดวน. -ตอนที่1-
(กั้งโกบ3)
รุ่งเช้าอาทิตย์รำไรอยู่ประปรายสายเมฆ ที่เคลื่อนไล่เรื่อๆอยู่บนท้องฟ้า มองลงมาท่ามกลางแมกไม้น้อยใหญ่ ยังมีเวิ้งไร่ดงลำดวนเล็กๆ ที่แฝงอยู่ในดงใหญ่แห่งนั้น
ตรงกลางดงมีกระท่อมเล็กๆ ตั้งอยู่ ซึ่งมีผู้อาศัยเป็นหญิงงามต่างแดนที่อพยพถิ่นฐานมาด้วยเหตุสงคราม ที่หอบพี่หิ้วน้องหนีตายเอาดาบหน้า มาขอใบบุญผู้ใหญ่เตือน เพื่ออาศัยในหมู่บ้านผางิ้วแห่งนี้
‘การเวก’ คือชื่อของผู้เป็นพี่สาว และ’ศรีเสวก’ ผู้เป็นน้องสาว
ศรีเสวก แต่งงานกับคนในหมู่บ้าน คนในหมู่ต่างพากันตั้งชื่อเล่นให้ใหม่ ชื่อว่า ‘รี’ ต่างกันกับผู้เป็นพี่สาว ที่มีความงามมากกว่าผู้เป็นน้อง ทั้งเป็นมี่หมายปองของชายในหมู่บ้าน อีกทั้งยังแอบลักลอบเล่นชู้กับผู้ใหญ่เตือนอีกด้วย
“เจ้าเอื้อย เจ้าเอื้อยสิเฮ็ดจังซี่บ่ได้เด้ เจ้าเอื้อยบ่ย่านบาปย่านกรรมบ้อ “
‘รี’ ผู้เป็นน้องพูดเชิงตักเตือนผู้เป็นพี่
“เจ้าหล่า เจ้าบ่ต้องมาเว้าให้เอื้อยดอก เจ้าหล่ากะฮู้ ว่าเอื้อยงามเพราะหยัง ล่ะเอื้อยต้องการหยัง”
การเวกผู้เป็นพี่ทำหน้าเฉยชากับคำติเตือนของน้อง
“แต่เฮามาอาศัยเขาอยู่ หม่องนี่มันบ่แม่นของเฮา ข่อยฮู้ว่าเจ้าเอื้อยงามเพราะ...”
รี ต้องหยุดพูด เพราะพี่สาวจ้องเขม็งมาเป็นเชิงว่าห้ามพูดต่อ
“หน้าต่างมีหู ประตูมีช่อง สิเว้าสิจาอีหยัง ระวังคนสิได้ยิน ถ้าเอื้อยบ่เฮ็ด เอื้อยกะสิผู้ฮ่าย บ่มีคนมาฮักมาหลง ที่สำคัญ ...”
การเวกยื่นหน้าเข้ามาหาผู้เป็นน้องสาว ก่อนจะพูดเบาๆว่า
“เอื้อยสิเป็นอมตะ “
รี ทำตาเบิกโพลงด้วยความตกใจ ไม่คิดว่า พี่สาวจะหลงใหลในศาสตร์คุณไสย์ขนาดนี้
“บ่าวติ ลูกชายผู้ใหญ่เตือน เอื้อยกะจองแล้วคือกัน แต่ตอนนี้มันยังเป็นแค่เด็กวัยรุ่นยุ เอื้อยสิปล่อยมันไปก่อน”
การเวกพูดออกมาด้วยใบหน้าฉีกยิ้ม นัยตาถลึงจนน่ากลัว รีเห็นดังนั้นจึงรีบเอ่ยขอตัว
“ข่อยไปก่อนเด้อข่อยลืมนึ่งข้าวไว้ ไปเบิ่งหม้อข้าวก่อน”
รี รีบหันหลังเดินจ้ำอ้าว โดยไม่หันไปมองผู้เป็นพี่สาวแม้แต่น้อย
...............
เวลาผ่านไปเป็นแรมปี ที่หมู่บ้านจึงจัดงานเพื่อรำลึกถึงย่าทวดกั้งกับย่าทวดโกบขึ้น
“ย่าทวดกั้งกับย่าทวดโกบเป็นใครหรอพี่เอี่ยม “
รี ถามผู้เป็นสามีขึ้นด้วยความสงสัย
“ ย่าทวดทั้งสองเป็นฝาแฝดกัน ครองโสดและรักษาศีลมาตลอด จนติดต่อกับผีได้ และเป็นที่เคารพของชาวบ้าน ก่อนตายย่าทั้งสองบริจาคที่ดินผืนหลังวัดให้กับวัดเพื่อทำเป็นป่าช้า “
เอี่ยมพูดขึ้น แต่พลันสายตาเหลือบไปเห็นบางอย่าง
มองไกลๆใครก็ยังรู้ ว่าที่ยืนอยู่หลังต้นไม้ คือ การเวก หญิงสาวผู้ไม่ยอมเข้าร่วมงานรำลึกย่าทวดกั้งโกบด้วยเหตุผลบางอย่าง
ที่ท้ายป่า ไกลจากหมู่บ้านมากโข มีชายสองคนกำลังยืนรอใครสักคนอย่างกระวนกระวาย
“เมื่อไหร่ ไอ้ไบมันจะมาซักทีวะ นานแล้วนะโว้ย “
บ่าวติ ลูกผู้ใหญ่เตือนพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่มีน้ำโห
“ไอ้ติ มึงว่ามันจะได้ผลจริงหรอวะ “
ไอ้ก้านสอดขึ้น
“ได้ผลสิวะ ของที่ทำ จากครูมืดเลยนะเว้ย คราวนี้ พี่การเวก จะเป็นของกูคนเดียว”
รอนานจนพลบค่ำ ก็ยังไม่มีวี่แววว่าไอ้ไบจะกลับมา รอท่าไม่ไหว บ่าวติกับไอ้ก้านตัดใจ หันหลังกลับบ้านอย่างหัวเสีย
วันรุ่งขึ้น มีคนพบศพไอ้ไบ ถูกฆ่าปาดคออย่างเลือดเย็น และทิ้งศพไว้ในป่า
“ผู้ใหญ่ ศพไอ้ไบมันถูกปาดคอ แล้วก็ถูกเฉือนเอาเนื้อบางส่วนไปด้วย”
“ใครกันวะ มันโหดร้ายขนาดนี้”
ไอ้ก้านกับบ่าวติหันมองหน้ากันอย่างหวาดๆ
“ไอ้ติใครฆ่าไอ้ไบวะ “
“หรือจะเป็นชายคนอื่นอาจจะหมายปองพี่การเวกเหมือนกูวะ กูคงไม่กล้าไปยุ่งแล้วว่ะ กูกลัว ถ้ามึงอยากได้นะไอ้ก้าน กูยกให้มึงเลย “
บ่าวติพูดเสียงสั่น ประหวั่นเกรงกลัวต่อเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
“จริงนะเว้ย งั้นกูจะทำด้วยวิธีของกูบ้าง”
ไอ้ก้านพูดพลางลูบปากปอยๆ
“มึงจะทำไรวะ!”
บ่าวติสวนขึ้นด้วยความสงสัยใคร่รู้
ในใจไอ้ก้านตอนนี้ ดิ้นพล่านปานจะได้กลืนกินการเวกไปทั้งตัว หารู้ไม่ว่า อันตรายกำลังจะกัดกินเงาหัวในไม่ช้า
...................
ติดตาม ตอนที่2 เร็วๆนี้
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
